Του Θανάση Τσεκούρα
Τελικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει ένας ευγενής άνθρωπος. Έστω και με μια μικρή καθυστέρηση δεν παρέλειψε να στείλει στον Αλέξη Τσίπρα το δώρο για την ονομαστική του εορτή. Για την ακρίβεια, όχι ένα, αλλά δυο-τρία και μάλιστα εξαιρετικά.
Με την προχθεσινή ομιλία του στο συνέδριο του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», ο Πρωθυπουργός πρόσφερε στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ένα δίλημμα εξουσίας και μια κυβερνητική προοπτική. Το πρώτο για την πορεία έως τις εκλογές, το δεύτερο για την επόμενη μέρα.
Ας δούμε το πρώτο δώρο. Μέχρι στιγμής, ο Αλέξης Τσίπρας δυσκολευόταν να απαντήσει στο δίλημμα «αυτοδυναμία ή χάος». Γιατί οι πολίτες, ως γνωστόν, εμπιστεύονται την πολιτική σταθερότητα και η «αυτοδυναμία της ΝΔ» έμοιαζε ακλόνητη επιλογή απέναντι στις οποιεσδήποτε εναλλακτικές.
Ο Πρωθυπουργός λοιπόν φρόντισε γενναιόδωρο να τον απαλλάξει από πολλές δυσκολίες. Από τη στιγμή που ο Μητσοτάκης μοιάζει να εγκαταλείπει το αφήγημα της αυτοδυναμίας, στο τραπέζι μπαίνει η προοπτική των κυβερνήσεων συνεργασίας. Ένας Τσίπρας από το παράθυρο, δηλαδή.
Το δεύτερο δώρο, εξίσου πολύτιμο με το πρώτο, έφτασε την επόμενη μέρα με «κούριερ» τον σταθερά οξυδερκή κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ο οποίος, ούτε λίγο-ούτε πολύ, έβγαλε από το «κάδρο» των κυβερνητικών συνεργασιών της ΝΔ το ΚΙΝ.ΑΛ.
Γιατί όπως εύστοχα μας ανέλυσε «ο Ανδρουλάκης είναι σοσιαλδημοκράτης» και η ΝΔ δεν πολυγουστάρει τη σοσιαλδημοκρατία. Άψογος.
Ο Βελόπουλος
Τι ξέχασε να υπογραμμίσει ο διορατικός Γιάννης Οικονόμου; Το αυτονόητο. Δηλαδή, αν η ΝΔ δεν κερδίσει την αυτοδυναμία και επειδή ο Ανδρουλάκης είναι «πολύ σοσιαλδημοκράτης» για τα γούστα μας, αυτό που μένει είναι ο… Βελόπουλος. Για να το εμπεδώσουν και οι φίλοι μας οι «Kyriakistas» μια κυβέρνηση Μητσοτάκη – Βελόπουλου είναι το αφήγημα της κυβέρνησης για τις εκλογές και την επόμενη μέρα.
Θέλετε λίγο ακόμη για να το τερματίσουμε; O ένας μπαίνει στις εκλογές με την πρόταση Μητσοτάκης-Βελόπουλος. Ο άλλος με την πρόταση Τσίπρας-Ανδρουλάκης. Θέλετε να στοιχηματίσουμε ποιος έχει καλύτερο χαρτί στο χέρι του ή θα είναι σαν να κλέβουμε εκκλησία;
Πάμε όμως και σε κάτι άλλο, απότοκο της «χορηγικής» διάθεσης προς την αντιπολίτευση που απ’ ότι φαίνεται έχει κατακλύσει τελευταία το πνεύμα του Πρωθυπουργού.
Ανοίγοντας το ζήτημα των κυβερνητικών συνεργασιών, αναβαθμίζεται η αξία χρήσης των πρώτων εκλογών, με το σύστημα της απλής αναλογικής. Γιατί λοιπόν «όχι» στις συνεργασίες με την πρώτη και «ναι» στις συνεργασίες με τη δεύτερη;
Πειστική απάντηση στο ερώτημα δεν υπάρχει. Παρά μόνο μια πρωτοφανής για τη δημοκρατία υποβάθμιση των εκλογών, όπως σωστά υπενθύμισε στην κυβέρνηση ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Συμπέρασμα: ένα μείζον θέμα που πάσχιζε ο Τσίπρας να το νομιμοποιήσει στην πολιτική συζήτηση και δεν το πολυκατάφερνε, του το έκανε δώρο ο Μητσοτάκης. Ένα ειλικρινές «Ευχαριστώ» θα ήταν αυτονόητο.
Το «αμάρτημα» του πατρός
Για να μην αδικήσουμε τον Πρωθυπουργό και τη γενναιοδωρία του, μια σύντομη ματιά στα μικρότερα δώρα της λίστας είναι απαραίτητη.
Παρότι και οι τοίχοι του Μαξίμου είχαν βουίξει για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ο Πρωθυπουργός απέρριψε τελικά τα σχετικά σενάρια. Θεσμικός ή όχι, πρέπει τώρα να αποδείξει ότι ένα κόμμα του 27-28% σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, θα κερδίσει σε ένα χρόνο 11-12 ποσοστιαίες μονάδες για να αγγίξει τον πήχη της αυτοδυναμίας. Από την εποχή του γάμου της Κανά, παρόμοια θαύματα δεν έχουν δει τα μάτια μας.
Επίσης σε ένα κρεσέντο θεσμικότητας, έδεσε τα χέρια του σχετικά με το χρόνο των εκλογών. Εκλογές στο τέλος της τετραετίας, τελεία και παύλα. Το αποτέλεσμα είναι ακόμη και στενοί φίλοι και συνεργάτες του Πρωθυπουργού να αρχίζουν τις «ασκήσεις Μεταφυσικής» αναδεικνύοντας ένα αξιοπερίεργο οικογενειακό σύνδρομο. Οι Μητσοτάκηδες δεν το έχουν με την επιλογή του χρόνου των εκλογών. Όπως ο πατέρας του δεν προχώρησε σε πρόωρες εκλογές την περίοδο 1990-93 και προτίμησε να κυβερνά με 151 βουλευτές μέχρι τελικής πτώσης, έτσι και ο Κυριάκος έχασε τη δική του ευκαιρία με πρόωρες εκλογές που έπρεπε ήδη να έχουν γίνει να διεκδικήσει μια καθαρή τετραετία.
Τελειώνοντας έχει νόημα να αναφέρουμε τη γνώμη ενός κορυφαίου πολιτικού παράγοντα, που συνοψίζει πολλά από τα προηγούμενα.
«Τα τελευταία 2,5 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αδυναμίες του αναδείχθηκε ο μεγάλος χορηγός του Μητσοτάκη. Φαίνεται ότι άρχισε η αντίστροφη πορεία. Τα δώρα του Μητσοτάκη προς τον Τσίπρα άρχισαν και θα συνεχίζονται. Ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα».
