Είχαμε λοιπόν χθες την κηδεία του τέως βασιλιά Κωσταντίνου. Σε ανθρώπινο επίπεδο κατανοεί κάνεις την θλίψη της οικογένειας.
Σε ό,τι αφορά τα γύρω-γύρω από τον επικήδειο που εκφώνησε ο γιος του Παύλος, μέχρι τις γελοιότητες των παρευρισκόμενων με τα, «βασιλιά μας» «να τα πριγκιπόπουλα», «στον θρόνο ξανά», μέχρι το… τεθλιμμένο ύφος υπουργών, βουλευτών και κοσμικών, συμπληρώθηκε το καρέ.
Ακούσαμε και τις απίστευτες μπουρδολογίες στα κανάλια, από άσχετους – τάχα μου πολιτικούς συντάκτες – μέχρι πρωινατζούδες, οι οποίες μετέδιδαν με …χάχανα την τελετή.
Είχαμε τίτλους και κείμενα σε site και δελτία ειδήσεων με συγκίνηση και κλάμα, πολύ κλάμα, για χίλια κλικ παραπάνω και για λίγα ποσοστά τηλεθέασης.
Το απόλυτο καραγκιοζιλίκι.
Πάει κι αυτό.
Πάει κι αυτό, ή «δεν είναι το τέλος πατέρα» όπως είπε ο «διάδοχος» Παύλος;
Αν ισχύουν και τα περί μόνιμης κατοικίας της οικογένειας του στην Αθήνα, ενός τύπου που πήρε προίκα καμιά εικοσαριά κάστρα και κατοικίες στο εξωτερικό, ώρα είναι να μας προκύψει καμιά πολιτική υποψηφιότητα παίρνοντας θάρρος από τις ουρές νοσταλγών έξω από την Μητρόπολη!
Στην πολιτική, ποτέ δεν τα’χουμε δει όλα…
Κάλχας
topontiki.gr