Διαβάστε το άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου που δημοσιεύτηκε στο anoixtoparathyro.gr:
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ο αγαπημένος της ΝΔ -ερήμην του προφανώς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χάνει την ευκαιρία να τον αναδείξει σε ιδανικό αντίπαλο. Σε αντίθεση με τον Τσίπρα που καταληψίας ήταν και καταληψίας έμεινε. Καθόλου καθώς πρέπει τύπος.
«Προτιμώ να συζητώ με τον Τσακαλώτο» λέει στη Βουλή ο Πρωθυπουργός. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Ιδίως αν έχουν τον Στουρνάρα τρίτο στην κουβέντα.
Πρόσφατα ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ άφησε στην άκρη τα προσχήματα και έστειλε τον πρώην υπουργό του στη Βουλή. Να κάνει καμία δουλειά ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, αντί να φραξιονίζει στην Κουμουνδούρου ως 53άρχης. Υποδαυλίζοντας, εκών άκων, διαδόσεις ότι «θέλει να φάει τον Τσίπρα», με το σλόγκαν «να χάσει μια φορά ακόμη και να φύγει».
Στην ουσία υλοποίησε μια παλιά συνταγή του Ανδρέα Παπανδρέου που έλεγε, όταν μετακινούσε κόσμο από την κυβέρνηση ή το κόμμα στο κοινοβουλευτικό έργο: «Η Βουλή δεν είναι ποινή».
Ο Τσίπρας μεταχειρίσθηκε τον Τσακαλώτο με ευπρεπή αποφασιστικότητα. Αλλά το χάλασε κάπως δανειζόμενος και στοιχεία από τον Σημίτη…. που είχε μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε ομοσπονδιακό κόμμα με ποσοστώσεις: τόσους εγώ στα όργανα, τόσους ο Άκης, τόσους ο Αρσένης, να βάλουμε και κανέναν του Λαλιώτη«.
Στην περίπτωση Τσακαλώτου η ομοσπονδοποίηση -που ίσως επιδιώκει να αντικαταστήσει τις φράξιες- πήρε τη μορφή τοποθέτησης επίλεκτων συνομιλητών του σε πόστα που του επιτρέπουν να τους καθοδηγεί ως «αρμόδιος» κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος.
Από τη Θεσσαλονίκη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδωσε στις απαντήσεις για τον Τσακαλώτο περισσότερο χρόνο από όσο επιτρέπουν οι κανόνες του μάνατζμεντ ανάμεσα σε διαφορετικά επίπεδα διοίκησης για να πείσει: «Είναι άριστη η σχέση μας και η πολιτική και η συντροφική». Η «ταξική» σχέση ηγέτη- στελέχους καταλύθηκε.
Αλλά, καθώς το χούι δεν κόβεται, με την πρώτη ευκαιρία ο Ευκλείδης έβγαλε τον Τσίπρα στη σέντρα, πλασάροντας αντιπολιτικό «καθωσπρεπισμό»: «Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά φειδωλοί όταν αποκαλούμε τους αντιπάλους μας απατεώνες». Ούτε οι Νεοδημοκράτες δεν θίχτηκαν τόσο από την σαφή καταγγελία του Τσίπρα.
Δεν είχε επίγνωση τι θα επακολουθήσει; Η ΝΔ έσπευσε να υπερασπιστεί τον προστάτη του ευπρεπούς πολιτικού λόγου, κόντρα στις «χυδαιότητες» του Τσίπρα. Στην απάντησή του ο Τσακαλώτος το έκανε χειρότερο, περιγράφοντας ότι η ΝΔ χυδαιολογεί περισσότερο. Από ποιον; Και εναντίον ποιου;
Έτσι με αυτόν τον ωραίο και χονδροειδή τρόπο η εσωστρέφεια επέστρεψε στην Κουμουνδούρου, πριν καν κλείσει 15ήμερο, ο εξορκισμός της με τις «βίαιες» αλλαγές στη διάταξη του κοινοβουλευτικού προσωπικού του κόμματος.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όταν κάνεις «μισές δουλειές»- όπως είχε επισημάνει το ΑΠ,το βρίσκεις μπροστά σου. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έκανε κάτι αφελέστερο: έβαλε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, παραδεχόμενος ότι υφίστανται μεν διαφωνίες με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, αλλά δεν τις θεωρεί πρόβλημα στις σχέσεις του με τον πρώην υπουργό του. Να σε αμφισβητούν και να μην το θεωρείς πρόβλημα δεν συνηθίζεται τους κύκλους των ηγετών.
Στα κόμματα οι διαφωνίες ισχύουν μέχρι τη στιγμή που μιλάει ο επικεφαλής– ιδίως όταν είναι πολιτικό μέγεθος ευρύτερο του κόμματος. Από εκεί και πέρα και τα σκυλιά δεμένα. Αλλιώς δεν μιλάμε για κόμμα, αλλά για σεμινάριο. Ούτε για ηγεσία, αλλά για Βαβυλωνία.
Με τόσο μπόσικη αντιμετώπιση των πραγμάτων από τον Τσίπρα η ανανέωση που επιχείρησε έκανε σύντομα τον κύκλο της και τα πράγματα τείνουν να επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν.
Ίσως να γίνουν και χειρότερα, αν ισχύει ότι η ομάδα Τσακαλώτου και έτεροι Καππαδόκες, επιμένουν στο δόγμα «Αριστερά και τίποτε άλλο».
Θέλουν «δημοκρατική» πολυφωνία και ετοιμάζονται να ορθώσουν νέο τείχος στη διεύρυνση, σπεύδοντας να κάνουν αρχαιρεσίες στις οργανώσεις βάσεις, ενώ έχει αναβληθεί το συνέδριο. Για να αναβαπτίσουν τις τοπικές γραφειοκρατίες που κρατούν κλειστές τις πόρτες από τον φόβο «μην τους καταλάβουν οι Πασόκοι».
Η επιλογή της στιγμής από τον Τσακαλώτο για αγκωνιές στον Τσίπρα έρχεται σε αντίθεση με τον προεδρικό κατευνασμό: »Δεν υπάρχει κανένα κούρεμα του Ευκλείδη. Είναι σημαντική θέση ο πρώτος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος».
Προφανώς είναι, αλλά εξαρτάται πλήρως από τον Πρόεδρο του κόμματος που μπορεί να τον σχολάσει με μια απλή δήλωση. Στην Κουμουνδούρου μπορούν να υπάρχουν πολλοί επικεφαλής, αλλά στην Βουλή μόνο ο Τσίπρας έχει λόγο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Αυτό το γνωρίζει το πιο συγκροτημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δυσκολεύεται να αφήσει τα της ηγεσίας στον ηγέτη σε κρίσιμα θέματα – όπως είναι το είδος και το ύφος της ασκούμενης αντιπολίτευσης- και να περιοριστεί στο ρόλο του άλλου πόλου, που έχουν ανάγκη τα κόμματα εξουσίας.
Ίσως γιατί εννοεί αυτό που προκύπτει από τα κείμενα της ομάδας: δεν θέλουν την διακυβέρνηση, αλλά να κάνουν πόλεμο φθοράς στον καπιταλισμό ως «Αριστερά».
Ο Τσίπρας προφανώς διέγνωσε τον κίνδυνο που εγκυμονεί για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο φραξιονισμός και ο αριστερός ελιτισμός του Τσακαλώτου- όταν του έκανε ένα …μαλλί. Ίσως όμως στην επόμενη φάση χρειαστεί να του τα πάρει με την ψιλή.
