Του Θανάση Καρτερού
Διάβασα με προσοχή, όπως συνηθίζουμε να λέμε, την τελευταία ανακοίνωση του Βαγγέλη Μαρινάκη για τον Καμμένο. Αν δεν τη διαβάσατε, τη συνιστώ. Διότι, διαβάζοντας αυτές τις λίγες, μετριοπαθείς στην επιστημοσύνη τους, αράδες, με την επωδό «καήκατε, κύριε Καμμένο», βλέπεις να γκρεμίζονται τα τείχη της συκοφαντίας. Και αισθάνεσαι ντροπή για όσα έωλα πίστευες για τον άνθρωπο. Και δυο φορές ντροπή, γιατί διαπιστώνεις ότι ισχύει και σήμερα το παλιό «Ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι». Και ουδείς εφοπλιστής, επιτυχημένος, πλούσιος, κοινωνικά ενεργός, παράδειγμα για το τι κερδίζει κανείς με τον ιδρώτα και την ευφυΐα του, θα πρόσθετα.
Διότι, τι συνέβη; Με τη δράση του κίτρινου Τύπου και με τις σκευωρίες κάποιων δικαστών, εισαγγελέων, λιμενικών, κρατικών, παρακρατικών, βρέθηκε ο υπεράνω υποψίας πολιορκημένος από υποψίες.
Μετράμε:
Υποψίες ότι είναι μπερδεμένος με στημένα στο ποδόσφαιρο.
Υποψίες ότι ενέχεται σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Υποψίες ότι είναι το κεντρικό πρόσωπο στην υπόθεση του Noor 1.
Υποψίες ότι τα έχει καταφέρει με σκοτεινά μέσα, που οι υποψιαζόμενοι υποψιάζονται, να μην τον αγγίζει η Δικαιοσύνη, λες και είναι Νονός.
Και, τέλος, υποψίες ότι έχει στενές σχέσεις, δέκατου τρίτου τύπου, με την οικογένεια Μητσοτάκη. Υποψίες εν γένει. Χωρίς υποψία στοιχείων.
Δεν πάει, όμως, έτσι. Επειδή είσαι εφοπλιστής, διάσημος, επιτυχημένος, άντε και φίλος των Μητσοτάκηδων, να πέφτει η υπόληψή σου θύμα ενός όχλου που καθοδηγείται από έξωθεν ιδεοληψίες και έσωθεν λασποληψίες. Και μην το παίρνουμε ελαφρά: Αν δεν υπήρχε η εκτίμηση που απολαμβάνει στα ρετιρέ της κοινωνικής ευαισθησίας. Αν δεν έδειχναν ευαισθησία τα κόμματα της αντιπολίτευσης – η Ν.Δ. πρωτίστως. Αν δεν ευαισθητοποιούνταν οι πιο σοβαρές εφημερίδες. Κι αν δεν σήκωναν ασπίδα την ευαισθησία τους τα κανάλια, ακόμα και του Αλαφούζου (!), στα οποία πλέει ανεμπόδιστη η αλήθεια, μπορεί τώρα να ήταν φυλακή ο άνθρωπος.
Ευτυχώς, τα αντισώματα έδρασαν. Και δρουν. Και κηρύσσεται καθημερινά όχι μόνον αθώος, αλλά και κατήγορος. Η επιθετική, ούτως ειπείν, άμυνά του, είναι πια όχι μόνο οχτάστηλο, παράθυρο, οργίλη πολιτική ανακοίνωση, εμβριθές σχόλιο. Αλλά και σύμβολο μαχητικότητας της ανώτερης εκείνης κοινωνικής ομάδας που βάλλεται αδίκως. Μπορούμε, συνεπώς, να κοιταζόμαστε με κάποια ανακούφιση στον καθρέφτη της ελίτ, της ενημέρωσης, της αντιπολίτευσης, της Δικαιοσύνης μας. Είμαστε, ακόμα, οι πιο όμορφοι…
