Η αριστερή εφημερίδα TAZ του Βερολίνου επιχειρεί σύντομη ανασκόπηση των διμερών σχέσεων με βάση πρόσφατα γεγονότα που επιβαρύνουν το κλίμα μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ανάμεσα σε αυτά αναφέρει την ανοιχτή διπλωματική διαφωνία ανάμεσα στα υπουργεία Εξωτερικών Βερολίνου – Αθήνας, επειδή η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε στη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, ενώ ήταν παρούσα η Τουρκία ή ακόμη και η Δημοκρατία του Κονγκό. Η εφημερίδα κάνει ιδιαίτερη μνεία σε δήλωση του Μπάμπη Παπαδημητρίου, βουλευτή της ΝΔ, ο οποίος όταν έγιναν οι καταστροφικές πλημμύρες στη Γερμανία παρατήρησε ότι επρόκειτο για “τιμωρία από τον Θεό σε κάποιους, οι οποίοι μας κούναγαν το δάχτυλο και μας έδειχναν σαν τριτοκοσμική χώρα”.
“Δασκαλίστικο σηκωμένο δάχτυλο”
Γράφει ο Γερμανός αρθρογράφος: “Η δήλωση του Παπαδημητρίου, εκτός από ανόητη και προσβλητική, αντικατοπτρίζει τις γερμανοελληνικές σχέσεις, που από το καλοκαίρι του 2021 χαρακτηρίζονται από παρανοήσεις, κατηγορίες και λάθη που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Για άλλη μια φορά παρατηρεί κανείς πώς Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αποφύγουν τον πειρασμό της αναίτιας πόλωσης. Από την άλλη είναι απαραίτητο να διατηρεί κανείς ένα νηφάλιο βλέμμα στις διμερείς σχέσεις. Εάν το κάνει, θα διαπιστώσει ότι οι πρόσφατες διαφωνίες έχουν βαθύτερα αίτια (…) Το δασκαλίστικο σηκωμένο δάχτυλο και η κατηγοριοποίηση ως τριτοκοσμική χώρα παραπέμπουν στην ευρωπαϊκή πολιτική διάσωσης της Ελλάδας την προηγούμενη δεκαετία. Πολλοί ΄Έλληνες, ακόμη και σήμερα, θεωρούν ταπεινωτική την πολιτική αυτή που προωθήθηκε πρωτίστως, όπως θεωρούν, από το Βερολίνο και τη “χώρα της Μέρκελ”. Το σύγχρονο υπόβαθρο (διαφωνιών) αφορά στην ελληνοτουρκική διένεξη στο Αιγαίο, το Κυπριακό και τα ενεργειακά αποθέματα στην ανατολική Μεσόγειο. Η διάθεση του Βερολίνου να μεσολαβήσει σε αυτές τις διενέξεις ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα είναι περιορισμένη. Αντίθετα, Γαλλία και ΗΠΑ θεωρούνται πιο αξιόπιστοι νατοϊκοί εταίροι, που είναι σε θέση να αντιταχθούν στον Τούρκο αυταρχικό πρόεδρο Ερντογάν και να το αποδείξουν εμπράκτως με στρατιωτικά μέσα. Η γερμανική διπλωματία αντίθετα εκλαμβάνεται από την Αθήνα ως μια ελάχιστα αξιόπιστη προσπάθεια να ευχαριστήσει, όσο γίνεται, και τις δύο πλευρές. Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα θεωρεί τις εξαγωγές γερμανικών υποβρυχίων στην Τουρκία ως προσβολή. Συχνά Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι αναρωτιούνται, γιατί οι υπεύθυνοι στο Βερολίνο συμπεριφέρονται με τόσον οπορτουνισμό απέναντι στον Ερντογάν”.
Στο άρθρο του ο σχολιαστής κάνει αναφορά και στην καθυστέρηση με την οποία αντέδρασε το Βερολίνο στην αποστολή πυροσβεστών και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “η άθροιση αυτών κι άλλων γεγονότων υπογραμμίζει πόσο εύθραυστες είναι οι γερμανοελληνικές σχέσεις και πόσο γρήγορα βελτιώσεις από τα προηγούμενα χρόνια μπορεί να γυρίσουν σε στερεότυπες απόψεις.Η ατμόσφαιρα το καλοκαίρι του 2021χαρακτηρίζεται από προστριβές και ανακλαστικές αντιδράσεις αλληλοκατηγοριών”.
Όλαφ Σολτς, ο μεγάλος άγνωστος
Με την δημοσκοπική “νεκρανάσταση” του Όλαφ Σολτς, του υποψήφιου καγκελάριου των Σοσιαλδημοκρατικών, ασχολείται ο γερμανικός τύπος. Η Handelsblatt υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ότι το μεγάλο comeback της χρονιάς δεν είναι το συγκρότημα Abba, αλλά το γερμανικό SPD. „Ο Σολτς κατάφερε δύο πολιτικά επιτεύγματα” σημειώνει η οικονομική επιθεώρηση του Ντίσελντορφ.”Μετά τη χαμένη εκλογική αναμέτρηση για την προεδρία του κόμματος το 2019, επέτυχε, πρώτον, να αντιστρέψει ντε φάκτο εκείνη τη ψήφο και να ενώσει το διαιρεμένο κόμμα για την προεκλογική εκστρατεία και, δεύτερον, παρά την κακή θέση εκκίνησης του κόμματός του, κατάφερε να ξεπεράσει την Χριστιανική Ένωση με το να καροφυλαχτεί για τα λάθη των άλλων και να εμφανίζεται ως ανδρική μετενσάρκωση της Άγκελας Μέρκελ”.
Ο Γερμανός σχολιαστής αποκαλεί τον Σολτς πολιτικό χαμαιλέοντα. “Με κίνητρο την κατάκτηση της εξουσίας άλλαξε χωρίς πρόβλημα τις θέσεις του προσαρμόζοντάς τις στις υπάρχουσες συνθήκες. Στον προεκλογικό αγώνα κατάφερε να κάνει να ξεχαστούν οι ασάφειες και επωφελήθηκε από μια γερμανική αντίφαση: Μετά από 16 χρόνια κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών οι ψηφοφόροι επιζητούν αλλαγή, αλλά χωρίς στην πραγματικότητα να θέλουν να αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Θέλουν κάτι άλλο, αλλά να είναι η συνέχειά του. Θέλουν ένα άλλο πρόσωπο, αλλά γνωστό από παλαιά. Έτσι ο Σολτς τοποθετεί τον εαυτό του ως τον λογικό διάδοχο της Μέρκελ. Ακόμη και η προεκλογική του στρατηγική προσομοιάζει με αυτήν της Μέρκελ το 2013. Το βασικό σύνθημα του Σολτς είναι με ξέρετε´ συμπληρωμένο με τη φράσηέχω ένα σχέδιο`… Ακόμη κι αν έχει κανείς την αίσθηση ότι ο Σολτς είναι πάντα παρών, στην πραγματικότητα είναι ο μεγάλος άγνωστος αυτής της προεκλογικής εκστρατείας. Ποιος είναι στην πραγματικότητα, τι ακριβώς θέλει, δεν είναι σαφές. Κατά συνέπεια δεν είναι σαφές και ποιον οι ψηφοφόροι θα στείλουν πιθανότητα στην καγκελαρία”.
