Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Τυφλοί στο μεγαλείο τους ! Λες και θα είναι αιώνιοι ! / Κι όλα τους τα μπιστεύουνται σ’ αγορασμένα χέρια / πού μέρα – νύχτα εργάζουνται γι’ αυτούς κ’ ιδρωκοπάνε / Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη. / Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.
Αυτό το ποιητικό κείμενο, αποσπασμένο από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρέχτ, μοιάζει να περιγράφει ιδανικά τους «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας: τους Μητσοτάκηδες, τους Βορίδηδες, τους Ανδρουλάκηδες, τους Φάμελλους, τους Βελόπουλους και τους άλλους συστημικούς λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, πλαισιωμένους από τους κρατικούς και παρακρατικούς, θεσμικούς και παραθεσμικούς, δημοσιογραφικούς και παραδημοσιογραφικούς στρατούς από «αγορασμένα χέρια», να «εργάζουνται μέρα – νύχτα γι’ αυτούς» και να… ιδρωκοπάνε.
Και μοιάζει, εν κατακλείδι, να αφηγείται το τέλος του χρόνου τους, («Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη») μετά το ξεσκέπασμα της απροκάλυπτης διετούς συστημικής* εκστρατείας συγκάλυψης των πολιτικών και ποινικών κυβερνητικών ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών από την συγκλονιστική Ελληνίδα μάνα Μαρία Καρυστιανού. Και βέβαια το μεγάλο λαϊκό ξέσπασμα («Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.».) που άρχισε μ’ εκείνη την εκ βαθέων οργισμένη επιστολή της Μ.Κ. προς τους «αρχιερείς της συγκάλυψης» (τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Γιώργο Φλωρίδη, την πρόεδρο του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα και την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη) και την εν συνόλω διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία της χώρας, τις ώρες που, ανέμελη στο Προεδρικό Μέγαρο, γιόρταζε την αποκατάσταση της… Δημοκρατίας, την 24η Ιουλίου του 2024:
«Παρά τα τόσα αίσχη που βλέπουμε τόσους μήνες για τα Τέμπη, παρά την καταστροφή, στο έγκλημα Καραϊβάζ, στοιχείων με συρραπτικό που καίνε τους άριστους γνωστούς – αγνώστους, παρά τα πλημμελήματα στο Μάτι, συνεχίζετε και παρουσιάζεστε περήφανοι για την επάρκεια και ταχύτητα με την οποία έχετε φροντίσει να λειτουργεί η δικαιοσύνη.
Συνεχίζετε να υποδύεστε ότι ζούμε σε ένα Κράτος αξιοκρατίας και Δικαίου ενώ όλη η φροντίδα από μεριάς σας έχει εξαντληθεί στη συγκάλυψη και στην αδράνεια.
Παρόλο που κανένας από σας δε θα κάνει σχετικές δηλώσεις, δε θα παραιτηθεί (που να βρεθεί τσίπα εκεί ψηλά), γνωρίζω καλά, πως αντιλαμβάνεστε εν μέρει τη σήψη μέσα στη οποία ζείτε. Είστε εξοικειωμένοι με αυτό, σαν το σπίτι σας.
Εμείς όμως δεν ανεχόμαστε άλλο αυτήν την κατάντια. Η αλαζονεία, σας έχει τυφλώσει – Εμάς πάλι τα μάτια μας άνοιξαν για τα καλά! Επιτέλους πέφτουν οι μάσκες, όλα και όλοι αποκαλύπτονται»…
Αυτή η επιστολή, αυτός ο εκ βαθέων οργισμένος λόγος της κ. Καρυστιανού προς την εν συνόλω διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία της χώρας ήταν ένα πολιτικός λόγος – αποκάλυψη, ο μεγάλος αφιλτράριστος, αλογόκριτος, ακομμάτιστος, ακριβοδίκαιος πολιτικός λόγος που, σαν οργισμένος ψίθυρος αρχαίου χορού, υπέφωσκε στις λαϊκές ψυχές ενάντια στους «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας, όμως δεν ξεστομίσθηκε ποτέ από κανένα πολιτικό – δεν διατυπώθηκε ποτέ από κανένα δημοσιογράφο, με τον Μεγάλο Πολιτικό τρόπο που διατυπώθηκε από την «Μάνα Κουράγιο» των Τεμπών:
«Συνεχίζετε να υποδύεστε ότι ζούμε σε ένα Κράτος αξιοκρατίας και Δικαίου ενώ όλη η φροντίδα από μεριάς σας έχει εξαντληθεί στη συγκάλυψη και στην αδράνεια», είπε, και εξέφρασε και ξεσήκωσε και κινητοποίησε, και «κινηματοποίησε» τις μεγάλες λαϊκές μάζες…
Με αποκορύφωμα το μεγαλειώδες ιστορικό ξέσπασμα των Μυρίων της 28ης Φεβρουαρίου, του οποίου είχε προηγηθεί ο μυθικός λόγος –σάλπισμα της Μεγάλης Πολιτικού Μαρίας Καρυστιανού ( «Πλησιάζει η πιο μαύρη επέτειος της ζωής μας. Η νύχτα που η διαφθορά σκότωσε τα παιδιά μας. Και για να μην αποκαλυφθεί, συνεχίζει αδίστακτη να τα ΣΚΟΤΩΝΕΙ , «μπαζώνοντας» στο διάβα της ό,τι θα δικαιώσει τις ψυχές τους… Όμως προσοχή: η 28/02/2025 είναι μια μέρα μνήμης. που μας ωθεί ειρηνικά στους δρόμους για τη δικαίωση όλων των ψυχών που θυσιάστηκαν και για την ΚΑΘΑΡΣΗ που θα δώσει οξυγόνο στην Ελλάδα». Γι’ αυτό, οφείλουμε να στερήσουμε το δόλιο επιχείρημα που οι κακόψυχοι θα σκαρφιστούν, ότι η ιερή αυτή συγκέντρωση των πολιτών εξυπηρετεί δήθεν κόμματα, χρώματα και συμφέροντα:
Για να είναι μία η φωνή όλων μας, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν
●Για τη δικαίωση όλων των νεκρών ●Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς ●Για τα παιδιά μας ●Για τη Δημοκρατία ●Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε ●Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο») με τον οποίο ταυτίστηκαν εκατομμύρια πολίτες από κάθε γωνιά της χώρας…
Και έγιναν πράγματι, η φωνή όλων μας. Συμμετέχοντας πράγματι, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, σ’ εκείνη την πρωτόγνωρη πανελλαδική κινητοποίηση, την μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση στην ιστορία της χώρας. Διαδηλώνοντας πράγματι, για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν ●Για τη δικαίωση όλων των νεκρών ●Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς ●Για τα παιδιά μας ●Για τη Δημοκρατία ●Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε ●Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο…
Θέλω να πω ότι, σ’ αυτή την τραγική – παρακμιακή πολιτικοκοινωνική συγκυρία που ζούμε, έγιναν όλα όπως τα θέλησε η – άθελά της ή μη – Μεγάλη Πολιτικός Μαρία Καρυστιανού∙ η καταλυτικά ηγετική παρουσία της οποίας (προφανώς, λόγω και του προσωπικού φορτίου που σηκώνει, αλλά και του ενσυναισθητικού τρόπου με τον οποίο το διαχειρίζεται) άλλαξε το πολιτικά υπνωτισμένο κοινωνικό status της χώρας, απελευθέρωσε παραιτημένες, βολεμένες, απογοητευμένες, λαϊκές δυνάμεις: Όπως ο Μπρέχτ στον «Κύκλο με την Κιμωλία», φώτισε άπλετα και τους έδειξε τα περίτεχνα κόλπα της εκφυλισμένης εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, που δε διστάζουν να ακολουθήσουν άνομες πρακτικές, προκειμένου να αποδώσουν «δικαιοσύνη» ανάλογη με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τάξης που εκπροσωπούν… Και συνεχίζει να το κάνει.
Ωστόσο, οι εθνικοί μας…ταγοί (οι Μητσοτάκηδες οι Βορίδηδες, οι Ανδρουλάκηδες, οι Φάμελλοι, οι Βελόπουλοι και οι άλλοι συστημικοί λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας), παραμένουν τυφλοί στο μεγαλείο τους. Για πόσο ακόμα;
