Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του stelioskazantzidis.blogspot.com που ακολουθεί:
Πάνε λίγες μέρες που κυκλοφόρησε το βιβλίο του Θανάση Λάλα για τον Στέλιο Καζαντζίδη με τίτλο “Θηρίο Ανήμερο” από τις εκδόσεις Αρμός.
Σχεδόν όλα τα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει για τον Στέλιο Καζαντζίδη είναι – κατά τη γνώμη μας – ανεπαρκή και πρόχειρα. Βιάστηκαν βλέπετε πολλοί στο παρελθόν να καταγράψουν την “ιστορία” κάνοντας παράλληλα την όποια καριέρα τους.
Βέβαια, μετά το βιολογικό τέλος του Στέλιου Καζαντζίδη το κακό έχει παραγίνει. Κολάζ, φαντασιακές ιστορίες και συνομιλίες, πλαστές φωτογραφίες, ατεκμηρίωτο υλικό…
Κι όλα αυτά με την υποστήριξη πάντα των ημετέρων που κατέχουν θέσεις επικοινωνιακής ισχύος. Βλέπετε το κονφόρμ, το “όλοι μαζί” δουλεύει πάντα όταν πρέπει.
Δυστυχώς το καινούριο βιβλίο του Θανάση Λάλα δεν αποτελεί εξαίρεση.
Πρόκειται για ένα ογκώδες έργο 500 περίπου σελίδων. Στον πρόλογο του βιβλίου διαβάζουμε: “Ο Στέλιος Καζαντζίδης που είναι κλεισμένος υπό μορφή αυτοβιογραφικών διαλόγων μέσα σε αυτό το βιβλίο είναι ένας “άλλος” Καζαντζίδης”.
Πράγματι, διαβάζοντας διαπιστώνουμε και εμείς πως είναι διάλογοι με έναν άλλο… Καζαντζίδη.
Βέβαια ο συγγραφέας χρησιμοποιεί εντέχνως τον τίτλο “Αυτοβιογραφικά διηγήματα διαλόγου”. Τα πάντα έχουν τη σημασία τους.
Αυτά τα “Αυτοβιογραφικά διηγήματα” είναι ο κορμός του βιβλίου. Κομμάτι αυτών και η “απομαγνητοφώνηση” της συνέντευξης που έδωσε ο Στέλιος Καζαντζίδης στον Θανάση Λάλα για την εκπομπή “Φάρμα των ανθρώπων” το 1993.
Ο φιλολογικός οίστρος φαίνεται να έχει παρασύρει τον συγγραφέα. Το “ταλέντο” του δεν ελέγχεται. Προσθέτει, αφαιρεί και μπερδεύει τα γεγονότα.
Τα μπερδεύει όλα τόσο πολύ, που από όλη αυτή την “ειλικρινή” κατάθεση μαθαίνουμε για πρώτη φορά ότι ο Άκης Πάνου έγραψε τους στίχους του “Υπάρχω” (σελ. 305).
Ενθουσιασμένος λοιπόν ο Στέλιος Καζαντζίδης φέρεται να λέει στον Θανάση Λάλα: “Το λέει πολύ καλά ο Άκης στο Υπάρχω. Τί γράφει ο άνθρωπος… Άκου τί λέει παρακάτω. Κι αν με άλλους μιλάς κι ώρες ώρες γελάς, κατά βάθος πονάς γιατί σκέφτεσαι εμένα. Ο Άκης Πάνου ήταν μεγάλος γιατί όταν έγραφε, έγραφε αυτό που συνέβαινε μέσα του”.
Μαθαίνουμε όμως κι άλλα ενδιαφέροντα. Ο Στέλιος Καζαντζίδης στις συνομιλίες με τον Θανάση Λάλα – σημειώστε δε ότι όλες οι συνομιλίες είναι σε απροσδιόριστο χρόνο – παραδέχθηκε ότι έκανε λάθος που μίλησε άσχημα για τον Χρήστο Νικολόπουλο στο δικαστήριο αλλά ανέφερε ότι δεν έφταιγε μόνο αυτός αλλά και η αρρώστια (;) (σελ. 287).
Βλέπετε, ο Καζαντζίδης είχε το χάρισμα να προβλέπει το μέλλον. Μάλιστα! Ήξερε από πριν ότι θα αρρωστήσει το 2001 και φυσικά έχοντας συνείδηση της επικείμενης αρρώστιάς του γνώριζε ήδη ότι αυτή η αρρώστια ήταν ένας από τους λόγους που το 1997 ξέσπασε στο δικαστήριο.
Παρακάτω, σε σχετική ερώτηση του Θανάση Λάλα, ο Στέλιος Καζαντζίδης φέρεται να απαντά πως το τραγούδι που του άρεσε να λέει κάθε βράδυ ήταν το… “Αγριολούλουδο”. Συμπληρώνει μάλιστα πως όταν το τραγουδούσε έπεφτε μια φοβερή σιωπή (σελ. 308)
Τώρα πως ο Καζαντζίδης που είχε αποχωρήσει από τη νύχτα το 1966 τραγουδούσε κάθε βράδυ ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1970 είναι απορίας άξιο…
Εκτός και αν ο Θανάσης Λάλας τον ρωτούσε για το τραγούδι που κάθε βράδυ τραγουδούσε στο σπίτι του, όπου μετά έπεφτε σιωπή…
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη είναι μια ευχάριστη νότα. Ο Μίκης φέρεται να λέει στον Στέλιο (σελ. 271): “Εμείς με τον Στέλιο ήμασταν εδώ σε αυτο το χώρο, εκεί που τώρα είναι το μουσείο της Κολούμπια, το 1974 και γράφαμε την Ανατολή. Και τώρα μετά από είκοσι χρόνια είμαστε πάλι μαζί και τραγουδάμε την Ανατολή. Απίστευτο δεν είναι;”.
Πράγματι είναι απίστευτο αφού όπως ξέρουμε ο Μίκης Θεοδωράκης δεν ήταν παρών στο στούντιο όταν ηχογραφήθηκε ο δίσκος το 1974, κατόπιν απαίτησης του Στέλιου Καζαντζίδη.
Και έπειτα για ποιό μουσείο της Κολούμπια μιλάμε το 1993;
Δεν αξίζει να σταθούμε σε μικρές αστοχίες όπως για παράδειγμα λάθη στα ονόματα των συνεργατών του Καζαντζίδη. Στις σελίδες του βιβλίου ο γνωστός τραγουδιστής και κουμπάρος του Καζαντζίδη Άρης Σαν αναφέρεται ως Άρης Πασσάς (σελ. 73), ο συνθέτης και κιθαρίστας Στέλιος Χρυσίνης ως Χρηστίδης (σελ. 111) και ο στιχουργός Κώστας Βίρβος ως Βίργος… Αυτά είναι πταίσματα και κάποιος θα μπορούσε να επικαλεστεί τον δαίμονα του τυπογραφείου.
Κάτι ακόμα που παρατηρεί κάποιος είναι ότι πολλά από τα διηγήματα μοιάζουν εκπληκτικά με την εξομολόγηση του Στέλιου Καζαντζίδη στον Βασίλη Βασιλικό όπως αυτή κυκλοφόρησε στο βιβλίο “Υπάρχω” (εκδόσεις “Λιβάνης – Νέα Σύνορα”) το 2000.
Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης κάπου 60 φωτογραφιες. Δυστυχώς, φωτογραφίες προϊόν μοντάζ, που κυκλοφορούν χρόνια τώρα στο διαδίκτυο, “κοσμούν” ακόμα και το οπισθόφυλλο της έκδοσης. Κι έπειτα ατεκμηρίωτες φωτογραφίες χαμηλής ανάλυσης αλλά και φωτογραφίες με λάθος τεκμηρίωση όπου ο Γεράσιμος Κλουβάτος για παράδειγμα αναφέρεται ως… Γιώργος Μητσάκης!
Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε… Το βιβλίο είναι γεμάτο τέτοιες χοντράδες και λάθη. Θα μου πείτε, λάθη κάνουν όλοι. Φυσικά! Στο πλαίσιο της έρευνας ή της καταγραφής και ειδικά κάτω από τη χρονική πίεση μιας έκδοσης, λάθη ασφαλώς και θα γίνουν.
Τόσο χοντρά λάθη όμως δεν συγχωρούνται στην προκειμένη, καθώς υποτίθεται πως στο βιβλίο παρατίθενται οι διάλογοι του Στέλιου Καζαντζίδη με τον Θανάση Λάλα. Εκτός κι αν τις αστοχίες τις χρεώσουμε στον ίδιο τον Καζαντζίδη. Ή εκτός κι αν ο Θανάσης Λάλας μίλησε με κάποιον άλλο… Καζαντζίδη.
Όπως και να χει ο συγγραφέας κατά κάποιο τρόπο μας προειδοποίησε. Πρόκειται για “Αυτοβιογραφικό διήγημα”. Ίσως, λοιπόν, δεν φταίει αυτός. Η φαντασία του τα φταίει…
ΥΓ: Θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε τον τρόπο που πλασάρεται το βιβλίο και να το δεχτούμε ως μια συλλογή διηγημάτων που μπλέκουν το πραγματικό με το φανταστικό. Βέβαια για να δώσεις ένα καλό διήγημα πρέπει πρώτα από όλα να έχεις ταλέντο.
ΥΓ2: Είναι πραγματικά κρίμα. Είναι διπλό το κρίμα γιατί δεν βρέθηκε ένας από τους τόσους επώνυμους φίλους του Θανάση Λάλα που τόσο τους ευχαριστεί με θέρμη στον επίλογο ή Θωμάς Κοροβίνης που προλογίζει το βιβλίο αυτό, να τον προστατέψει.
