Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Αν νομίζει κάποιος πως οι τελευταίες επιθέσεις του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Δημήτρη Καμμένου στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τυχαίες ή υπαγορεύονται αποκλειστικά από τον τρόπο με τον οποίο εκείνος αντιλαμβάνεται την έννοια του πατριωτικού καθήκοντος (αφού αυτές γίνονται με πρόσχημα το Μακεδονικό) είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος.
Το περασμένο φθινόπωρο είχε κλιμακωθεί η αντιπαράθεση του προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνου Καμμένου με μεγάλο συγκρότημα του Τύπου και με συγκεκριμένο εφοπλιστή. Παράλληλα πολιτικά και οικονομικά κέντρα που συνδέονται με πολιτικό και οικονομικό σύμπλεγμα συμφερόντων που αποκαλούμε στην Ελλάδα διαπλοκή και με το χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό του χθες απεργάζονταν σενάρια διάρρηξης της ενότητας της κυβέρνησης, διάρρηξης δηλαδή του κυβερνητικού σχήματος ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Όλα τα παραπάνω λάμβαναν χώρα την στιγμή που οργίαζαν στο παρασκήνιο οι φήμες και οι πληροφορίες για «χοντρό» παιχνίδι με τα εξοπλιστικά, για εμπλοκή Αμερικανών και Ρώσων παραγόντων. Πρέπει να υπογραμμιστεί αυτό, καθώς η περίοδος της απόλυτης κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στον Πάνο Καμμένο και σε συγκεκριμένους θύλακες του κατεστημένου και επιχειρηματικά κέντρα είχε συμπέσει με την επίσημη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ και την υπογραφή συγκεκριμένων συμφωνιών στο πεδίο των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Της επίσκεψης αυτής ακολούθησαν οι «αποκαλύψεις», από συγκεκριμένο κέντρο των media, για δήθεν σκάνδαλο Καμμένου με τη Σαουδική Αραβία. Η «δουλειά» ή άλλως η λάντζα (κάτι φωτογραφίες δήθεν μεσαζόντων με τον Ιβάν Σαββίδη κλπ) ανατέθηκε από συγκεκριμένο επιχειρηματικό κέντρο σε δευτεροκλασάτους – αναλώσιμους – μίας χρήσης – περιθωριακούς δημοσιογράφους που φιλοδοξούν να διαπρέπουν ως φθηνό υπηρετικό προσωπικό συγκεκριμένου εφοπλιστή. Την αναπαραγωγή – για να σοβαρέψει η κατάσταση – είχαν αναλάβει οι ναυαρχίδες του εφοπλιστή στον χώρο του Τύπου.
Παράλληλα με όλα αυτά, στο περιβάλλον του εφοπλιστή αντιλήφθηκαν πως το «σχίσμα» στη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ θα ήταν τελικά αδύνατο. Τα μηνύματα από το κυβερνητικό στρατόπεδο ήταν σαφή, έστω και αν δεν ήταν άμεσος ο τρόπος της μετάδοσής τους. Τότε σκέφτηκαν κάτι άλλο, το οποίο στο άκουσμά του ήταν όχι απλά εξωφρενικό, αλλά εξωπραγματικό.
Οι συμβουλάτορες και οι φίλοι δημοσιογράφοι του εφοπλιστή απεργάστηκαν ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο, καταδικασμένο εξ αρχής σε αποτυχία. Ποιο ήταν αυτό; Αλλαγή ηγεσίας στους Ανεξάρτητους Έλληνες που θα συνεπαγόταν και τακτικού χαρακτήρα προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως με το Μέγαρο Μαξίμου, υπό τη μορφή ανταλλάγματος. Να το πούμε με όρους πιάτσας: «Τελειώστε τον Καμμένο και εμείς θα σας αφήσουμε ήσυχους».
Για ποιον λόγο, όμως, ήταν καταδικασμένο να αποτύχει ένα τέτοιο σχέδιο; Κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης υπογράμμιζαν χωρίς να το διαπραγματεύονται: «Η επίθεση στον Πάνο Καμμένο ισοδυναμεί με επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα». Τελεία και παύλα.
Προσέξτε τώρα ποιο ήταν το σενάριο που απεργαζόταν το περιβάλλον του εφοπλιστή: Ισχυρά οικονομικά κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού, ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά, είχαν και έχουν κάθε λόγο να επιμένουν στην πολιτική σταθερότητα, μετά από πολύ καιρό, στη χώρα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αποδείχθηκε όχι μόνο ανθεκτική, αλλά και αποτελεσματική. Το περιβάλλον του εφοπλιστή σκέφτηκε πως δεν θα ήταν ορθό να χρεωθεί την απόπειρα αποσταθεροποίησης της χώρας, έστω και αν κάτι τέτοιο θα βόλευε για πολιτικούς και μικροπολιτικούς λόγους τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον οποίο ο εφοπλιστής έχει ιδιαίτερα στενές σχέσεις. Σκέφτηκαν κάτι άλλο. Να ασκηθούν πιέσεις, άμεσα ή έμμεσα, ώστε να απομακρυνθεί ο Πάνος Καμμένος από την ηγεσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Θεωρούσαν πως η παρουσία του είναι τοξική και καταστροφική και επιδίωξαν να λανσάρουν την εντύπωση πως ο Πάνος Καμμένος είναι ο «αδύναμος» κρίκος της κυβερνητικής συνεργασίας. Γνωρίζει το κατεστημένο πως μόνος τρόπος να ανατραπεί η κυβέρνηση Τσίπρα είναι να «σπάσει» το αρραγές μέτωπο των κομμάτων που τη συγκροτεί. Μετά σκέφτηκαν πως η επιβεβαίωση ενός τέτοιου σεναρίου θα μπορούσε να υπονομεύσει, μέσα από το σκοτεινό τούνελ της πολιτικής αστάθειας και με δεδομένο πως δεν υπάρχει σταθερή εναλλακτική, την πορεία της χώρας. Είπαμε, είναι αδίστακτοι. Δεν είναι ηλίθιοι. Έριξαν λοιπόν στο τραπέζι την εναλλακτική πρόταση όσο εξωπραγματική και αν είναι: «Ας παραμείνει, όσο παραμείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά χωρίς τον Πάνο Καμμένο στην ηγεσία του κόμματος που εκείνος ίδρυσε». Έφτασαν στο σημείο να λένε το εξής: «Ας συμφωνήσουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ και ας τον βάλει ο Αλέξης Τσίπρας στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ». Ποιο όνομα πρότειναν για την αντικατάσταση του Πάνου Καμμένου στην ηγεσία των ΑΝΕΛ; Τον Δημήτρη Καμμένο. Ναι, καλά διαβάσατε τον Δημήτρη Καμμένο.
Δεν μπορεί να γνωρίζει κάποιος αν ο Δημήτρης Καμμένος είχε γίνει γνώστης όλων των παραπάνω σχεδιασμών, αν είχε συμφωνήσει με αυτούς τους σχεδιασμούς ή αν είχε ενημερωθεί και με τη σειρά του είχε ενημερώσει τον Πάνο Καμμένο για να διαλύσει οποιαδήποτε σκιά μίας και τίποτα στην Ελλάδα δεν μένει κρυφό. Σίγουρα, όμως, το παρασκήνιο που περιγράφηκε παραπάνω θα μπορούσε να εξηγήσει πολλά για την επιθετική, ύποπτη και βρώμικη στάση του Δημήτρη Καμμένου έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως του κυβερνητικού σχήματος, του οποίου είναι βουλευτής.
