«Στην επικίνδυνη λογική του στρατιωτικού quid pro quo που κυριαρχεί στη Μέση Ανατολή, οι δύο στοχευμένες δολοφονίες των ηγετικών προσωπικοτήτων της Χεζμπολάχ και της Χαμάς στη Βηρυτό και την Τεχεράνη αντιστοίχως αποτελούν μία επίδειξη ισχύος από πλευράς Ισραήλ», σχολιάζει η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.
«Ιδίως η δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγια στην καρδιά της ιρανικής πρωτεύουσας, αμέσως μετά την εκλογή του νέου προέδρου, αποτελεί μία ταπείνωση για την ιρανική ηγεσία.
Βέβαια, επισήμως η ισραηλινή κυβέρνηση σιωπά για τη δολοφονία του Χανίγια – και αυτό θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό ως μία προσπάθεια αποφυγής περαιτέρω κλιμάκωσης της κατάστασης. Στην επικίνδυνη λογική των αντιποίνων όμως το μπαλάκι είναι τώρα στο Ιράν, τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ.
Και το Ιράν θα αντιδράσει, […] ενώ είναι υπαρκτός και ο κίνδυνος να εμπλακεί άμεσα στον πόλεμο.
[…] Το σίγουρο είναι πως πλέον απομακρύνεται η πιθανότητα για μία κατάπαυση πυρός στη Λωρίδα της Γάζας – και μαζί και μία απαραίτητη προϋπόθεση για να ηρεμήσουν κάπως τα πράγματα στην περιοχή».
Η Süddeutsche Zeitung συμφωνεί και αυτή από την πλευρά της πως «το Ιράν αδιαμφισβήτητα θα αντιδράσει». Και παρ’ ότι κανείς δεν επιθυμεί μία γενικευμένη σύρραξη, «όλες οι πλευρές παίζουν με τον κίνδυνο».
Η εξέλιξη των πραγμάτων «εξαρτάται από τους υπευθύνους στο Ισραήλ και το Ιράν. Όσον αφορά το Ισραήλ, η χώρα κυβερνάται από έναν πρωθυπουργό που έχει συνδέσει τη μοίρα της χώρας με την προσωπική του πορεία. Εάν ο Νετανιάχου παραχωρήσει κάποια στιγμή την εξουσία, θα βρεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης με την κατηγορία της διαφθοράς. […]
Επομένως, είναι πιθανό να συνεχίσει να κυβερνά όπως το έχει κάνει μέχρι τώρα και να μην ενδιαφέρεται και πολύ για την άμεση επίτευξη ειρήνης στη Γάζα. Ο πόλεμος τον κρατά στο αξίωμά του», εξηγεί η εφημερίδα του Μονάχου.
«Στο Ιράν από την άλλη πλευρά κυβερνά ένας άνδρας 85 ετών, ο οποίος έχει περάσει προ πολλού την πολιτική “ημερομηνία λήξης” του. Με την Ισλαμική Δημοκρατία να περνά εδώ και 20 χρόνια μία συστημική κρίση, ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ, που εξουσιάζει τη χώρα εδώ και τρεις δεκαετίες, δεν μπορεί να προσφέρει καμία προοπτική σταθερότητας.
Τέτοια όμως δεν θα υπήρχε ακόμα και χωρίς τον Χαμενεΐ: ο διάδοχος για το αξίωμα του “πνευματικού ηγέτη” επιλέγεται με αδιαφανείς διαδικασίες, με τις διάφορες ομάδες εξουσίας να αντιμετωπίζουν άκρως καχύποπτα η μία την άλλη».
