Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Οργίζομαι αλλά δεν εκπλήσσομαι και πάντως δεν εντυπωσιάζομαι πλέον από τις τελευταίες εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά. Ολα όσα συμβαίνουν αποτελούν σκέψεις που γίνονταν στα παρασκήνια τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια αμέσως την κρίση του «Oruc Reis».
Κάποιος τότε, που αν χρειαστεί στο μέλλον θα αποκαλύψω την ταυτότητά του, μου εκμυστηρεύτηκε το σχέδιο διαμοιρασμού των θαλασσών: Εμείς τη νότια Κρήτη, για την οποία έχουμε νόμιμους τίτλους κυριότητας μετά την υπογραφή της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, και οι Τούρκοι τις θάλασσες των Δωδεκανήσων κάτω από το Καστελόριζο, στις οποίες δεν υπάρχει ακόμα οριοθέτηση. Θέλω να θυμίσω ότι η μήνυση που υπέβαλε εναντίον του προσώπου μου και ακόμα τριών συναδέλφων ο πρόεδρος Ερντογάν είχε ως αιτιολογία ότι εμποδίζουμε την πολιτική του στη «θάλασσα των νησιών». Στο Αιγαίο δηλαδή. Και πώς την εμποδίζουμε;
Αν διαβάσετε το κείμενό μου για το οποίο μηνυθήκαμε, το οποίο δημοσιεύτηκε ταυτοχρόνως στην «Εστία» και τη «δημοκρατία», θα διαπιστώσετε ότι έκανα μακρά αναφορά στις θαλάσσιες ζώνες κάτω από το Καστελόριζο, οι οποίες έχουν θεωρηθεί από τους Τούρκους αμφισβητούμενης δικαιοδοσίας, διαφιλονικούμενες. Ο αγγλικός όρος που είναι δημοφιλής στις παρασκηνιακές συζητήσεις μεταξύ των ηγεσιών είναι dispute. Ολα όσα επισήμανα σε εκείνο το κείμενο επιβεβαιώνονται δυστυχώς κατά τον χειρότερο τρόπο από τις τελευταίες εξελίξεις. Καθώς η διεκδίκηση της Τουρκίας στην περιοχή των Δωδεκανήσων έχει επεκταθεί πλέον και στις οριοθετημένες περιοχές από την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, όχι μόνο στις μη οριοθετημένες και κατ’ αυτούς αμφισβητούμενης Δικαιοδοσίας.
Η σιωπή με την οποία αντιμετωπίζει η Αθήνα τις εξελίξεις στην περιοχή και το «ευχαριστώ» των Τούρκων που αναγνωρίσαμε ως δικά τους τουρκικά νερά τα αναγνωρισμένα ελληνικά νερά ενισχύουν τις υποψίες ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία οργανωμένη χορογραφία. Χορογραφία η οποία άρχισε με τη χωροθέτηση των θαλάσσιων πάρκων σε περιοχές των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων από το ελληνικό υπουργείο Ενέργειας (τις οποίες η Αγκυρα αμφισβήτησε ευθέως και η Αθήνα αναδιπλώθηκε) και συνέχισε με την Κάσο, πάλι με πρωταγωνιστή το υπουργείο Ενέργειας, όπου ιταλικά πλοία που δρούσαν για λογαριασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας ζήτησαν άδεια για έρευνα μέσα σε ελληνικά νερά από την Τουρκική Δημοκρατία. Στους πανηγυρισμούς της οποίας η Αθήνα σιώπησε. Στη συνωμοσία της σιωπής, άλλως ομερτά, μετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αμερικανού πολίτη αρχηγού του, Στέφανου Κασσελάκη. Ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα με αποστολή να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση. Ολα ρυθμισμένα.
Δίνεται έτσι σιγά σιγά η εντύπωση ότι το σχέδιο είναι να αρχίσει ο πολιτικός διάλογος για τις θαλάσσιες ζώνες στην ανατολική Μεσόγειο το φθινόπωρο επί τετελεσμένων. Διά της διολισθήσεως. Στην πραγματικότητα, οι διπλωματικές αντιπροσωπίες θα κληθούν να επικυρώσουν διαμορφωμένες πραγματικότητες νομικά κατοχυρωμένες, καθώς τα κείμενα μιλούν. Και οι ηχογραφημένες (διατεταγμένες) σιωπές στις οποίες υποχρεώθηκαν οι άνδρες και οι γυναίκες του Πολεμικού Ναυτικού στο κανάλι 16, όταν οι Τούρκοι τούς προκαλούσαν από τους ασυρμάτους τους ότι η θαλάσσια περιοχή έξω από την Κάσο είναι τουρκική, είναι κι αυτές ντοκουμέντο αποδείξεων.
Στην πραγματικότητα, το συγκλονιστικό που συμβαίνει δεν είναι απλώς ότι η Ελλάδα υιοθετεί ένα τμήμα των διεκδικήσεων του τουρκολιβυκού μνημονίου, αλλά ότι αλλάζει το status quo αιώνων του Αιγαίου. Αυτή είναι η προδοσία της πεντηκονταετίας. Και είναι προδοσία γιατί με την αλλαγή αυτή θα δημιουργηθεί στο μέλλον (εάν επικυρωθεί οριστικώς) μείζον ζήτημα εθνικής ασφάλειας μέσα στην καρδιά του Aρχιπελάγους. Διότι, όπως μου έλεγε κάποτε και ένας κορυφαίος Eλληνας εφοπλιστής, «κάθε φορά που χάνουμε το κοντρόλ στο Αιγαίο, έχουμε και μία εθνική τραγωδία». Αλλά ο Φινλανδός που παριστάνει τον Eλληνα πρωθυπουργό φαντασιώνεται ότι είναι ο μέγας Βενιζέλος που θα τα λύσει όλα και θα μείνει στην Iστορία.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Κύπρο. Το αίτημα είναι η υποχώρηση του Ελληνισμού. Το αίτημα είναι με δόλωμα τους πόρους τού υπό σύσταση ταμείου γενεών από την εξόρυξη του ενεργειακού πλούτου είναι να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και στη θέση της να δημιουργηθεί ένα ομόσπονδο κράτος με δύο ισότιμα συνιστώντα κρατίδια. Στην ουσία, το Σχέδιο Ανάν. Το μοντέλο αυτό προβλέπει εκ περιτροπής προεδρία τρία χρόνια με Ελληνοκύπριους και δύο χρόνια με Τουρκοκύπριους ηγέτες. Αγνωστο ποια πρόνοια όμως θα περιλαμβάνει, αν τυχόν κάποτε ο Τουρκοκύπριος δεν θελήσει να παραδώσει την εξουσία στον Ελληνοκύπριο. Αυταπάτες δεν υπάρχουν.
Ολοι εμείς που επισημαίνουμε ότι η συνέπεια όλου αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου «ειρήνης και ευημερίας των λαών» θα είναι να παραδώσουμε στις επόμενες γενεές μια Ελλάδα μικρότερη από αυτή που παραλάβαμε εμείς από τους προπάτορές μας δεν αρέσουμε γιατί χαλάμε την ατμόσφαιρα. Τη χαλάμε σε συμμαχικό επίπεδο όπου προγραμματίζονται αγοραπωλησίες αεροπλάνων πολλών δις και στις δύο χώρες που κατά τα άλλα θα υπογράψουν ειρήνη. Χαλάμε την ατμόσφαιρα στις επιχειρηματικές ελίτ των δύο χωρών που ετοιμάζουν δουλειές και πηγαινοέρχονται μεταξύ Αθηνών και Κωνσταντινουπόλεως αποδεχόμενες ότι η Ελλάς προώρισται λόγω της οικονομικής υστερήσεώς της να γίνει στο μέλλον ο τοπικός δορυφόρος της Τουρκίας.
Τη χαλάμε και στον απλό ευκολόπιστο και πάντα προδομένο λαό εντός των συνόρων, ο οποίος έχει ξεγελαστεί από τις τουρκικές λίρες που αφήνουν σε ευρώ οι Τούρκοι τουρίστες σε Θράκη και βόρειο Αιγαίο και πιστεύει ότι όλα τα άλλα (ακόμα κι αν φάει ένας συνοριοφύλακας μας σφαίρα στον Εβρο από στρατοχωροφύλακα) είναι περιττές λεπτομέρειες που δεν πρέπει να απασχολούν τις τσέπες τους. Το τουρκικό χρήμα να πέφτει! Αυτή είναι η αλήθεια ωμά. Η συνθηκολόγηση εξαγοράζεται. Οι ενοχλητικοί απομονώνονται.
Τα πρωτοσέλιδά τους αποκρύπτονται, δεν μεταδίδονται από τις τηλεοράσεις με θεσμική κάλυψη. Θέλω πάλι να θυμίσω πως, όταν αποκάλυψα τον Σεπτέμβριο του 2020 το σχέδιο διαμοιρασμού της ανατολικής Μεσογείου με τη θεωρία των «διαφιλονικούμενων και αμφισβητούμενων περιοχών» και κινήθηκε νομικά τότε εναντίον μας ο πρόεδρος Ερντογάν, ημέτερες πρόθυμες δυνάμεις, ακόμα και στο δικό μας σωματείο, την ΕΣΗΕΑ, ήταν έτοιμες να εκδώσουν κείμενο καταδίκης μας καθ’ υπόδειξη της κυβερνήσεως επειδή διαταράσσαμε την ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αυτή θα ήταν η κατηγορία! Οπότε επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα στην αρχή.
Οργίζομαι αλλά δεν εντυπωσιάζομαι πια. Μεταξύ των πεπεισμένων στρατευμένων στις υπηρεσίες τρίτων και των εξωνημένων οι πλέον επικίνδυνοι είναι οι… πεπεισμένοι. Αυτοί που υπογράφουν την προδοσία και νομίζουν ότι κάνουν καλό στην πατρίδα.
