Του Γιώργου Λακόπουλου από το anoixtoparathyro.gr
Αν αποδείχθηκε κάτι στις τελευταίες εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές είναι ότι η κεκτημένη ταχύτητα που δίνει από το 2004 στο ΠΑΣΟΚ το ιστορικό -κυβερνητικό -παρελθόν του η μνήμη του ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, εκπνέει σταδιακά. Δεν επαρκεί για να το αποκολλήσει από τη ζωή του μικρού, κομματος.
Η μνημονιακή περιπέτεια στην οποία έβαλε τη χώρα ο Γ. Παπανδρέου – και πλήρωσε εκτός από τον ίδιο και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που συνετρίβη επειδή συντάχθηκε μαζί του -και ας τον βρήκε αντίπαλο το 2015- και οι ανεπαρκείς των επικεφαλής του που ακολουθήσαν το καταδικάζουν σε σταδιακή αποδυνάμωση.
Πλέον οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ δεν συνεισφέρουν ως προσωπικότητες στην κάλπη υπέρ του- το αντίθετο μάλλον. Όσοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ το ψηφίζουν επειδή είναι…ΠΑΣΟΚ, όχι γιατί εμπνέονται από τον επικεφαλής του ή εμπλέκονται με αυτόν.
Ασφαλώς στην πορεία αυτό θα φθίνει. Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να ξαναγίνει μεγάλο κυβερνητικό κόμμα. Το καλύτερο που μπορεί να περιμένει στο μέλλον, είναι αυτό που απολάκτισε το 2023, όταν αρνήθηκε να γίνει συμπλήρωμα στην επιστροφή του Τσίπρα, βάζοντας φρένο στον Μητσοτάκη.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης
Η έλλειψη ηγετικότητας και λοιπών συναφών προσόντων -δημόσια παρουσία, κύρος, βιογραφικό- από τον Νίκο Ανδρουλάκη, σε συνδυασμό με τη αδυναμία του να εκκαθαρίσει την υπόθεση της παρακολούθησής του από τον Μητσοτάκη, είχε προεξοφλήσει την αμφισβήτησή του.
Προφανώς το γνωρίζει και έθεσε ως μαξιμαλιστικό στόχο τη δεύτερη θέση, ως διασφάλιση της παραμονής του.
Στη συνέχεια το ισχνό προφίλ του απερχόμενου προέδρου -παρότι είναι πάντα σε θέση να παραμείνει στην ηγεσία υπο κάποιες προϋποθέσεις- κατέβασε τον πήχη της διαδοχής και πλέον διεκδικούν την καρέκλα του, υπερφιλόδοξοι και… φαντάσματα από το παρελθόν.
Αν αξιολογήσει κάποιος τις υποψηφιότητες που ανταγωνίζονται για τη θέση του Ανδρουλάκη, με κριτήρια συγκρότησης, αξιοπιστίας και προσωπικής διαδρομής στο ΠΑΣΟΚ και δημόσιο χώρο θα καταλήξει σε δυο ονόματα: Παύλος Γερουλάνος και Μιχάλης Κατρίνης.
Ο Παύλος Γερουλάνος
Ο πρώτος εμφανίσθηκε αργά στο ΠΑΣΟΚ ως συνεργάτης , διορισμένος υπουργός και βουλευτής του του Γ. Παπανδρέου. Αλλά όταν ο μνημονιακός Πρωθυπουργός διέσπασε το κόμμα που τον έφερε στο ρετιρέ της πολτικής, ο Γερουλάνος κράτησε χαρακτήρα και δεν τον ακολούθησε.
Έκτοτε πολιτεύεται στο Δήμο Αθηναίων, ή στην κεντρική πολιτική σκηνή, ως μοναχικός παράγων, με τα δικά του προσωπικά εργαλεία.
Δεν έχει σημειώσει σπουδαίες επιδόσεις, πλην την εκλογής του στο Κοινοβούλιο το 2023. Αλλά η δραστηριότητα του έχει στοιχεία πολιτικής πληρότητας, αξιοπρέπειας και ισχυρής βούλησης να φτάσει το στόχο του.
Αν το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται μάνατζερ για να παραμένει υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, ο Γερουλάνος είναι πραγματικός μάνατζερ -αφού αυτή είναι η δουλειά του -και μπορεί να διαχειριστεί τις απαιτήσεις της σύγχρονης πολιτικής σ’ αυτό το επίπεδο.
