Του Γιώργου Λακόπουλου από το ieidiseis.gr
Για να σπάσει η Μπακογιάννη την πρωθυπουργική γραμμή, δύο εξηγήσεις υπάρχουν: Ή βλέπει το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία ή βλέπει το τέλος του Μητσοτάκη.
Κατά την Ντόρα Μπακογιάννη: «Δεν θα έπρεπε να είχαμε εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας». Σιγά το νέο.
Δεν υπάρχει άνθρωπος, με στοιχειώδη γνώση Ιστορίας και των προτεραιοτήτων της ελληνικής διπλωματίας που να μην το αντιλαμβάνεται. Κόντρα στη σπουδή του ημέτερου πρωθυπουργού να εμπλακεί ως πρόθυμος πιονέρος των Αμερικανών.
Άλλο να καταγγέλλεις την εισβολή της Ρωσίας και να συμπαραστέκεσαι διπλωματικά στη χώρα που δέχθηκε επίθεση και άλλο να ταυτίζεσαι έμπρακτα με τον διεφθαρμένο Ζελένσκι, αδειάζοντας αποθήκες στα νησιά για να του στείλεις οπλισμό που σου χρειάζεται.
Όταν αυτή η δήλωση γίνεται από την πρώην υπουργό Εξωτερικών και εν ενεργεία βουλευτίνα της ΝΔ – ου μην αλλά, που έλεγαν και οι καθαρευουσιάνοι, αδελφή του πρωθυπουργού – έχει χαρακτήρα αμφισβήτησης από μέσα, της πολιτικής του στο Ουκρανικό.
Συνιστά απόσυρσή της από την κομματική και κυβερνητική γραμμή: «Είμαστε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας».
Δεν είμαστε. Ακριβώς το ίδιο είπε αυτές τις μέρες και ο Κώστας Καραμανλής, πρώην πρωθυπουργός, με παρούσα την υπουργό Εξωτερικών του: Η καταδίκη της εισβολής δεν μπορεί να οδηγεί σε φιλοπόλεμη συμπεριφορά.
Όπως δεν μπορεί να υπογράφεις την αποστολή 51 δισ. ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία στον Ζελένσκι την ημέρα που τα τρακτέρ των Ευρωπαίων αγροτών κατακλύζουν τις Βρυξέλλες για δέκα δισ..
Ούτε να παραμυθιάζεις ότι αντικαθιστάς τον τουρισμό από την Ρωσία, με βίζες στην Τουρκία.
Για να σπάσει η Μπακογιάννη την πρωθυπουργική γραμμή, δύο εξηγήσεις υπάρχουν: Ή βλέπει το τέλος του πολέμου ή βλέπει το τέλος του Μητσοτάκη.
Και στις δυο περιπτώσεις, θα βρεθεί υπόλογος: Κατέστησε την Ελλάδα εμπόλεμη χώρα, καθ’ υπόδειξη των Αμερικανών που κάνουν πόλεμο με τη Ρωσία δι’ αντιπροσώπου.
Ακολουθεί τη φον ντερ Λάιεν που καταστρέφει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, χρίζοντας την Ουκρανία υποψήφια για ένταξη και ας μην πρόκειται να έχει τις προϋποθέσεις για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Και τα καρτέλ που θέλουν τα συμβόλαια ανοικοδόμησης μετά τον πόλεμο..
Δίπλα στην ουκρανική διολίσθηση , στην επικαιρότητα υπάρχει πάντα η « υπόθεση Μπελέρη» – ως τυχοδιωκτικό δημιούργημα ψηφοθηρίας.
Ότι η καταδίκη της κυβέρνησης Ράμα για τη συμπεριφορά της απέναντι σε εκλεγμένο δήμαρχο της μειονότητας, μετατράπηκε σε υποψηφιότητα του ιδίου για την Ευρωβουλή βλάπτει ποικιλοτρόπως, επί της ουσίας.
Πρώτα τη χώρα που «αλβανοποίησε» την παρουσία της στο κορυφαίο ευρωπαϊκό όργανο. Μετά την πολιτική, δίνοντας ρόλο σε έναν πρώην ακροδεξιό με παρακρατικές περγαμηνές. Και τέλος τη Ν.Δ. που είναι πλέον υποχρεωμένη να ταυτίζεται με κάποιον, τον οποίο το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα απέκλεισε από τις αρχαιρεσίες του για εκλογή αντιπροέδρων.
Η λάθος εμπλοκή στην Ουκρανία και η ταπείνωση από την Αλβανία είναι απλώς η κορυφή των αποτυχιών της εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν, επίσης, η ένταση με τη Β. Μακεδονία, η διπλωματική χρεοκοπία στη Λιβύη και στην Αίγυπτο, ο κατευνασμός της Τουρκίας, η εγκατάλειψη του Κυπριακού, η ταύτιση στη Γάζα με τον εγκληματία Νετανιάχου.
Η Ελλάδα αθροίζει ήττες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε να γίνει Βενιζέλος και καταλήγει Δηλιγιάννης…
