Της Μαρίας Δεναξά
Γνωρίζω πως οι προσδοκίες από το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών είναι μεγάλες για εκείνους που καταλαβαίνουν που οδηγούν την ανθρωπότητα, όλοι όσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας και ισχυρίζονται πως ενεργούν για το καλό της.
Πολλοί βλέπουν την Λεπέν, σαν μια άλλη Ζαν ντ Αρκ που θα έρθει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους σε ένα κόσμο που έχει γυρίσει ανάποδα. Άλλοι θεωρούν πως η γαλλική αριστερά κατάφερε να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της, ενώ παρασκηνιακά οι εσωτερικές διαιρέσεις πολλαπλασιάζονται και τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Η άγνοια σε συνδυασμό με την αγωνία, την απελπισία και τον ιδεοληπτικό φανατισμό μέσα στη γενική κατάρρευση αναζητούν έναν «Deus ex machina», που όμως δεν υπάρχει.
Μπορεί να μην είναι οφθαλμοφανές όμως όλοι υπηρετούν, εξυπηρετούν και θα εξυπηρετούν το ίδιο αφήγημα, την ώρα που οι λαοί πιστεύουν πως με την ψήφο τους κάνουν θαύματα. Κι αυτά όμως στην ψηφιακή εποχή, μας τελείωσαν. Άλλοι «προγραμματίζουν», εκείνοι αποφασίζουν, εκείνοι διατάζουν.
Άλλωστε αναλογιστείτε τι άλλαξε την επομένη των ευρωεκλογών; Ούρσουλα πριν, Ούρσουλα μετά… Και την 7η Ιουλίου: Μακρόν πριν, Μακρόν μετά με άλλο δεκανίκι. Δεκανίκι απ όπου κι αν προέρχεται. Κι αν δεν υπάρξει θα το εφεύρουν. Τίποτα δεν γίνεται στην τύχη και ιδιαίτερα όταν είναι γνωστό πως η οικονομικά κατεστραμμένη Γαλλία (3 τρις χρέος) φλερτάρει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Η μόνη δεδομένη βεβαιότητα πανευρωπαϊκά, είναι πως οι ηγεσίες μας ή τέλος πάντων αυτοί που κινούν τα νήματα, έχουν έρθει σε απόγνωση από τη λαϊκή επιθυμία τερματισμού του πολέμου με τη Ρωσία και φαίνονται διατεθειμένοι να παραβιάσουν τα λαϊκά συμφέροντα, απλώς και μόνο για να ακολουθήσουν πιστά τις κατευθυντήριες γραμμές του ΝΑΤΟ-ΗΠΑ.
Και είναι σαν οι πλανήτες να ευθυγραμμίζονται: Σχεδόν ταυτόχρονα με τον αδιαφανή επαναδιορισμό* της σκληροπυρηνικής “made in Germany” Ούρσουλας φον ντερ Λαιεν, μέσω μιας διαδικασίας, που μόνο δημοκρατική δεν τη λες, τα ηνία της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας, ανέλαβε ο Ολλανδός Μαρκ Ρούτε, που θέλει να «συσπειρώσει τη συμμαχία στις νέες προκλήσεις», έχει υποστηρίξει ότι η «ήττα της Μόσχας στο πεδίο της μάχης είναι ζωτικής σημασίας» κι ότι «το ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι ισχυρό για να αντιταχθεί στη Ρωσία». Η επιλογή της Κάργια Κάλας*, ως επικεφαλής της Εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ μόνο τυχαία δεν είναι.
Η γερμανικής καταγωγής Εσθονή, εκλεκτή της φον ντερ Λάιεν, είναι ορκισμένη εχθρός του Πούτιν και πρόσφατα, η ρωσική κυβέρνηση τη συμπεριέλαβε σε κατάλογο «καταζητούμενων προσώπων», επειδή γκρέμισε μνημεία που τιμούσαν την απελευθερωτική δράση του Κόκκινου Στρατού από τους ναζί. Άλλο ένα στοιχείο που μαρτυρά προς τα που κατευθύνουν τους ευρωπαικούς λαούς, είναι τα 500 δις που ζήτησε η φον ντερ Λαιεν για επενδύσεις στην άμυνα την επόμενη δεκαετία! Εκτός κι αν φοβούνται τόσο πολύ την καταπιεσμένη οργή πανευρωπαϊκά και προβλέπουν προστασία.
