Αποτιμώντας καθαρά δημοσιογραφικά (πολιτικά και συμφεροντολογικά αποστασιοποιημένοι, δηλαδή) τη μεγάλη εικόνα των εκλογικών αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου στη χώρα μας, οφείλουμε να πούμε πως εκφράζουν τον μέγιστο βαθμό πολιτικής απογοήτευσης των Ελλήνων στη φάση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτό δεν στοιχειοθετείται μόνο από το ιστορικά μέγιστο ποσοστό αποχής στη συγκεκριμένη πολιτική περίοδο (περίπου 60%), αλλά και από τα επιμέρους αποτελέσματα των κομμάτων και την ποιοτική τους ανάλυση…
Την κριτική αποτίμηση της μικρής εικόνας, των εκλογικών αποτελεσμάτων της 9ης Ιουνίου, δηλαδή. Η οποία, αποτιμώμενη υπό το καθαρά δημοσιογραφικό πρίσμα και πάλι – το πολιτικά και συμφεροντολογικά αποστασιοποιημένο, δηλαδή – αποκαλύπτει μια πρωτοφανή γενίκευση της πολιτικής παρακμής και ένδειας σε όλα τα επίπεδα (πολιτική ηγεσία, πολιτικό προσωπικό, πολιτικά κόμματα, πολιτικά ΜΜΕ), αιτιολογώντας τον μέγιστο βαθμό πολιτικής απογοήτευσης των Ελλήνων στη φάση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, που λέγαμε.
Υπονομεύοντας την πολιτική κατάθλιψη που, αναπόφευκτα, θα προκαλούσε στον ταλαιπωρημένο αναγνώστη μετεκλογικών κειμένων μια τυπική δημοσιογραφική ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα πω ότι αυτές οι ευρωεκλογές έμοιαζαν με πρόβα εθνικών εκλογών. Δεδομένου ότι η καμπάνια του κυβερνώντος κόμματος έκανε focus σε ένα αποτέλεσμα (33% και άνω) που θα διασφάλιζε, υποτίθεται, την ισχύουσα… «κυβερνητική σταθερότητα» Μητσοτάκη μέχρις εξαντλήσεως της τετραετίας. Και δεδομένου ότι η καμπάνια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε focus σε ένα αποτέλεσμα (17% και άνω) που θα διασφάλιζε, υποτίθεται, την σταθεροποίηση του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος, κι ακόμα την σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στη δεύτερη θέση, τη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην οποία έκανε ζηλόφθονο… focus η καμπάνια του τρίτου κόμματος, του ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη.
Απ’ αυτή την άποψη, μπορώ ευθαρσώς να σημειώσω, ότι οι ευρωεκλογές ήταν μια επιτυχημένη πρόβα ήττας του Κυριάκου Μητσοτάκη για τις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, δεδομένου ότι το 28,3% που έλαβε από τις κάλπες της 9ης Ιουνίου αποτιμάται άνετα ως οιωνός συντριπτικής ήττας αυτού και του κόμματός του στις επόμενες εκλογές: πιο συντριπτικής από αυτήν του Βαγγέλη Μεϊμαράκη (28,09 %) από τον Αλέξη Τσίπρα (35,46%) τον Σεπτέμβρη του 2015 – πιο… ήπιας απ’ αυτήν του Αντώνη Σαμαρά (27,81) απ’ τον Τσίπρα και πάλι, τον Γενάρη του 2015!..
Φυσικά, για να… δέσει η πρόβα ήττας Μητσοτάκη α λα Σαμαρά ή α λα Μεϊμαράκη, στο σενάριο των επόμενων εθνικών εκλογών πρέπει να παίζει ένας Κασσελάκης με ηγετική δυναμική «Τσίπρα 2015» – πρόεδρος ενός «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ» με εκλογική δυναμική 36% και άνω, δηλαδή, όπως ο «ΣΥΡΙΖΑ 2015». Κάτι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι απίθανο αν αποτιμήσουμε καθαρά δημοσιογραφικά (πολιτικά και συμφεροντολογικά αποστασιοποιημένοι, δηλαδή) το ποσοστό (14,9%) που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, σε συνδυασμό και αλληλεπίδραση με την πτώση της ΝΔ Μητσοτάκη στο 28,3% και την καθήλωση του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη (12,8%) στην 3η θέση…
Υπ’ αυτό το πρίσμα (μέσα απ’ αυτόν τον απροσπέλαστο τοξικό ορυμαγδό των εκ δεξιών και εξ ευωνύμων τοξικών πολιτικών και ομοφοβικών επιθέσεων δολοφονίας χαρακτήρα που υφίστατο καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου), οφείλουμε να αποτιμήσουμε ως ένα μικρό – μεγάλο κατόρθωμα το 14,9% που πέτυχε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Να δούμε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε, έπαιξε, άντεξε, κέρδισε, μένει: να εκτιμήσουμε ότι, μ’ αυτό το σχεδόν 15%, επαναφέρει και σταθεροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη θέση του δεύτερου μεγάλου κόμματος (σ. σ: του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) με το ποσοστό των εθνικών εκλογών – αν συνυπολογιστούν όσοι έφυγαν μετά τη διάσπαση. Καταφέρνοντας ταυτόχρονα, να αποκαθηλώσει το καθεστώς Μητσοτάκη και να το ρίξει από τον αλαζονικό θώκο του 41% στην… ηλεκτρική καρέκλα του 27,9%.
Τέλος, οφείλουμε να δούμε ότι κατάφερε να εξευτελίσει (στην κυριολεξία, μιλάμε) τη φράξια των αποστατών με τις κλεμμένες έδρες που αυτοαποκαλείται… «Νέα Αριστερά», βγάζοντάς την – οριστικά, κατά τη γνώμη μου – εκτός κοινοβουλευτικής περιοχής και κοινωνικής υπόληψης. Και βέβαια, να καθηλώσει το απεγνωσμένα αντί – ΣΥΡΙΖΑ «ΠΑΣΟΚ» Ανδρουλάκη στην τρίτη θέση, βυθίζοντάς το σε μια νέα, βαθιά εσωστρέφεια.
ΥΓ: Βγάζοντας τη «μάσκα» της δημοσιογραφικής αποστασιοποίησης, βλέπω ότι η αναίσθητη αντίδραση του κ. Μητσοτάκη (ανασχηματισμός για τα μάτια του κόσμου και βουρ στο… ψαχνό της κυβερνητικής εξουσίας μέχρις εξαντλήσεως της τετραετίας) στο μήνυμα ακραίας αποδοκιμασίας της κάλπης, δίνει άπλετο χρόνο στον Στέφανο Κασσελάκη και την, πράγματι, νέα Αριστερά του 14,9% που τον πλαισιώνει, για να οικοδομήσει «ένα κόμμα φρέσκο, ανοικτό, δυναμικό, με αυτοπεποίθηση, καινοτόμο και ανατρεπτικό» όπως, ο ίδιος, το περιγράφει: «ένα κόμμα που θα μιλάει και θα σκέφτεται διαφορετικά, που νοιάζεται για τα δικαιώματα των πολλών, απέναντι στα συμφέροντα των λίγων κι εκλεκτών. Ένα κόμμα με αξίες και πολιτικές που θα καλύπτουν τον χώρο από τη σύγχρονη πατριωτική αριστερά, μέχρι το προοδευτικό κέντρο». Τον σύγχρονο προοδευτικό ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ (ή όπως αλλιώς θα ονομάζεται), δηλαδή, που θα μπορέσει να διεκδικήσει με αξιώσεις νίκης, τη κυβερνητική εξουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές.
