Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εθνική τραγωδία στο Μάτι. Η 23η Ιουλίου του 2018 έχει χαραχτεί στη μνήμη όλων με μαύρα γράμματα. Είναι η μέρα που 102 ανθρώπινες ζωές, ανάμεσα τους βρέφη και παιδιά, χάθηκαν στις φλόγες.
Ζώα, δάση, σπίτια και αυτοκίνητα έγιναν στάχτη. Εκείνο το καλοκαίρι όλη η χώρα βυθίστηκε στο πένθος ενώ ο θρήνος και οι εικόνες της καταστροφής θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη όλων.
Η τραγωδία στο Μάτι έχει στοιχειώσει την ψυχή κάθε Έλληνα. Θεωρείται η φονικότερη πυρκαγιά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους και η δεύτερη πιο φονική παγκοσμίως κατά τον 21ο αιώνα.
23 Ιουλίου 2018
Η ημέρα ξεκίνησε άσχημα με φωτιά στην Κινέτα. Όταν νωρίς το απόγευμα ξεσπά δεύτερη φωτιά στην Πεντέλη, κανείς δεν φανταζόταν την τραγωδία που θα ακολουθούσε. Οι ριπές του ανέμου στο βουνό φτάνουν τα 124χλμ την ώρα ενώ παράλληλα η θερμοκρασία πλησιάζει τους 40 βαθμούς. Οι πύρινες γλώσσες φτάνουν σε χρόνο ρεκόρ στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι. Στο καταπράσινο Μάτι που είναι γεμάτο από κόσμο καθώς βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Ο παράδεισος μέσα σε λίγα λεπτά μετατρέπεται σε πύρινη κόλαση.
Μόνιμοι κάτοικοι και παραθεριστές τρέχουν στη θάλασσα για να μην καούν ζωντανοί. Μαύρος καπνός έχει καλύψει τα πάντα.
Η νύχτα εφιαλτική… Υπάρχουν άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε σπίτια, υπάρχουν γονείς που αναζητούν τα παιδιά τους, υπάρχουν παιδιά που αναζητούν τους γονείς και τα αδέλφια τους και άνθρωποι στη θάλασσα που προσπαθούν να κολυμπήσουν για να σωθούν.
Το οικόπεδο στο Κόκκινο Λιμανάκι που έγινε ομαδικός τάφος
Με το πρώτο φως της ημέρας, σε οικόπεδο στο Κόκκινο Λιμανάκι βρέθηκαν 26 άνθρωποι απανθρακωμένοι. Ανάμεσά τους παιδιά. Δεν πρόλαβαν να φτάσουν στη θάλασσα για να σωθούν. Κάηκαν ζωντανοί.
Στην τραγωδία αυτή έχασαν συνολικά τη ζωή τους 102 άνθρωποι εκ των οποίων 48 γυναίκες, 43 άνδρες, 11 παιδιά (1 νήπιο). Το νεότερο θύμα ήταν 6 μηνών και το γηραιότερο 93 χρονών.
Πάνω από 1.500 κτίρια υπέστησαν ζημιές και πολλά οχήματα καταστράφηκαν.
Η υπόθεση είναι ακόμη στα χέρια του εισαγγελέα.
Ο πυροσβέστης που έχασε γυναίκα και μωρό
Ο Ανδρέας Δημητρίου επιχειρούσε στη φωτιά, όταν ένας συνάδελφός του τον ειδοποιεί στις 18.20 ότι η φωτιά κατευθύνεται προς το Μάτι. Αμέσως την ειδοποίησε να πάρει το μωρό και να φύγει από το σπίτι. «…Βρήκα τη σύζυγό μου να είναι εγκαυματίας, καθισμένη στην παραλία και τον υιό μου, τον οποίο είχαν στα χέρια τους δύο άτομα και προσπαθούσαν να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες. Πήρα τη γυναίκα μου αγκαλιά και προσπάθησα να τη μεταφέρω στο αυτοκίνητό μου και μαζί μας ήρθαν και τα δύο άτομα με τον υιό μου. Μόλις έφτασα στο δρόμο είδα ένα εθελοντικό πυροσβεστικό όχημα και τους είπα να μεταφέρουν τον υιό μου στο Νοσοκομείο Παίδων. Τη γυναίκα μου την παρέλαβε διερχόμενο ασθενοφόρο. Εγώ ακολούθησα τον υιό μου στο νοσοκομείο και με ενημέρωσαν οι γιατροί ότι είχε αποβιώσει. Η σύζυγός μου νοσηλεύτηκε στη ΜΕΘ στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός για 12 περίπου μέρες και έπειτα απεβίωσε».
Ύψωσε τα χέρια στον ουρανό και φώναξε «Θεέ μου, συγχώρεσέ με…»
Η συγκλονιστική περιγραφή της κόρης του ιερέα Σπυρίδωνα Παπαποστόλου, που έχασε τη ζωή του στη θάλασσα, ανάμεσα σε καύτρες που πετούσαν και αγριεμένα κύματα.
«Η μητέρα μου έπινε αρκετό νερό και έβαζε το δάχτυλο ώστε να προκαλέσει εμετό. Ο πατέρας μου προσπαθούσε και εκείνος και έφτυνε το νερό. Έπινα και εγώ πολύ νερό. Ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Τα κύματα ερχόντουσαν από όλες τις κατευθύνσεις και η πορεία του καπνού άλλαζε και δεν μπορούσαμε να προσανατολιστούμε. Ο πατέρας μου έκανε έναν λευκό εμετό και έφτυσε νερό και στη συνέχεια έκανε και κίτρινο εμετό. Ύστερα από λίγο σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και φώναξε: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με» και ύστερα γύρισε προς τη μητέρα μου και είπε «σας ευχαριστώ για ό,τι κάνατε για μένα και σε όλους…», σταμάτησε να μιλάει και άρχισε ρόγχο. Προσπαθούσα να τον σηκώσω όσο γίνεται πιο ψηλά στην επιφάνεια. Ύστερα από λίγο μου είπε η μητέρα μου πως χάσαμε τον πατέρα και γύρισα, τον είδα και του έκλεισα τα μάτια».
«Έβρεχα το κεφαλάκι της γιαγιάς»
«Το απόγευμα κατά τις πέντε παρά κάναμε μπάνιο με τη γιαγιά. Από τη θάλασσα είδαμε ένα σύννεφο καπνού. Είπα στη γιαγιά μου ότι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου και να φύγουμε», θυμάται η 13χρονη Ειρήνη Τσούτσουρα, εγγονή της Βασιλικής Παλιούρα που χάθηκε στη θάλασσα.
«Γυρίσαμε σπίτι. (…) Είχε πολύ καπνό και τρέξαμε στη θάλασσα. Μετά μπήκαμε μέσα μέχρι τη μέση γιατί έπεσε φλεγόμενη η τέντα από το Cavo και μας έκαιγε τα μαλλιά. Η γιαγιά που -ξέρεις- δε βουτάει το κεφάλι της μέσα στη θάλασσα, της το έβρεχα εγώ το κεφαλάκι για να μη καεί. . (…) Οι καπνοί μας έπνιγαν. Καιγόταν το πεύκο έξω κι έπεσε μέσα στην παραλία. . (…) Όταν μας πήρε η θάλασσα ήμασταν μαζί με τη γιαγιά πριν να σουρουπώσει. Κάποια στιγμή δεν έβλεπα το κεφαλάκι της γιαγιάς. Έμεινα μόνη μου. Δεν έβλεπα τίποτα. Ακολουθούσα τη μυρωδιά του καπνού. . (…) Με βρήκαν και με μάζεψαν σε μια μικρή βάρκα μετά σε μια μεγάλη. Δεν ξέρω πού είναι η γιαγιά, κάποια στιγμή δεν την έβλεπα πια».
«Δεν θα αντέξω μαμά…»
Η Αθηνά Μουτάφη έχασε το γιο της και μια φίλη της, ενώ για περίπου 5 ώρες κολυμπούσαν για να σωθούν. «Μετά από δύο ώρες (σ.σ.: στη θάλασσα), η φίλη μου είπε «…να πεις στα παιδιά μου ότι τα αγαπώ» και αφού με απομάκρυνε κατέληξε. Οι συνθήκες στη θάλασσα καθ’ όλη τη διάρκεια ήταν δυσμενείς με έντονο κυματισμό και ρεύματα. Μετά από περίπου μία ώρα από το θάνατο της φίλης μου, ο γιος μου άρχισε να παραπονιέται για έντονη δυσφορία, κράμπες και ότι δεν έβλεπε, ενώ κάποιες στιγμές μου έλεγε “δεν θα αντέξω μαμά”, ενώ λίγο αργότερα κατέληξε στα χέρια μου», περιέγραψε. Η μάρτυρας, τέλος, υποστηρίζει ότι «περίπου στις 18:15 που φύγαμε από το σπίτι, η φίλη μου επικοινώνησε με το Δήμο Ραφήνας όπου κάποιος που σήκωσε το τηλέφωνο, πιθανόν υπάλληλος, της είπε: «Δεν γνωρίζουμε κάτι, εμείς μαζεύουμε και εγκαταλείπουμε».
