Ισως ήταν η πρώτη φορά που είχα έρθει τόσο μετωπικά σ’ επαφή με το τηλεοπτικό ταλέντο του Γιώργου Αυτιά. Ηταν πριν από πολλά χρόνια, όταν τον είχα παρακολουθήσει -μένοντας ενεή- να συνδιαλέγεται σε απευθείας μετάδοση με ομάδα ηλικιωμένων ενώ έκαναν λασπόλουτρο και, ξαπλωμένοι σ’ έναν λάκκο, του απευθύνονταν θερμά με την καρδιτσιώτικη -αν θυμάμαι καλά- προφορά στην οποία ο ίδιος ανταποκρινόταν άψογα. Φυσικά με την προσφώνηση «παππού, γιαγιά», αλλά και «τρώγοντας» καταλήξεις και φωνήεντα. Αργότερα, είδα ότι εξίσου αποτελεσματικά μιλούσε και στο κρητικό ιδίωμα. Κι εξ αυτής της απόψεως μπορεί να μην το έχει τόσο με τ’ αγγλικά, όπως επισημαίνουν οι «κακές γλώσσες» (και δη των «Ράδιο Αρβύλα» που, όμως, οι εκπομπές τους, έχοντάς του αδυναμία, πέτυχαν υπέρ του το αντίθετο αποτέλεσμα), έχει όμως την ικανότητα να απευθύνεται στο θυμικό, να υπεραπλουστεύει τα πράγματα και -όταν το επιλέγει- να ταυτίζεται απόλυτα με το θέμα ή το πρόσωπο που φιλοξενεί στην εκπομπή του, ακόμα κι αν αυτό είναι ο πρωθυπουργός ή οι υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης.
Μπορεί ωστόσο με την ίδια ευκολία να στέκεται και απέναντι, διαχωρίζοντας ωμά τη θέση του, ακόμα και μ’ ένα «μάτσο» κλείσιμο του ματιού στα πιο ταπεινά ένστικτα, αυτά που μπορεί να κακάρισαν με το σχόλιο εν όψει της στράτευσης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη: «Φαντάζεστε τι έχει να γίνει στη Θήβα όταν παρουσιαστεί εκεί…», είχε πει στον ΣΚΑΪ ο κ. Αυτιάς, προσθέτοντας ότι «υπάρχει και γυμναστήριο για τους φαντάρους νεοσύλλεκτους».
Κι αν τότε αυτό είχε προσκρούσει στο ΕΣΡ, πολλές άλλες φορές αυτή η άμεση λαϊκότητα (λαϊκισμός κατά άλλους) του «Γιώργη του Αυτιά», που είναι «πάντα με τους αδύναμους», έχει αυξήσει τη δημοφιλία του κατακόρυφα. Ο Αυτιάς έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου στην ΕφΣυν (ολόκληρο ΕΔΩ)
