Του Μιχάλη Ψύλου
Περισσότερους από 630 νέους διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους LGM-35 Sentinel με πυρηνικές κεφαλές, παρήγγειλε η αμερικανική Πολεμική Αεροπορία.
Οι νέοι διηπειρωτικοί πύραυλοι Sentinel θα κατασκευαστούν από τον όμιλο της Northrop με τη συμμετοχή και άλλων αμυντικών βιομηχανιών και το κόστος τους αναμένεται να υπερβεί τα 130 δισεκατομμύρια δολάρια. Στο ποσό αυτό δεν περιλαμβάνεται το κόστος των σιλό και των πυρηνικών κεφαλών που θα φτάσει τα 70 δισεκατομμύρια.
Οι LGM-35 Sentinel προορίζονται να αντικαταστήσουν τους πυραύλους Minuteman που είναι 50 ετών, έχουν τροποποιηθεί πολλές φορές και πιθανότατα θα πρέπει να καταργηθούν.
Όλα αυτά εγείρουν το ερώτημα: είναι πραγματικά απαραίτητοι αυτοί οι νέοι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι; Δεν επαρκούν οι 970 πυρηνικοί διηπειρωτικοί πύραυλοι που είναι τοποθετημένοι σε υποβρύχια και οι περίπου 500 πυρηνικές βόμβες και πύραυλοι κρουζ σε στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη, για να αποτρέψουν όλους τους εχθρούς των Ηνωμένων Πολιτειών;
Παρεμπιπτόντως, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατασκευάζουν επίσης 100 νέα στρατηγικά βομβαρδιστικά stealth B-21 Raider, κόστους 692 εκατομμυρίων δολαρίων το καθένα και 12 νέα υποβρύχια κατηγορίας Columbia που θα αντικαταστήσουν αυτά της κλάσης Ohio, αξίας 15 δισ. δολάρια, έκαστο.
Ενισχύεται το αμερικανικό οπλοστάσιο
Εκτός από τους ειδικούς στα πυρηνικά όπλα, λίγοι άνθρωποι κάνουν αυτές τις ερωτήσεις. Ωστόσο, καθώς ο ετήσιος προϋπολογισμός εθνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών έχει ξεπεράσει το «όριο» του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων και η ζήτηση και για συμβατικά όπλα συνεχίζει να αυξάνεται, έχουν αρχίσει να τίθενται πολλά ερωτήματα.
Ειδικά ,όταν οι δραματικές ειδήσεις από τη Μέση Ανατολή, με έναν πόλεμο να εκτείνεται πλέον και στην Αραβική Χερσόνησο, απειλούν να εμπλέξουν άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και τους συμμάχους τους.
Η δράση των φιλο-ιρανών ανταρτών Χούθι της Υεμένης στο πλευρό της Χαμάς και της Χεζμπολλάχ είναι εξαιρετικής σημασίας, γιατί σηματοδοτεί μια επέκταση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο το διαμεσολαβητικό έργο της Αμερικής.
Οι αμερικανικές βάσεις στην περιοχή έχουν γίνει στόχος διαφόρων πολιτοφυλακών, όπως φάνηκε από την επίθεση στη βάση «Tower 22» στα σύνορα Ιορδανίας-Συρίας, όπου σκοτώθηκαν τρεις Αμερικανοί στρατιώτες.
Η επίθεση αυτή ανάγκασε τον πρόεδρο Μπάιντεν να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Αφενός, για να μην αφήσει την πρόκληση αναπάντητη-εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου στην Αμερική-αλλά ταυτόχρονα αξιολογώντας προσεκτικά κάθε κίνηση για να αποφευχθεί η επέκταση της σύγκρουσης και με το Ιράν.
Τοπικοί πόλεμοι
Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή δείχνουν πλέον ότι οι τοπικοί πόλεμοι που ξεσπούν σε διάφορες περιοχές, μπορεί να έχουν διεθνείς επιπτώσεις. Ακόμη και στην περίπτωση της σύγκρουσης με την Υεμένη, βλέπουμε τους Χούθι να επιλέγουν στόχους που θα πλήξουν – αμερικανικά, ισραηλινά και δυτικά πλοία.
Ετσι ο πόλεμος στη Γάζα και στην Παλαιστίνη αποτελεί πλέον ακόμη ένα κεφάλαιο του νέου «αποσπασματικού» παγκοσμίου πολέμου. Προσθέτει όμως άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της αδυναμίας της Δύσης και της αμερικανικής ηγεμονίας. Μια αδυναμία, που προστίθεται σε αυτή που έχει ήδη φανεί στην Ουκρανία.
Δύο χρόνια μετά τη Ρωσική εισβολή, ο πόλεμος ανέδειξε τα όρια του παραγωγικού μηχανισμού των δυτικών χωρών, που αδυνατεί να συμβαδίσει με αυτόν της Ρωσίας. Η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο γιατί δεν έχει πυρομαχικά, ενώ οι Ρωσικές δυνάμεις εκτοξεύει 6.000 βόμβες και οβίδες την… ημέρα.
Παραχώρηση ηγεμονίας
Οι τοπικοί πόλεμοι που ξεσπούν και θα πολλαπλασιάζονται, θα δοκιμάσουν πλέον και τη δύναμη της αμερικανικής αυτοκρατορίας, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγκάζονται να δρουν σε πάρα πολλά μέτωπα. Το διάσημο βρετανικό ινστιτούτο RUSI (Royal United Service Institute) του Υπουργείου Άμυνας της Βρετανίας, προειδοποιεί ότι «η κρίση συναίνεσης στις επιλογές της Δύσης, αργά ή γρήγορα θα μετατραπεί σε κρίση ηγεμονίας των χωρών που απαρτίζουν τη Δύση».
Σύμφωνα με το βρετανικό ινστιτούτο, έως το 2050,η κυριαρχία των χωρών της G7 θα έχει μεταφερθεί σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των «αναδυόμενων 7» (Βραζιλία, Κίνα, Ινδονησία, Μεξικό, Ρωσία και Τουρκία).
Σε λιγότερο από 30 χρόνια, η Κίνα και η Ινδία θα ξεπεράσουν τις ΗΠΑ ως οικονομικές δυνάμεις, ενώ η Ινδονησία θα ανέβει από την όγδοη στην τέταρτη θέση, η Τουρκία από την 14η στην 11η και η Σαουδική Αραβία θα κερδίσει δύο θέσεις.
Η οικονομία κλίνει Ανατολικά
Επιπλέον, εάν η Νιγηρία, η Αίγυπτος και το Πακιστάν εισέλθουν στις πρώτες 20 θέσεις, η Ιταλία, η Ισπανία, ο Καναδάς και η Αυστραλία θα υποχωρήσουν περαιτέρω. Με απλά λόγια, το ειδικό βάρος της παγκόσμιας οικονομίας μετατοπίζεται προς την Ανατολή με εντυπωσιακή ταχύτητα.
Η Κίνα είναι άλλωστε πλέον, ο παγκόσμιος αμφισβητίας της αμερικανικής ηγεμονίας, που μοιράζεται τον ίδιο κόσμο. Εξετάζοντας προσεκτικά τα γεγονότα -από τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή ως τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο- κατανοούμε καλύτερα τη θέση της Κίνας: Σε μια ήδη πολυπολική τάξη, το Πεκίνο χαράσσει μια πολιτική ενεργητικής και ασφαλούς αναμονής. Καθίσταται η σιωπηλή οπισθοφυλακή όλων των αμφισβητιών της αμερικανικής τάξης πραγμάτων, από τη Ρωσία μέχρι το Ιράν και τη Βενεζουέλα.
Η Κίνα μετρά τη φθορά της αμερικανικής οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής δύναμης και στο μεταξύ παράγει αποτελεσματικά και πολύ σύγχρονα οπλικά συστήματα σε μεγάλες ποσότητες. Με απλά λόγια ετοιμάζεται να μαζέψει το μήλο που θα πέσει από τη μηλιά. Οσο για την Αμερική; Κατασκευάζει όλο και πιο ισχυρούς διηπειρωτικούς πυραύλους. Προσπαθώντας να μην αντιμετωπίσει το τέλος των προηγούμενων αυτοκρατοριών. Όπως έγραφε ο επικεφαλής της CIA Γουίλαιμ Μπερνς στο Foreign Affairs «η άνοδος της Κίνας και ο ρεβανσισμός της Ρωσίας θέτουν τρομακτικές γεωπολιτικές προκλήσεις σε έναν κόσμο έντονου στρατηγικού ανταγωνισμού στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν απολαμβάνουν πλέον την αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία».
