Γιατί Κατάρ και Τεχεράνη βγαίνουν κερδισμένοι. Πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023, φαινόταν ότι το όραμα των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Μέση Ανατολή επιτέλους υλοποιείτο. Η Ουάσιγκτον είχε καταλήξει σε μια σιωπηρή συμφωνία με την Τεχεράνη σχετικά με το πυρηνικό της πρόγραμμα, βάσει της οποίας η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν ουσιαστικά διέκοψε την περαιτέρω ανάπτυξή του με αντάλλαγμα περιορισμένη οικονομική ελάφρυνση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάζονταν σε ένα αμυντικό σύμφωνο με τη Σαουδική Αραβία, το οποίο με τη σειρά του θα οδηγούσε το βασίλειο στο να εξομαλύνει τις σχέσεις του με το Ισραήλ. Και η Ουάσιγκτον είχε ανακοινώσει σχέδια για έναν φιλόδοξο εμπορικό διάδρομο που θα συνδέει την Ινδία με την Ευρώπη μέσω της Μέσης Ανατολής για να αντισταθμίσει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στην περιοχή.
Η εικόνα αυτή του σχεδίου στο οποίο όλα εξελίσσονται στη σωστή κατεύθυνση, ανετράπη βίαια μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς και τη σκληρή απάντηση του Ισραήλ, όπως εξηγεί σε ανάλυσή του το Foreign Affairs.
Υπήρχαν φυσικά εμπόδια. Η ένταση μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον, αν και χαμηλότερη από ό,τι στο παρελθόν, παρέμενε ανά περιόδους υψηλή. Η κυβέρνηση Νετανιάχου συνέχιζε την επέκταση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη, προκαλώντας την οργή των Παλαιστινίων. Αλλά οι αμερικανοί αξιωματούχοι δεν έβλεπαν το Ιράν ως δύναμη απειλής. Είχε, άλλωστε, πρόσφατα αποκαταστήσει τους δεσμούς του με διάφορες αραβικές κυβερνήσεις. Και τα αραβικά κράτη με τη σειρά τους είχαν ήδη ομαλοποιήσει τις σχέσεις με το Ισραήλ, παρόλο που το Ισραήλ δεν έκανε ουσιαστικές παραχωρήσεις στους Παλαιστίνιους.
Η επίθεση της Χαμάς αιφνιδίασε τους πάντες και προκαλώντας μια άγρια στρατιωτική απάντηση από το Ισραήλ, έρχεται να εγείρει τον κίνδυνο ενός ευρύτερου περιφερειακού πολέμου. Τα δεινά των Παλαιστινίων είναι και πάλι στο επίκεντρο, και μια συμφωνία Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας μοιάζει αυτή τη στιγμή ανέφικτη.
Και ενώ δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις για εμπλοκή της Τεχεράνης στον σχεδιασμό της επίθεσης (κάτι που επισημαίνουν ΗΠΑ και Νετανιάχου, σε μία ένδειξη πως θέλουν να αποφύγουν τη μετωπική σύγκρουση) οι περιφερειακές στρατιωτικές δυνατότητες του Ιράν φαίνονται πλέον αρκετά ισχυρές. Η Χεζμπολάχ στον Λίβανο, οι Χούθι στην Υεμένη και σιιτικές οργανώσεις του Ιράκ έχουν μπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον πόλεμο, υπό την καθοδήγηση της Τεχεράνης.
Η επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών εξακολουθεί να είναι μεγάλη στη Μέση Ανατολή. Αλλά καθώς ο πόλεμος κατά της Χαμάς εξελίσσεται σε συλλογική τιμωρία των Παλαιστινίων της Γάζας, τίθεται σε κίνδυνο και η αξιοπιστία τους στην περιοχή, προειδοποιεί το Foreign Affairs.
Αυτό σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να χαράξουν μια νέα στρατηγική για τη Μέση Ανατολή. που ανταποκρίνεται στις πραγματικότητες που αγνοούσε εδώ και καιρό. Η Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, δεν μπορεί πλέον να παραμελεί το παλαιστινιακό ζήτημα. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να βάλει την επίλυση αυτής της σύγκρουσης στο επίκεντρο των προσπαθειών της. Θα είναι απλώς αδύνατο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντιμετωπίσουν άλλα ζητήματα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του μέλλοντος των αραβο-ισραηλινών δεσμών, έως ότου υπάρξει μια αξιόπιστη πορεία προς ένα βιώσιμο μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος.
Η Ουάσιγκτον πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει την ανερχόμενη δύναμη της Τεχεράνης, η οποία έχει συγκλονίσει τη Μέση Ανατολή. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να φέρουν ειρήνη στην περιοχή, πρέπει να βρουν νέους τρόπους για να περιορίσουν το Ιράν και τους πληρεξούσιους του. Εξίσου σημαντικό, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να μειώσουν την επιθυμία τους να αμφισβητήσουν την περιφερειακή τάξη.
Η Ουάσιγκτον πρέπει να εδραιώσει το νέο της σχέδιο για την περιοχή στη συνεργασία της με τη Σαουδική Αραβία, η οποία διατηρεί σχέσεις με το Ιράν, το Ισραήλ και ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Το Ριάντ μπορεί να χρησιμοποιήσει την επεκτατική του επιρροή για να βοηθήσει στην αναβίωση των ισραηλινοπαλαιστινιακών διαπραγματεύσεων και να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιτύχουν μια πυρηνική συμφωνία με το Ιράν. Και μαζί, το Ριάντ και η Ουάσιγκτον μπορούν να δημιουργήσουν τον οικονομικό διάδρομο της Μέσης Ανατολής που χρειάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες για να ισορροπήσουν έναντι της Κίνας.
Αυτή η νέα μεγάλη συμφωνία δεν θα είναι τόσο απλή όσο η συμφωνία που διαπραγματεύονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες πριν από τις 7 Οκτωβρίου. Δεν θα ξεκινήσει με την ομαλοποίηση Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας και δεν θα τελειώσει με μια αραβο-ισραηλινή συμμαχία εναντίον του Ιράν. Αλλά σε αντίθεση με προηγούμενες συμφωνίες, αυτό το νέο πλαίσιο είναι εφικτό. Και αν γίνει σωστά, θα μειώσει τις περιφερειακές εντάσεις και θα εγκαθιδρύσει διαρκή ειρήνη.
Τι δεν υπολόγισαν οι ΗΠΑ
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες πίστευαν ότι μπορούσαν να κάνουν πίσω από τη Μέση Ανατολή, σημειώνει το Foreign Affairs. Η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση φαινόταν να τελειώνει, ακόμα κι αν η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση συνεχιζόταν. Το Ιράν είχε συνάψει μια αποτελεσματική συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να περιορίσει την πρόοδο του πυρηνικού του προγράμματος και είχε ομαλοποιήσει τις σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες του αραβικού κόσμου.
Η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση φαινόταν να τελειώνει, ακόμα κι αν η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση συνεχιζόταν. Το Ιράν είχε συνάψει μια αποτελεσματική συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να περιορίσει την πρόοδο του πυρηνικού του προγράμματος και είχε ομαλοποιήσει τις σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες του Κόλπου. Η περιοχή φαινόταν να φροντίζει τον εαυτό της, αφήνοντας την Ουάσιγκτον να επικεντρωθεί στην Ασία και την Ευρώπη.
Αλλά η Ουάσιγκτον είχε υπερεκτιμήσει τη σταθερότητα αυτής της κατάστασης και είχε υποτιμήσει τις δυνάμεις που είχαν παραταχθεί εναντίον της. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, για παράδειγμα, φαίνεται ότι δεν σκέφτηκε καθόλου πώς θα κέρδιζε την έγκριση της Γερουσίας για μια αμυντική συνθήκη με τη Σαουδική Αραβία, παρόλο που η συνθήκη θα μπορούσε να συνεπάγεται την παροχή στο βασίλειο προηγμένων όπλων.
Οι ΗΠΑ υπέθεσαν επίσης λανθασμένα ότι άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής δεν θα διαμαρτυρηθούν απέναντι στην προσπάθεια του Ριάντ για περιφερειακή ηγεμονία. Η Ουάσιγκτον υπολόγισε ότι η Τεχεράνη, για παράδειγμα, ήταν πολύ πρόθυμη να εξομαλύνει τους δεσμούς με τα αραβικά κράτη και πολύ απασχολημένη με εσωτερικές αναταραχές για να παρέμβει στα δικά της σχέδια. Στην πραγματικότητα, φυσικά, το Ιράν συνέχιζε να ενισχύει και να καλλιεργεί τους ένοπλους πληρεξουσίους του.
Αλλά το μεγαλύτερο λάθος υπολογισμού της Ουάσιγκτον ήταν ότι θα μπορούσε να αγνοήσει το παλαιστινιακό ζήτημα. Η συμφωνία της με τους Σαουδάραβες, για παράδειγμα, βασιζόταν στην υπόθεση ότι το Ριάντ μπορούσε να εξομαλύνει τους δεσμούς με το Ισραήλ και να μην προκαλέσει εκτεταμένες αντιδράσεις, παρόλο που η συμφωνία δεν θα έθετε κανέναν όρο για το παλαιστινιακό ζήτημα, δεν θα πρόσφερε τίποτα στους Παλαιστινίους.
Όπως έδειξε η 7η Οκτωβρίου, οι πεποιθήσεις της Ουάσιγκτον για τη Μέση Ανατολή ήταν εντελώς εσφαλμένες, σημειώνει το Foreign Affairs.
Γιατί Κατάρ και Τεχεράνη βγαίνουν κερδισμένοι
Τώρα οι ΗΠΑ προσπαθούν να κρατήσουν κάποιες ισορροπίες στηρίζοντας από τη μία το Ισραήλ και ζητώντας από την άλλη «παύσεις» στις μάχες για την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, έχουν επίσης συνεργαστεί με την κυβέρνηση του Κατάρ, η οποία έχει στενούς δεσμούς με τη Χαμάς και διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη συμφωνίας για απελεύθερωση των ομήρων και σε πρώτη φάση 4ημερη κατάπαυση πυρός (η οποία μπορεί να φτάσει έως τις 10 ημέρες). Επιπλέον οι ΗΠΑ αντιτάσσονται στην ισραηλινή κατοχή της Γάζας μετά το τέλος του πολέμου.
Αλλά αυτά τα μέτρια βήματα είναι απίθανο να σταθεροποιήσουν την περιοχή. Στην πραγματικότητα, κάνουν το αντίθετο: δημιουργώντας ένα κενό που θα χρησιμοποιήσουν οι άλλοι παράγοντες του αραβικού κόσμου για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Το Κατάρ εκμεταλλεύεται ήδη τη σχέση του με τη Χαμάς για να μετατραπεί σε έναν απαραίτητο περιφερειακό παίκτη – με μεγαλύτερη επιρροή τόσο από τη Σαουδική Αραβία όσο και από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ).
Η Τουρκία, εν τω μεταξύ, θέλει να βρει έναν ρόλο στην επίλυση της σύγκρουσης, ώστε να μπορέσει να πείσει την Ουάσιγκτον να της πουλήσει μαχητικά αεροσκάφη F-16 και να απομακρυνθεί από την υποστήριξη των Κούρδων στη Συρία.
Αλλά το κράτος που έχει ήδη κερδίσει τα περισσότερα από τον πόλεμο είναι το Ιράν. Η ανάσταση του παλαιστινιακού ζητήματος έχει επικεντρώσει την προσοχή της περιοχής για άλλη μια φορά στο Λεβάντε. Ο «άξονας αντίστασης» που ηγείται το Ιράν, ο οποίος εκτός από τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ περιλαμβάνει το καθεστώς Άσαντ, σιιτικές πολιτοφυλακές τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία και τους Χούθι στην Υεμένη, έχει δείξει ότι μπορεί να αλλάξει την κατεύθυνση της πολιτικής στη Μέση Ανατολή, κλιμακώνοντας και αποκλιμακώνοντας τις περιφερειακές συγκρούσεις κατά βούληση.
