Της Ελένης Αυλωνίτου
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι,
Όπως κάποιοι, έχετε ήδη διαπιστώσει, εδώ και δύο και πλέον μήνες μετά τις εκλογές, προτίμησα να μην θίξω πράγματα πολιτικά ενώ γνωρίζετε ότι είμαι πολυγραφότατη, παρά αφιέρωσα τον χρόνο μου, ακούγοντας τα παράπονα δεκάδων συντρόφων, που μετά την παραίτηση του Προέδρου μας Αλέξη Τσίπρα αισθάνθηκαν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, να δηλώνουν απογοητευμένοι, θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, να δηλώνουν ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν για την ανάδειξη νέου Προέδρου γιατί έχασαν τον Αλέξη, που λάτρεψαν και χάρις σ’ αυτόν έφτασε το κόμμα μας να κυβερνήσει πρώτη φορά με όλες τις δυσκολίες ενός εξαναγκαστικού πολιτικού προγράμματος, απόρροια της χρεοκοπίας της χώρας μας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Άλλοι σύντροφοι ένοιωθαν ότι, παρά την παραίτηση του Αλέξη από την Προεδρία του κόμματος, θα προσέλθουν στην εκλογική διαδικασία ανάδειξης νέου Προέδρου για να γράψουν το όνομά του στη κάλπη γιατί θεωρούσαν ότι κανείς από τους υποψηφίους για την Προεδρία του κόμματος δεν θα μπορούσε να κάνει ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κυβερνώσα δύναμη.
Αυτό το κλίμα επικρατούσε στη βάση ως πριν λίγες μέρες, που μία νέα υποψηφιότητα ενός νέου ανθρώπου – άπειρου στα πολιτικά πράγματα – αλλά πολύ έμπειρου στη επιχειρηματική και κοινωνική ζωή, του Στέφανου Κασσελάκη, ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της εκλογικής διαδικασίας στο κόμμα μας, που μέχρι τότε παρέμενε άνυδρη, άνευρη και αδιάφορη για τον πολύ κόσμο. Αίφνης πολλοί σύντροφοι απέκτησαν ξανά ενδιαφέρον για τις εκλογικές μας διαδικασίες.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι,
Αποφάσισα να στηρίξω την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, προκειμένου να συγκεντρωθεί ο αριθμός των 30 τουλάχιστον υπογραφών που χρειαζόταν ο Στέφανος για να είναι υποψήφιος. Πρωτίστως για μένα αποτελεί άκρως δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε μέλους μας να του δοθεί η δυνατότητα να εκτεθεί, εφόσον το επιδιώκει. Δεν θα ήθελα λοιπόν να υπάρχει οποιοδήποτε εμπόδιο στο θέμα αυτό και δεν κρατώ ποτέ ισορροπίες σε τέτοια θέματα…Γνωρίζετε ότι έχω 30 και πλέον χρόνια κομματικής πείρας, από την εποχή του Ενιαίου Συνασπισμού και μετέπειτα του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» και γνωρίζετε ότι στήριζα τον Αλέξη Τσίπρα από την πρώτη στιγμή, όταν πολλοί στραβώνανε γιατί «τόλμησε» να σπάσει την επετηρίδα ενώ πολλοί ήταν εκείνοι, που αργότερα με «λοιδορούσαν» όταν τους έλεγα απλά αυτό που μου έλεγε ο κόσμος, δηλαδή την απλή αλήθεια, που πολλοί δεν ήθελαν με τίποτα να ακούσουν…. «Ο κόσμος ψηφίζει Τσίπρα, δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ…».
Φίλες και φίλοι συντρόφισσες και σύντροφοι,
Με έχετε τιμήσει πολλές φορές με τη ψήφο σας, δείχνοντας την εκτίμησή σας, καθώς έχω σταθεί έντιμα και αληθινά απέναντί σας. Όμως ταυτόχρονα έχω πληρώσει με προσωπικό κόστος «άθλιες» συμπεριφορές και γεγονότα, που δεν έβγαλα ποτέ προς τα έξω για να μην δημιουργήσω πρόβλημα στο κόμμα. Ο κόσμος έχει πολλά προβλήματα επιβίωσης και πολλές ανάγκες και μόνον όταν το κόμμα μπορεί να σταθεί πραγματικά πλάι του και να προσφέρει πραγματική και ουσιαστική στήριξη μπορεί να είναι χρήσιμο. Τα υπόλοιπα δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο.
Θέλω λοιπόν να ξεκαθαρίσω σε όλους εσάς γιατί εγώ, ένα παλαιό μέλος, στήριξα την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη, πέραν του γεγονότος ότι το δικαίωμα συμμετοχής συντρόφου σε εκλογική διαδικασία και μάλιστα τόσο σημαντική, αποτελούσε για μένα θέμα αρχής.
1. Ο Στέφανος Κασσελάκης, σε σχέση με τους υπόλοιπους αξιόλογους συνυποψηφίους του δεν βαρύνεται με προηγούμενα πολιτικά λάθη ή αλαζονικές συμπεριφορές συντρόφων που πλήγωσαν τον κόσμο μας και δεν φέρει καμία ευθύνη για το τραγικό αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών. Ένα αποτέλεσμα, που έφερε τη Δεξιά και την Ακροδεξιά, αθροιστικά για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, να έχουν μεγαλύτερο ποσοστό από τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας!!!
Μέσα από τις ομιλίες των συντρόφων της ηγεσίας του κόμματος άκουγα να κάνουν διάφορες διαπιστώσεις αναλύοντας τα γεγονότα, ωσάν να ήταν απλοί θεατές τα προηγούμενα χρόνια, ωσάν να μην ήταν οι ίδιοι διαμορφωτές του στρατηγικού σχεδιασμού και της τακτικής του κόμματος ωσάν να μην ήταν οι ίδιοι διαμορφωτές των οργανωτικών μας αδυναμιών, ωσάν να μην φέρουν καμία ευθύνη για το εκλογικό αποτέλεσμα. Μόνος του ο Αλέξης Τσίπρας το πήρε πάνω του, ως άνθρωπος με βαθιά ενσυναίσθηση και αίσθηση ευθύνης ενώ οι ίδιοι βρέθηκαν αμέτοχοι των αιτιών αυτής της συντριπτικής εκλογικής ήττας!!! Κανείς δεν αισθάνθηκε ότι οφείλει μία παραίτηση, προφανώς γιατί εάν παραιτούντο δεν θα μπορούσε να εκκινήσει καμία διαδικασία, όπως ειπώθηκε! Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι όλοι οι «αναντικατάστατοι» βρίσκονται θαμμένοι στα νεκροταφεία της Επικράτειας….
2. Ο Στέφανος μίλησε για ένα και μοναδικό πρόβλημα που έχει το κόμμα, πράγμα που συμφωνώ απόλυτα. Θέμα Δημοκρατίας, το οποίον υποσχέθηκε ότι θα αποκαταστήσει. Δεν μπορεί να μιλάς για διολίσθηση της Δημοκρατίας από την κυβέρνηση της Δεξιάς και να μην επιβάλεις Δημοκρατικές διαδικασίες (και όχι κατ’ επίφαση) και διαφάνεια μέσα στο ίδιο σου το κόμμα… Το σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία και οι οργανωτικές αδυναμίες δεν αποκαθίστανται με τις οργανωτικές δομές, αλλά τα πρόσωπα είναι εκείνα, που δεν χρησιμοποιούν το καταστατικό κατά το δοκούν και δεν ορίζονται οι θέσεις ή οι διάφορες υποψηφιότητες, όπως ταιριάζει με τις σκοπιμότητές τους, αλλάζοντας τα κριτήρια όπως τους βολεύει… Όλα τα μέλη του κόμματος πρέπει να έχουν συμβολή σ’ αυτές τις αποφάσεις γιατί η βάση, πως να το κάνουμε, έχει καλύτερη εικόνα της κοινωνίας από την ηγεσία που στεγάζεται στη γυάλα της Κουμουνδούρου, που βρίσκεται μονίμως θαμπωμένη!!! Επειδή δε, σε κάθε Συνέδριο του κόμματος ακούω για εσωκομματική δημοκρατία και διαφάνεια και «όλα αλλάζουνε, αλλά τα ίδια μένουν», μήπως κάποιος νέος και φρέσκος υποψήφιος που δεν κουβαλάει τις κομματικές μας παθογένειες, έχει ελπίδα να κάνει πραγματικότητα ένα κόμμα των μελών, ένα κόμμα συμμετοχικό, ένα κόμμα δημοκρατικό που να μπορεί να κερδίζει για να εφαρμόσει τις θέσεις του και να μην θεωρεί «αμαρτία» όταν κερδίζει; Λέω μήπως;
3. Ο Στέφανος δεν φοβάται να δηλώσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, δεν το κρύβει και μας ενημερώνει μάλιστα και για τον σύντροφό του. Αυτό το κάνει σ’ ένα κόμμα που ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης, σ’ ένα κόμμα που έχει πολύ ψηλά την ατζέντα των δικαιωμάτων. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ακόμη και μέλη μας δυσκολεύονται αυτό να το απορροφήσουν. Τέτοιες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις θεωρούνται ότι έχουν πολιτικό κόστος γενικότερα, αλλά δεν πιστεύω ότι το κόμμα μας που αποτελεί πρωτοπορία στα ατομικά δικαιώματα να έχει θέμα με αυτό, καθώς σε τελική ανάλυση μόνο μία «σύγχρονη αριστερά» θα μπορέσει να επιβάλει τη δική της ατζέντα! Χαίρομαι λοιπόν που ο Στέφανος δείχνει άνθρωπο τολμηρό, που δεν φοβάται να δείξει ποιος είναι για κάτι που προφανώς έχει περάσει και δύσκολα χρόνια στη ζωή του. Θέλω να ξέρω ποιος είναι, δεν μ’ ενδιαφέρει διόλου η ιδιωτική του ζωή, μ’ ενδιαφέρει όμως το ανθρώπινο περιεχόμενο του, η τόλμη του, η αυτοπεποίθησή του, η καθαρότητά του για τις πολιτικές αποφάσεις που αύριο μπορεί να κληθεί να πάρει. Και ξέρετε οι λεπτομέρειες διαμορφώνουν το προφίλ του ατόμου.
4. Ο Στέφανος θεωρώ ότι έχει ένα μειονέκτημα, το οποίον όμως ταυτόχρονα είναι και πλεονέκτημα για την υποψηφιότητά του. Δεν μοιάζει με τους άλλους… ευτυχώς για μένα… γιατί εάν έμοιαζε θα ήταν μία από τα ίδια! Πιστεύω ότι, ακριβώς επειδή δεν μοιάζει, αυτό του δίνει ένα προβάδισμα στο ότι πράγματι μπορεί να τα καταφέρει! Να κερδίσει τη Δεξιά όπως λέει και νοιώθω ότι ίσως εδώ υπάρχει ελπίδα. Μου άρεσε ότι φόρεσε γραβάτα στη παρουσίασή του, σημαίνει ότι τιμά το ακροατήριο, χωρίς καμία αιχμή για όσους δεν φόρεσαν. Θα μου πείτε lifestyle. Ναι lifestyle, θα τους κερδίσουμε στο δικό τους γήπεδο και όλα παίζουν το ρόλο τους!
5. Ο Στέφανος είναι πραγματικά ευγενής με ανατροφή, δεν θίγει κανένα, αντίθετα είναι πολύ ετοιμόλογος να απαντήσει ευγενέστατα, σ’ αυτόν που εμφανώς τον θίγει. Με την ευγένεια, όπως είχε πει και ο Γερμανός καγκελάριος Όττο φον Μπίσμαρκ, κανείς δεν χάνει. Ακόμα και σε κήρυξη πολέμου πρέπει να τηρούνται οι κανόνες καλής συμπεριφοράς. Θέλω λοιπόν να απολαύσω όταν του κηρύξουν το αβυσσαλέο πόλεμο οι αντίπαλοι, (γιατί μέχρι σήμερα τον έχουν «περιποιηθεί»… κάποιοι δικοί μας… και μάλιστα και συνυποψήφιοί του) τίνι τρόπω θα αντιμετωπίσουν αυτόν τον νέο, άφθαρτο από προηγούμενα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, με τα επιτεύγματα της αριστείας στο κούτελο, με την αποδεδειγμένη διαχειριστική του ικανότητα, με την ηγετική του εμφάνιση, αλλά και με την ταλαντούχο αμεσότητα που εκφράζει η εν γένει παρουσία του.
6. Ο Στέφανος δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, δεν διαθέτει κομματικά ένσημα, δεν είναι ανεπάγγελτος, με ότι ασχολήθηκε επιχειρηματικά φάνηκε ότι τα κατάφερε. Έχουμε λοιπόν έναν άνθρωπο της κοινωνίας, με δημοκρατική ευαισθησία που διάλεξε το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να μεταφέρει τις γνώσεις του στην οικονομία και στο επιχειρείν, στο μεταναστευτικό κλπ, νοιώθει τις αγωνίες που βιώνουν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες γιατί έχει βιώματα από την εργασία του στη αμερικάνικη καρδιά του σκληρού καπιταλισμού. Δεν θα τα καταφέρει λοιπόν καλύτερα από το νυν Πρωθυπουργό που παριστάνει τον τεχνοκράτη, που δούλεψε σε δουλειές που τον διόρισε ο πατέρας του;
7. Γνωρίζω από βιωματική εμπειρία ότι η νεαρή ηλικία αποτελεί πρόβλημα στην Ελλάδα για διεκδίκηση περίοπτων θέσεων. Τόπο στα νιάτα λέμε συχνά, αλλά φροντίζουμε να μην έχουν πραγματικά τόπο να σταθούν και τα καλύτερα επιστημονικά ή επιχειρηματικά μυαλά αυτής της χώρας να αναγκάζονται να ξενιτευτούν για να μην υποστούν αυτή την εξαθλίωση και την ζωή χωρίς προοπτική, που μετατρέπεται απλά σε επιβίωση. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον Στέφανο ως υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας στις τελευταίες εκλογές, πράγμα που τον έκανε να ζήσει όλη τη προεκλογική εκστρατεία δίπλα στον Αλέξη. Προφανώς δεν τα ξέρει όλα, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι άνθρωπος που γρήγορα μπορεί να μάθει.
8. Ποιο αποτελεί βασικό προσόν ενός Προέδρου πολιτικού κόμματος; Να αγαπηθεί από την κοινωνία, τον απλό κόσμο, να του μιλήσει αδιαμεσολάβητα, όπως ακριβώς έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας. Και πιστεύω αυτό το βηματισμό μπορεί εύκολα να τον βρει ο Στέφανος, ειδικά με τη νεολαία που χάσαμε ψήφους στις τελευταίες εκλογές. Υπάρχουν όμως κάποιοι σύντροφοι που δυστυχώς στηλιτεύουν αυτή την πηγαία αδιαμεσολάβητη σχέση, που είχε ο Αλέξης Τσίπρας με τον κόσμο. Τους είναι αδιανόητη. Μήπως γιατί δεν μπορούν να το καταφέρουν προσωπικά; Μήπως γιατί είναι πολύ «ψηλά» για να καταδεχθούν να συνομιλήσουν με τον απλό κόσμο; Μπα!!! Έχουν άλλη άποψη!
9. Τώρα να σας πω την αμαρτία μου η άποψη, που εκφράζεται από ηγετικά μας στελέχη για συλλογική ηγεσία, προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνη. Μέσα στα χρόνια έχω δει ότι είναι μία άποψη που στην εφαρμογή της μπατάρει, αλλά και σε κάθε περίπτωση θέλω έναν πρόεδρο που θα αναλαμβάνει την ευθύνη των αποτελεσμάτων, που θα λογοδοτεί και θα δέχεται και ανάλογες συνέπειες. Με τη συλλογική ηγεσία που προτείνει κάποιος σύντροφος, οι συνέπειες δεν προκύπτουν, διαχέονται και τα πράγματα συνεχίζουν ως έχουν…
Ο Στέφανος ως άνθρωπος που έζησε στις ΗΠΑ, διαθέτει έντονη τη κουλτούρα του αποτελέσματος και των ανάλογων συνεπειών σε μη επίτευξη προκαθορισμένων στόχων. Γνωρίζω αυτή τη νοοτροπία γιατί έζησα περίπου 10 ολόκληρα χρόνια στις ΗΠΑ, όπου τέλειωσα το διδακτορικό μου, περνώντας από διαδικασίες πυρός και σιδήρου. Είμαι απολύτως σίγουρη ότι ο Στέφανος βίωσε αυτή τη νοοτροπία, δεν σου χαρίζονται πράγματα εκεί, άμα είσαι άξιος, προχωράς και ανταμείβεσαι. Άλλωστε αυτή η άνεση, που διακρίνεται στον Στέφανο είναι απόρροια και του αγώνα που έκανε για να επιβιώσει. Η εμπειρία μου δείχνει ότι αυτή η άνεση είναι γνήσια γιατί μόνο μέσα από βιωματική εμπειρία συστηματικής και δύσκολης προσπάθειας αποκτιέται και μπορεί να αποτυπωθεί στην σκηνική παρουσία κάποιου.
Αισθάνομαι κομμάτι πολύ δύσκολο για κάποιον να βρεθεί από τα ψηλά στα χαμηλά και μάλιστα στη εφηβεία του και να προσπαθήσει να ξανανέβει σε μια κοινωνία άκρως ανταγωνιστική, όπως εξελίχθηκε η ζωή του Στέφανου!
Προσωπικά έμαθα πολύ καλά, ζώντας στις ΗΠΑ, αν και το ήξερα και ως αθλήτρια, ότι η επίτευξη στόχου είναι αυτό που μετράει και για τον Στέφανο αυτό αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στην ομιλία του. Θέλει να κερδίσει το Μητσοτάκη. Νομίζω το ίδιο επιδιώκουμε όλοι μας. Νομίζει ότι μπορεί. Εμείς τι νομίζουμε; Εγώ λέω, γιατί όχι δηλαδή; Το πακέτο το διαθέτει, κουλτούρα ιδιοκτησιακή της Κουμουνδούρου, δεν έχει… Προέρχεται από την πραγματική κοινωνία, γιατί να μην του δώσουμε την ευκαιρία;
ΥΓ. Βέβαια εμείς οι Μαθουσάλες έχουμε πρόβλημα με κάτι νέο, με κάτι φρέσκο έξω από μας. Θέλουμε αδράνεια, λατρεύουμε την ακινησία, θέλουμε αυτό που ξέρουμε, θέλουμε τη βολή μας. Αν είναι κάτι νέο, τουλάχιστον να μην μας επηρεάσει στα σχέδιά μας, να είναι ακίνδυνο. Διαφορετικά τότε αρχίζει το δράμα ή η κωμωδία…. Όπως το πάρει κάποιος!
