Του Αλεξάντρ Ντούγκιν
Στη σύνοδο των BRICS που διεξήχθη στο Γιοχάνεσμπουργκ αναφέρθηκε με άρθρο του στο Ria Novosti, ο μεγάλος Ρώσος διανοητής, Aleksandr Gelyevich Dugin…
Ειδικότερα, σύμφωνα με τον Dugin, «αυτό που συνέβη στη 15η Σύνοδο Κορυφής των BRICS στο Γιοχάνεσμπουργκ είναι πραγματικά κοσμοϊστορικό…
Ακόμα κι αν ο Πρόεδρος της Ρωσίας, ο ιδρυτής των BRICS, δεν συμμετείχε, ό,τι συνέβη αποτελεί σημείο καμπής στη σύγχρονη Ιστορία.
Η παγκόσμια τάξη αλλάζει μπροστά στα μάτια μας.
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το νόημα των συνεχιζόμενων τεκτονικών αλλαγών.
Αρχικά, το “BRIC” ήταν ένα αρκτικόλεξο για τέσσερις χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα), το οποίο ο οικονομολόγος Jim O’Neill πρότεινε το 2001 ως γενικευτικό χαρακτηριστικό των χωρών με ενεργά αναπτυσσόμενες οικονομίες που επιδιώκουν να καλύψουν τη διαφορά με τις χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης.
Υπό αυτή την έννοια, οι χώρες BRIC άρχισαν να νοούνται ως αυτό που ο Immanuel Wallerstein αποκάλεσε «χώρες της ημιπεριφέρειας».
Τρεις ζώνες
Στο πλαίσιο του παγκόσμιου συστήματος του Wallerstein, ο κόσμος χωρίστηκε σε τρεις ζώνες:
1) Πυρήνας (πλούσια Δύση).
2) Ημι-περιφέρεια (μόνο BRIC) και
3) Περιφέρεια (φτωχός Νότος).
Ο ίδιος ο Wallerstein, πιστός στο πνεύμα της τροτσκιστικής ιδεολογίας, προέβλεψε τη διάλυση των χωρών της ημιπεριφέρειας.
Οι ελίτ, κατά τη γνώμη του, θα έπρεπε να είχαν ενσωματωθεί στο σύστημα της Δύσης (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ρωσική ολιγαρχία, καθώς και οι μεγιστάνες της Ινδίας και εν μέρει της Κίνας).
Από την άλλη, οι μάζες που καταπιέζονται και καταστρέφονται από αυτές τις ελίτ θα αναγκαστούν να διολισθήσουν στο παγκόσμιο προλεταριάτο.
Υπό αυτή την έννοια, η παγκόσμια μετανάστευση είναι ο κύριος μοχλός διαστρωμάτωσης της ημιπεριφέρειας.
Ένας άλλος ορισμός των χωρών BRIC είναι ο «δεύτερος κόσμος».
Για άλλη μια φορά, ο «πρώτος κόσμος» θεωρείται η πλούσια Δύση και ο «Τρίτος Κόσμος» είναι οι απελπιστικά υστερούσες χώρες.
Στον «Δεύτερο Κόσμο» οι πολίτες ζουν πολύ καλύτερα από τον «Τρίτο Κόσμο», αλλά υστερούν σημαντικά σε σχέση με τον «Πρώτο Κόσμο».
Σημάδια αυτογνωσίας
Οι χώρες BRIC έδειξαν σημάδια αυτογνωσίας και το 2006, όταν κατόπιν πρωτοβουλίας του Ρώσου προέδρου Vladimir Putin αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια λέσχη χωρών που ανήκαν στον “δεύτερο κόσμο” ή στην “ημιπεριφέρεια”.
Όπως συνέβη, τέσσερις σημαντικοί πολιτισμοί αποτέλεσαν τη βάση του BRIC: η Βραζιλία, που είναι ένας ξεχωριστός λατινοαμερικανικός πολιτισμός, η Ρωσία-Ευρασία (εξάλλου, οι Σλαβόφιλοι και οι Ευρασιάτες κατανοούσαν τη Ρωσία ακριβώς ως ανεξάρτητο πολιτισμό, ένα κράτος-κόσμο), η Ινδία και η Κίνα, των οποίων η πολιτισμική ταυτότητα και αρχαιότητα δεν αμφισβητούνται.
Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι οι χώρες της ημιπεριφέρειας ή του δεύτερου κόσμου δεν αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης ή ένα στάδιο στο μονοπάτι του εκσυγχρονισμού κατά το δυτικό μοντέλο, αλλά αρχαίους και αρκετά πρωτότυπους πολιτισμούς.
Έτσι, στη δημιουργία της BRIC ως πολυπολικής λέσχης, πολλοί είδαν μια επιβεβαίωση της ορθότητας του Samuel Huntington, ο οποίος προέβλεψε μια επιστροφή στους πολιτισμούς και ένα πολυπολικό σύστημα που θα αντικαθιστούσε τη διπολική διαίρεση του κόσμου, αντί του μονοπολικού κόσμου, που διακηρύχθηκε από φιλελεύθερους και παγκοσμιοποιητές («τέλος της ιστορίας» από τον Fukuyama, τον κύριο αντίπαλο Huntington.
Η αρχή της ενοποίησης των BRIC τοποθετείτο ακριβώς έξω από τη ζώνη της κυρίαρχης επιρροής της δυτικής ηγεμονίας.
Καθεμία από τις χώρες-πολιτισμούς είχε τις δικές της θεμελιώδεις «δικαιολογίες» ώστε να διεκδικήσουν κυριαρχία…
Η Κίνα την οικονομία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το δημογραφικό…
Η Ινδία επίσης την οικονομία, τα δημογραφικά στοιχεία και την υψηλή τεχνολογία.
Η Ρωσία τους πόρους, τα πυρηνικά όπλα και την ιστορία της πεισματικής υπεράσπισης της κυριαρχίας απέναντι στη Δύση.
Τέλος, η Βραζιλία την οικονομία, τη βιομηχανία και δημογραφικά στοιχεία.
Τα BRIC στην αρχή ήταν πολύ προσεκτικά και ειρηνικά, αλλά εξαρχής είχαν διακηρύξει ότι θα αποτελέσουν τον σκελετό μιας εναλλακτικής στη μονοπολικότητα, απορρίπτοντας την άκαμπτη ηγεμονία της συλλογικής Δύσης (το ΝΑΤΟ και άλλοι αυστηρά μονοπολικοί οργανισμοί που κυριαρχούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες )».
Σημειώνεται, λέει ο Dugin, πως καθεμία από τις χώρες BRIC ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή χώρα.
Η Βραζιλία, η μεγαλύτερη δύναμη στη Νότια Αμερική , αντιπροσώπευε ολόκληρη την ήπειρο της Λατινικής Αμερικής.
Η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία είναι αρκετά μεγάλες από μόνες τους ώστε να θεωρούνται πολιτισμοί.
Ταυτόχρονα όμως είναι κάτι περισσότερο από έθνη-κράτη.
Η Ρωσία είναι η εμπροσθοφυλακή της Ευρασίας, του ευρασιατικού «μεγάλου χώρου».
Η Κίνα είναι υπεύθυνη για μια μεγάλη περιοχή.
Το project One Belt, One Road σκιαγραφεί απλώς την επεκτεινόμενη ζώνη επιρροής του κινεζικού πόλου.
Η Ινδία επεκτείνει επίσης την επιρροή της πέρα από τα σύνορα – τουλάχιστον στο Μπαγκλαντές και το Νεπάλ.
Η Νότια Αφρική (Ν στο τέλος – Νότια Αφρική) προσχώρησε στις χώρες BRIC το 2011 ως η μεγαλύτερη αφρικανική χώρα.
Το πιο σημαντικό γεγονός
Αλλά το πιο σημαντικό γεγονός στη 15η Σύνοδο Κορυφής των BRICS, η οποία έλαβε χώρα από τις 22 έως τις 24 Αυγούστου 2023 στο Γιοχάνεσμπουργκ, ήταν η προσχώρηση έξι ακόμη χωρών στον οργανισμό: Αργεντινή, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ιράν, Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Καθεμία από αυτές τις χώρες, έχοντας ενταχθεί στον πολυπολικό σύλλογο, φέρει κάτι πολύ περισσότερο από μια ακόμη αίτηση συμμετοχής σε μια διεθνή ένωση.
Η είσοδος τεσσάρων ισλαμικών δυνάμεων – το σιιτικό Ιράν και η σουνιτική Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος- ήταν θεμελιώδης.
Το Ιράν είναι ο σιιτικός πόλος.
Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι οι χώρες της Αραβικής Χερσονήσου που διατηρούν τα ιερά του Ισλάμ και αποτελούν την καρδιά του σουνισμού, ενώ ταυτόχρονα είναι σημαντικοί οικονομικοί κόμβοι.
Η Αίγυπτος είναι μια ανεξάρτητη και ισχυρή μεσογειακή δύναμη με σημαντικές στρατιωτικές και πολιτικές δυνατότητες.
Έτσι, εξασφαλίστηκε η άμεση συμμετοχή στον πολυπολικό κόσμο ολόκληρου του ισλαμικού πολιτισμού, που εκπροσωπείται και από τους δύο κλάδους – τον Σουνισμό και τον Σιισμό.
Επιπλέον, μαζί με την πορτογαλόφωνη Βραζιλία, η ισπανόφωνη Αργεντινή, μια άλλη ισχυρή και ανεξάρτητη λατινοαμερικανική δύναμη, προσχώρησε στους BRICS.
Πίσω στα μέσα του 20ού αιώνα, οι θεωρητικοί της ενοποίησης της Νότιας Αμερικής σε έναν ενοποιημένο μεγάλο χώρο -κυρίως ο Αργεντινός στρατηγός Juan Peron και ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Getúlio Vargas- θεώρησαν ότι η προσέγγιση Βραζιλίας και Αργεντινής ήταν η αποφασιστική συγχορδία.
Εάν αυτό είχε γίνει εφικτό, η διαδικασία ολοκλήρωσης της λατινοαμερικανικής οικουμένης (A. Buela) θα ήταν μη αναστρέψιμη.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στο πλαίσιο της ένταξης των δύο βασικών δυνάμεων της Νότιας Αμερικής – Βραζιλίας και Αργεντινής – στον πολυπολικό σύλλογο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι παγκοσμιοποιητές αντέδρασαν με τέτοια μανία στο ίδιο το γεγονός της εισόδου της Αργεντινής στα BRICS, κινητοποιώντας όλους τους παράγοντες επιρροής τους για να την αποτρέψουν.
Η αποδοχή της Αιθιοπίας ήταν επίσης άκρως συμβολική.
Αυτή είναι η μόνη αφρικανική χώρα που έχει διατηρήσει την ανεξαρτησία της σε όλη την εποχή της αποικιοκρατίας, υπερασπιζόμενη την κυριαρχία της, την ανεξαρτησία της και τον μοναδικό της πολιτισμό (οι Αιθίοπες είναι ο παλαιότερος χριστιανικός λαός).
Μαζί με τη Νότια Αφρική, η Αιθιοπία ενισχύει την παρουσία της στον πολυπολικό σύλλογο της αφρικανικής ηπείρου.
Πολυπολικός κόσμος
«Ο νέος πολυπολικός κόσμος αποτελείται από τους ακόλουθους πολιτισμούς:
• Δύση (ΗΠΑ + ΕΕ και οι υποτελείς τους, που περιλαμβάνει, δυστυχώς, την άλλοτε περήφανη και ξεχωριστή Ιαπωνία ).
• Κίνα ( +Ταϊβάν ) με δορυφόρους.
• Ρωσία (ως ενοποιητής ολόκληρου του ευρασιατικού χώρου).
• η Ινδία και η ζώνη επιρροής της.
• Λατινική Αμερική (με πυρήνα Βραζιλία + Αργεντινή).
• Αφρική (Νότια Αφρική + Αιθιοπία και το Μαλί , η Μπουρκίνα Φάσο, ο Νίγηρας και ούτω καθεξής, που αναδύονται από την αποικιακή επιρροή της Γαλλίας, έλκονται σαφώς προς αυτό).
• Ισλαμικός κόσμος (και στις δύο εκδοχές – σιιτικό Ιράν, σουνιτική Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ και Αίγυπτος).
Έτσι, έχουμε τη δομή ενός επταπολικού κόσμου, που αποτελείται από επτά πλήρεις πολιτισμούς, μερικοί από τους οποίους έχουν ήδη λάβει χώρα (Δύση, Κίνα, Ρωσία, Ινδία) και μερικοί (ο Ισλαμικός κόσμος, η Αφρική, η Λατινική Αμερική) είναι καθ’ οδόν.
Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο ενός επταπολικού κόσμου, ένα είδος αναδυόμενης επαρχίας, ένας πολιτισμός – Δυτικός – διεκδικεί ηγεμονία και άλλοι έξι του αρνούνται αυτό το δικαίωμα, αποδεχόμενοι μόνο μια πολυπολική τάξη και αναγνωρίζοντας τη Δύση μόνο ως έναν από τους πολιτισμούς μαζί με άλλους.
Έτσι η ορθότητα του Samuel Huntington, που έβλεπε το μέλλον στην επιστροφή των πολιτισμών, επιβεβαιώθηκε στην πράξη, ενώ η πλάνη της θέσης του Fukuyama, που πίστευε ότι η παγκόσμια ηγεμονία της φιλελεύθερης Δύσης (το τέλος της ιστορίας) είχε ήδη επιτευχθεί. κατέστη φανερή.
Επομένως, ο Fukuyama παραμένει καταδικασμένος να δίνει διαλέξεις στους Ουκρανούς νεοναζί, την τελευταία ελπίδα των παγκοσμιοποιητών να σταματήσουν την έναρξη της πολυπολικότητας, για την οποία, στην πραγματικότητα, η Ρωσία στην Ουκρανία μάχεται σήμερα.
Και η αλήθεια είναι μία: τον Αύγουστο του 2023 γεννήθηκε ο επταπολικός κόσμος» καταλήγει ο Dugin.
