Του Νίκου Τσαγκρή
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια εβδομάδα οριστικής επιβεβαίωσης της… σταθερότητας που εξασφάλισε η χώρα μας όταν, προ διμήνου, οι #σαραντατακατο Έλληνες, ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαρίζοντάς του μιαν, ακόμα, κυβερνητική τετραετία: σταθερότητα στην κοινωνιοπαθή άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από την μιντιακή ολιγαρχία Μητσοτάκη, όπου η κανονικότητα γίνεται συνώνυμο της καταστροφής.
Κορυφαία στιγμή επιβεβαίωσης της εν λόγω… σταθερότητας, το 24ωρο της περασμένης Τρίτης όπου, ενώ συνεχίζονταν οι απεγκλωβισμοί κατοίκων στην φλεγόμενη Αλεξανδρούπολη με τη χώρα αφημένη ολημερίς στο έλεος των πυρκαγιών, – οι πύρινες γλώσσες της κολάσεως να φτάνουν Αττική, να καίνε Ασπρόπυργο, Χασιά και να κυκλώνουν Πάρνηθα, Φυλή και Λιόσια και Αθήνα – αίφνης 18 άνθρωποι βρίσκονται νεκροί στον Έβρο, απανθρακωμένοι στο κατακαμμένο δάσος της Δαδιάς και…
Εντάξει, δεν έγινε και κάτι φοβερό, «18 παράτυποι μετανάστες ήταν», γράφουν απολογητικά και… απενοχοποιητικά τα διαδικτυακά ΜΜΕ της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη – τα κανάλια, ούτε καν. Κι εκείνος, ο #σαραντατακατό πρωθυπουργός μας λέω, πρώτο τραπέζι πίστα στις οθόνες, με παρτενέρ τον Ουκρανό… πολέμαρχο Ζελένσκι – στο φόντο η τσουρουφλισμένη χώρα… Να πρωταγωνιστεί (σε μια ακόμα βλαπτική των εθνικών μας συμφερόντων διπλωματική ανοησία) ως μαριονέτα των ευρω-ΝΑΤΟϊκών επιδιώξεων στον ρωσοουκρανικό πόλεμο… Καθιστώντας, όλο και περισσότερο, τη χώρα μας μέρος του προβλήματος και όχι πόλο αναζήτησης της λύσης του!..
*******
«Δεκαοχτώ νεκροί που δεν είναι πρώτη είδηση στα κανάλια, είναι λόγος να αναλάβει πλέον τη χώρα ο ΟΗΕ», σχολιάζει ο ευφυής γελοιογράφος Σπύρος Δερβενιώτης* και, μαζί του, οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί που, υποθέτω, απέμειναν να συναισθάνονται τις συνέπειες της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη, στο ξεχαρβάλωμα της «Ελληνικής Δημοκρατίας»…
Όχι πάντως η δημοκρατική αντιπολίτευση – σίγουρα όχι οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι αποφεύγουν συστηματικά να βάλουν στο κάδρο των αιτίων της συντριπτικής ήττας του κόμματός τους – σε πρώτο πλάνο όπως, αντικειμενικά, το δικαιούνται(!) – τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες ιδιοκτήτες τους. Οι οποίοι, για δεύτερη συνεχή τετραετία προσφέρουν σπέσιαλ κάλυψη – με το… αζημίωτο, φυσικά – στην καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Μόνο ο υποψήφιος Τσακαλώτος, με το γνωστό διδακτορικό του ύφος, κάνει μια – αποσυνδεδεμένη από τα αίτια της ήττας – έμμεση αναφορά στο θέμα της εργαλειοποίησης των media από κάποιες «illiberal democracy» (σ. σ: ανελεύθερες αστικές δημοκρατίες τύπου Όρμπαν, Μελόνι κ.α.) που, «με ισχυρούς ομίλους ελέγχουν τα media και τα δικαιώματα μπαίνουν στην άκρη». Όμως, κατά τον κ. Τσακαλώτο, «η Ελλάδα δεν έχει φτάσει εκεί, αλλά η Νέα Δημοκρατία μεταφέρει τέτοια στοιχεία»…
Και βέβαια η κ. Αχτσιόγλου, με εκείνο το περιβόητο υπεκφεύγον, «μπορεί να οικοδομηθεί μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης με τους δημοσιογράφους: Να μην τους αδικούμε και να μη μας αδικούν»!.. Με το οποίο, ούτε λίγο – ούτε πολύ, χρέωνε την κρατούσα στη χώρα μας «δικτατορία της ενημέρωσης» στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δημοσιογράφους. Και όχι, ως όφειλε, στη θησαυροφόρο διαπλοκή των ολιγαρχών της Ενημέρωσης με το Μησοτακέϊκο.
*******
Ας είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς: για την… ευδόκιμη επικράτηση της εν λόγω «δικτατορίας της ενημέρωσης» στη χώρα – για τον ευτελισμό της ελευθεροτυπίας στη χώρα, γενικώς – υπάρχουν μεγάλες κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, και υπάρχουν μόνο ατομικές δημοσιογραφικές ευθύνες και συνενοχές: ευθύνες και συνενοχές που βαρύνουν ένα μέρος (αρκετά μεγάλο, κατά την εκτίμησή μου) των επιτελικών δημοσιογράφων και των πολιτικών ρεπόρτερ και αναλυτών.
Οφείλουμε να σημειώσουμε, ωστόσο, πως η παρατήρηση που μετεκλογικά κατά κόρον διατυπώνεται, ότι «κανένας απ’ τους δημοσιογράφους – σχολιαστές του εκλογικού αποτελέσματος της 25ης Ιουνίου, δεν αναφέρθηκε στην… αμέριστη συμβολή των ΜΜΕ στην συντριπτική νίκη Μητσοτάκη» είναι μια αφελής παρατήρηση: διότι ποιος δημοσιογράφος – εργαζόμενος σε ΜΜΕ που ανήκουν στο μιντιακό σύστημα Μητσοτάκη (όλα!..) θα… επιζούσε αν τολμούσε να πει ή να γράψει για το μέγεθος της επίδρασης του μιντιακού συστήματος Μητσοτάκη στον εκλογικό του θρίαμβο; Και ποιο από τα ΜΜΕ του συστήματος Μητσοτάκη θα δημοσίευε το γραπτό του ή θα εξέπεμπε τον λόγο του;
Όμως, η ορμπανικού ήθους και ύφους… συμβολή της πλειονότητας των ΜΜΕ, κάθε είδους και εμβέλειας, στη νίκη Μητσοτάκη, προτρέπει ακόμα και τον φιμωμένο δημοσιογράφο – σχολιαστή του μιντιακού του συστήματος – πόσο μάλλον τον ηττημένο συριζαίο… υποψήφιο πρόεδρο – να δει και να συγκρίνει τις ομοιότητες της προεκλογικής εκστρατείας και συντριπτικής επικράτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη – με την οποία εξασφάλισε την δεύτερη κυβερνητική θητεία του – με την περσινή προεκλογική εκστρατεία και συντριπτική επικράτηση του εθνικιστή ηγέτη της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, με την οποία εξασφάλισε την τέταρτη κυβερνητική θητεία του:
Η προεκλογική εκστρατεία του, ας πούμε, όπως κι αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, σημαδεύτηκε από την βρώμικη προπαγάνδα των ελεγχόμενων (σε ποσοστό 80%!..) από το σύστημα Ορμπάν ΜΜΕ, κατά της ενωμένης(!) ουγγρικής αντιπολίτευσης.
Η… σοκαριστικά μεγαλύτερη ψαλίδα που προέκυψε (18 μονάδες διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος) από αυτήν που είχαν υποδείξει αρχικά οι δημοσκοπήσεις, επίσης κάτι που επαναλήφθηκε πανομοιότυπα (διαφορά 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) και στις δικές μας εκλογές. Κι ακόμα, η παράπλευρη ανάδειξη ενός νέου ακροδεξιού κόμματος του Mi Hazank (κάτι σαν τους… δικούς μας «Σπαρτιάτες) που κατάφερε να ξεπέρασε το όριο του 5% και εισήλθε στο ουγγρικό κοινοβούλιο.
Αυτά, προς γνώσιν, διότι προς… συμμόρφωση είναι πολύ αργά, θαρρώ. Και για την δημοσιογραφική κοινότητα, κυρίως όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας. Και βέβαια, για τους επίδοξους προέδρους του…
