Του Γιώργου Λακόπουλου
Πολιτικοί παρατηρητές σημειώνουν τις τελευταίες μέρες ότι όσο γίνεται ορατή η ώρα της αποδρομής, δεν έχει ιερό και όσιο ως πολιτικός ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ή τουλάχιστον δεν έχουν όσοι του γράφουν όσα απαγγέλει στις σκηνοθετημένες δημόσιες παρουσίες του.
Οι ίδιοι θυμίζουν ότι ως τώρα απλώς προκαλούσε θυμηδία όταν π.χ. έλεγε ότι υπήρξε «πολιτικός κρατούμενος έξι μηνών» ή ότι «ήταν η Δεξιά στο Πολυτεχνείο». Τώρα τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα- για τον ίδιο.
Εννοούν όσα είπε, για να «τιμήσει» υποτίθεται, τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ίδιος και οι αγαπημένοι του αρθρογράφοι, ξέφυγαν: από τη μια αποδίδοντας στον ίδιο ρόλους που δεν έχει στην Ευρώπη και από την άλλη πυροβολώντας ανιστόρητα και αθέμιτα τον Αλέξη Τσίπρα και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Πρωθυπουργός μάλλον αυτοδιασύρθηκε στην Ευρώπη όταν μιλώντας για την επέτειο επιτέθηκε στον βασικό πολιτικό του αντίπαλο με εμπάθεια και απωθημένα, ανακρίβειες και ψεύδη, αλλά και ύφος σαν αυτό που χρησιμοποιούν στις χώρες του κάποιοι φίλοι του στην περιοχή: όπως μιλούν κάποιοι φίλοι του στην περιοχή, όπως ο υπόδικος για διαφθορά – Νετανιάχου στο Ισραήλ και ο Σίσι με τη φασίζουσα διακυβέρνηση στην Αίγυπτο.
Πολλοί απορούν πώς νοείται σε μια ευρωπαϊκή εκδήλωση να λέει για εκλεγμένη κυβέρνηση με πρωθυπουργό που έδωσε μάχες επί μαχών στην Ευρώπη ότι ήταν «σκοτεινό διάλειμμα».
Δικαίωμά του να λέει ότι με την λαϊκή ετυμηγορία του 2015 «επικράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός». Αλλά ποιον προσπαθεί να κοροϊδέψει λέγοντας ότι «τότε που η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό»;
Το πρόβλημα για τον Πρωθυπουργό είναι ότι δεν μπορεί να κρύψει ότι την Ελλάδα «ένα βήμα πριν το γκρεμό», δεν την έφερε ο Τσίπρας. Την έφερε το κόμμα του και το ΠΑΣΟΚ που τη χρεοκόπησαν και την έριξαν στη αναξιοπιστία, τη διαφθορά και τη φαυλότητα- έχοντας σπαταλήσει κοινοτικούς πόρους διακαετιών.
Ο Τσίπρας την απομάκρυνε από το γκρεμό. Όλοι αναγνωρίζουν ότι την έβγαλε από τα Μνημόνια και του παρέδωσε αυτό που κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν παρέδωσε σε διάδοχο του: διαχειρίσιμη οικονομία, λυμένο κρίσιμο εθνικό θέμα και τη χώρα αξιόπιστο συνομιλητή στην Ευρώπη.
Ή μήπως όχι; Αυτόν αποδοκίμαζε ο Γιούνκερ, όχι τον Τσίπρα. Όλοι ξέρουν ποιον είχε -και έχει- στο «ψυγείο» η Μέρκελ.
Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους
Πολιτικοί παράγοντες σχολίαζαν ότι χάνουν το νόημα οι λέξεις και η ιστορία το περιεχόμενό της ότι ο Πρωθυπουργός θεωρεί «προοδευτικές δυνάμεις» το κόμμα του και τους Χρυσαυγίτες με τους οποίους συνέπραξε.
Ή όταν συντάσσεται με τους πιο χυδαίους δεξιούς κύκλους στην Ευρώπη μιλώντας για «διπλό αντιευρωπαϊκό και αντιδημοκρατικό ψέμα, τόσο αυτό με το αριστερό προσωπείο όσο και εκείνο με το ακροδεξιό πρόσωπο του φασισμού και του μίσους».
Σε δημοσιογραφικά γραφεία διερωτώνται: δεν έχει καταλάβει ότι προκαλεί μειδιάματα όταν λέει τέτοια πράγματα; Σε κομματική οργάνωση μιλούσε; Ή σε φιλοκυβερνητική εκπομπή του… Σκάι; Μιλούσε για το έργο του Καραμανλή, αλλά οι Καραμανλικοί δεν ήταν εκεί
Δεν τιμά μια ευρωπαϊκή χώρα να λέει ο εν ενεργεία Πρωθυπουργός της ότι ήταν «σκοτεινό διάλειμμα» η εκλεγμένη, δυο φορές, κυβέρνηση του αντιπάλου του. Επιβεβαιώνει έτσι βρίσκεται στον αντιδημοκρατικό κατήφορο που του υπέδειξε ο Βορίδης: παίρνει «θεσμικά μέτρα» για να μην ξανακυβερνήσει!
Ορίζοντας ως «προοδευτικές δυνάμεις» τον εαυτό του και τους ακραίους που έχει γύρω του είχε δίπλα του τον Σχοινά, που ήταν ο μόνος από το κόμμα του -ο μόνος- που δεν πήγε κόντρα στη συνολική επιδίωξη της Ευρώπη στις Πρέσπες- και αναγκάσθηκε να τον στείλει στην Κομισιόν γιατί άλλος δεν θα γινόταν δεκτός. Ωραίος ευρωπαϊστής.
Οι πάντες αναγνωρίζουν στον Μητσοτάκη το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει για τον εαυτό του και για το ρόλο που -δεν- έχει στη σημερινή Ευρώπη.
Η σχέση με τα τεκταινόμενα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή είναι γνωστή από εκείνη την εκδήλωση πάλι στο Ζάππειο για τον ανεκδιήγητο Βέμπερ που είχε «σίγουρο πρόεδρο της Κομισιόν». Αλλά τη βλέπουμε διαρκώς στην αποδοκιμασία των μεθόδων του από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ.
Αλλά δεν αρμόζει στο αξίωμά του ότι το χρησιμοποιεί -σε μια συμβολική ημέρα -για να βγάζει εσώψυχα και να πλήξει τον πολιτικό του αντίπαλο. Υπάρχουνε ευπρεπείς τρόποι να το κάνει.
Οι ανιστόρητες θεωρίες για τον Ανδρέα
Πρόσωπα από τη ΝΔ λένε ότι θα ήταν καλύτερα αυτά να τα αφήσει στους αγαπημένους του αρθρογράφους – όπως έκανε και ο Σημίτης με τους ίδιους- που προβάλουν ανιστόρητες θεωρίες για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη σχέση του με την κοινοτική Ευρώπη.
Εγράφη -με διαχρονικό μίσος- ότι ο Ανδρέας δεν ήταν ευρωπαϊστής «ούτε καν πολιτισμικά» -ένας από τους πιο κοσμοπολίτες πολιτικούς της ελληνικής πολιτικής σκηνής όλων των εποχών- και «δεν είχε την Ευρώπη στη καρδιά του».
Οξυδερκείς αναλύσεις. Δεν ήταν Ευρωπαίος ο Πρωθυπουργός που υπέγραψε την Ενιαία Πράξη το 1986 -τη σημαντικότερη ίσως απόφαση στην κοινοτική πορεία- που οργάνωσε τρεις επιτυχημένες προεδρίες, που έπαιρνε διαρκώς πρωτοβουλίες και έχει το σεβασμό φίλων και αντιπάλων σε κάθε ευρωπαϊκή συνάντηση και που αποφάσισε την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ – που καπηλεύεται ο Σημίτης.
Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι τα ιστορικά πρόσωπα κρίνονται από τον συνολικό απολογισμό τους -όπως ισχύει άλλωστε και για τον Καραμανλή- και θεωρούν ότι πλήττουν όσους έχουν γράψει την ιστορία στη χώρα με διαστρεβλώσεις και μικροπρεπείς προσεγγίσεις.
