Tου Γιάννη Παπαγρηγορίου
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κατάλοιπο προηγούμενων διασπάσεων του κομμουνιστικού χώρου, του δογματικού και του λεγόμενου ανανεωτικού, των ορφανών του Τσαουσέσκου, έκλεισε τον κύκλο του και μαζί την ύστατη αθωότητα και τον ρομαντισμό του.
Μια απόκοσμη σέχτα με άγονες παρωχημένες αντιπαραθέσεις με αντικείμενο την καρεκλομανία, που δεν είχε καμιά επαφή με την κοινωνία και για αυτό δεν αντιλήφθηκε ούτε καν την εκλογική συντριβή που έρχονταν, είναι η χαρακτηριστική εικόνα που συνεχίζει να εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ και στις εσωκομματικές διεργασίες για την εκλογή του νέου προέδρου.
Αντικαθρεφτίζοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο την κουλτούρα μιας ξεπερασμένης Αριστεράς, της ήττας και της κομματικής γραφειοκρατίας για την διατήρηση της οπισθοδρομικής κομματικής εξουσίας.
Η Αριστερά μεταπολεμικά με την ζαχαραδιακή της εκδοχή αποτέλεσε το σκιάχτρο της δεξιάς περί «βαρβάρων». Ένα ανάλογο «αντισύριζα» σκιάχτρο στην εποχή μας, αποδείχθηκε πιο ισχυρό ακόμη κι από τα Τέμπη κι από το Predator των παρακολουθήσεων, κι από την αισχροκέρδεια της ακρίβειας κι από τον …Κούλη.
Γιατί ένας ΣΥΡΙΖΑ, με τους εμμονικούς των τάσεων που επικαλούνται μάλιστα τη δόξα ενός απολιθωμένου παρελθόντος, που κάνουν αντιπολίτευση στον πρόεδρο και όχι στην κυβέρνηση, ένας ΣΥΡΙΖΑ που δεν απέκτησε σύγχρονο πολιτικό αφήγημα, είναι μια πολύ απωθητική εικόνα, που εύκολα απαξιώνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο χαρισματικός του ηγέτης!
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ακολούθησε τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα στην εξαφάνισή τους, γιατί βρήκε έναν χαρισματικό επικεφαλής, τον Τσίπρα. Με τον Τσίπρα αυτοί που έκαναν την αριστερά επάγγελμα και καριέρα, βρήκαν τον μήνα που τρέφει όλους τους άλλους.
Ο Τσίπρας αναδείχθηκε ακριβώς στην χρονική περίοδο της κατάρρευσης όλων των «βεβαιοτήτων» κι αποτέλεσε για την Αριστερά, μια ανέλπιστη ευκαιρία για να ξεπεράσει την μελαγχολία της ήττας.
Ήταν μια ανέλπιστη ευκαιρία όμως και για την κοινωνία, γιατί ως πολιτικός ηγέτης που δεν όφειλε την ανάδειξη του σε εξωθεσμικά και επιχειρηματικά κέντρα της διαφθοράς είχε όλες τις προδιαγραφές να υπηρετήσει το λαό. Και για αυτό ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ, οι ψηφοφόροι τον στήριξαν
Η συμβίωσή όμως του Τσίπρα με τα κατάλοιπα της ξεπερασμένης και ξεκομμένης από την κοινωνία κομματικής γραφειοκρατίας και η ανοχή του στις πρακτικές της, οδήγησαν στα γνωστά αδιέξοδα και στις πολιτικές ήττες. Αυτή η μορφή του ΣΥΡΙΖΑ με ανύπαρκτο το ρόλο των μελών κι αποκομμένο από την κοινωνία, έφθασε στο τέλος του. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ που έδινε τις νίκες, του γύρισε την πλάτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την μορφή που τον γνωρίσαμε, με τις διαχρονικές παθογένειες της αριστεράς έφθασε στο τέλος του, κακοφόρμισε.
Γιατί η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτοφανής οικονομικές, περιβαλλοντικές και τεχνολογικές προκλήσεις κι απαιτούνται δημοκρατικές, προοδευτικές απαντήσεις που θα κατοχυρώνουν τα κοινωνικά δικαιώματα, την προστασία των αδυνάτων και του περιβάλλοντος.
Χρειάζεται ένα σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία που θα δίνει ρόλο και σεβασμό στα μέλη του, για να αποκτήσει ρίζες και πραγματική αλληλοεπίδραση με την κοινωνία. Με μια Αριστερά όχι του περασμένου αιώνα, αλλά που θα επανανοηματοδοτήσει επιτέλους την ταυτότητά της στον ψηφιακό 21ο αιώνα και θα επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της, στην εποχή των υπερ-εθνικών σχηματισμών, στον καπιταλισμό της χρηματοπιστωτικής εποχής και της παγκοσμιοποίησης και θα αποκτήσει πολιτικό αφήγημα.
