Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Ενώ κόμματα, πολιτικοί αναλυτές και ΜΜΕ συμφωνούν πως οι επόμενες εκλογές θα χαρακτηριστούν και θα κριθούν από την ακραία πόλωση, την ίδια στιγμή το κατεστημένο και τα δομημένα συμφέροντα επιχειρούν να παρουσιάσουν μία πραγματικότητα απολύτως αναντίστοιχη σε σχέση με αυτό που πραγματικά συμβαίνει στο εκλογικό σώμα, με τις συνθήκες και τα δεδομένα που θα καθορίσουν τελικά τη στάση του.
Με δεδομένο, λοιπόν, πως πόλωση είναι η κυρίαρχη πραγματικότητα στον τρέχοντα, προεκλογικό επί της ουσίας, χρόνο ένα μόνο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα σε επίπεδο εκλογικών συσχετισμών ή στο πεδίο του συσχετισμού δυνάμεων των κομμάτων: Τα δύο μεγάλα κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, θα ενισχυθούν και τα μικρότερα θα κονιορτοποιηθούν και θα συντριβούν ανάμεσα στις συμπληγάδες του νέου δικομματισμού.
Το επόμενο μάλιστα χρονικό διάστημα οι εξελίξεις αναμένεται να είναι ραγδαίες, αφού συνθήκες, όπως για παράδειγμα η ψήφιση ή όχι της Συμφωνίας των Πρεσπών αναμένεται να επαναπροσδιορίσουν το πολιτικό και εκλογικό δίπολο και δίλημμα.
Ξεχάστε για λίγο τα κόμματα. Εκτός από τα κόμματα, εκτός δηλαδή από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ σήμερα ή από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ παλαιότερα, σε αυτή τη χώρα, στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους, συγκρούονταν δύο παρατάξεις. Συγκρουόταν ανέκαθεν η Δημοκρατική Παράταξη με τη Συντηρητική Παράταξη, όπως αυτές εκφράζονταν τέλος πάντων σε κάθε ιστορική περίοδο, σε κάθε χρονική συγκυρία. Σήμερα η Δημοκρατική Παράταξη εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τον Αλέξη Τσίπρα. Ή μάλλον καλό θα ήταν να οριστεί όπως ακριβώς είναι: Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας ηγούνται της Δημοκρατικής Παράταξης. Η Δημοκρατική Παράταξη διαχρονικά και ιστορικά είναι το αντίπαλο δέος της Δεξιάς σε αυτόν τον τόπο και στις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Στις επόμενες εκλογές λοιπόν, και πάλι, θα συγκρουστούν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Η Δημοκρατική Παράταξη, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα θα συγκρουστεί με τη Νέα Δημοκρατία του αρχιδιαπλεκόμενου εκφραστή του ντόπιου νεποτισμού, Κυριάκου Μητσοτάκη, και τους ακροδεξιούς γυρολόγους που πλαισιώνουν την ηγεσία της ΝΔ καθορίζοντας το ιδεολογικο – πολιτικό προφίλ της. Θα συγκρουστεί, λοιπόν, για άλλη μία φορά, η πρόοδος με τη συντήρηση.
Εξετάζοντας πρόχειρα κάποιος τη λεγόμενη «κλίμακα Αριστεράς – Δεξιάς» θα διαπιστώσει πως ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία υπάρχει ακόμη ένα μόρφωμα, το οποίο για λόγους πολιτικής επιβίωσης καπηλεύεται, με τρόπο προσβλητικό για τους αγώνες του λαού μας, την έννοια της «Δημοκρατικής Παράταξης». Αυτό το μόρφωμα δεν είναι παρά ένα δεκανίκι της Δεξιάς του Μητσοτάκη. Ωστόσο η ηγεσία του ισχυρίζεται πως αυτό το μόρφωμα, αυτό το απομεινάρι, είναι ο πολιτικός φορέας της «Κεντροαριστεράς» στην Ελλάδα.
Αυτό το πολιτικό μόρφωμα είναι το Κίνημα Αλλαγής, το κόμμα της Φώφης Γεννηματά.
Τα δομημένα συμφέροντα δίνουν λυσσαλέα μάχη ώστε να εμφανίσουν το Κίνημα Αλλαγής, το κόμμα της Φώφης Γεννηματά ως τον ρυθμιστικό παράγοντα του πολιτικού χάρτη που διαμορφώνεται στην μεταμνημονιακή Ελλάδα, ως τον ρυθμιστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων που θα είναι καταιγιστικές στο νέο πολιτικό περιβάλλον που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές, αν όχι με την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και δίνουν επίσης λυσσαλέα μάχη ώστε να συντηρήσουν την εικόνα που έχουν κατασκευάσει.
Σε αυτή τη βάση, εμφανίζονται δημοσκοπήσεις, οι οποίες αποτυπώνουν μία πολιτική πραγματικότητα εκ διαμέτρου αντίθετη ως προς την κοινή διαπίστωση της «πόλωσης» και των αποτελεσμάτων που αυτή έχει και θα έχει στη διαμόρφωση του εκλογικού συσχετισμού δυνάμεων. Ποια είναι τα αποτελέσματα αυτών των δημοσκοπήσεων; Οι δημοσκοπήσεις της διαπλοκής εμφανίζουν τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται με υψηλότατα ποσοστά συσπείρωσης, τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι δεύτερος με μεγάλη διαφορά έχοντας χαμηλή συσπείρωση και το Κίνημα Αλλαγής να αναδεικνύεται σε τρίτη πολιτική δύναμη.
Υπάρχει, όμως, ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό στοιχείο: Οι ίδιες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη Φώφη Γεννηματά ως δεύτερη δημοφιλέστερη πολιτική αρχηγό πίσω από τον πρόεδρο της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Την ίδια στιγμή η ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής και στελέχη του διατυμπανίζουν, χωρίς ωστόσο να το πιστεύουν, πως ορδές δημοκρατικών πολιτών και κεντροαριστερών ψηφοφόρων «επαναπατρίζονται» πολιτικά, δηλαδή επιστρέφουν ,δήθεν, από τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κίνημα Αλλαγής. Αστεία πράγματα. Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ έφυγε από το πάλαι ποτέ κραταιό Κίνημα επειδή δεν ήθελε να συνυπάρχει και να συσχετίζεται με τις θλιβερές ηγετικές φιγούρες που σήμερα κυριαρχούν στο Κίνημα Αλλαγής.
Το ερώτημα τώρα είναι το εξής: Πως είναι δυνατόν αυτά τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων της διαπλοκής να είναι συμβατά με την κοινή αντίληψη και την κοινή διαπίστωση πως το επόμενο χρονικό διάστημα η πόλωση θα ορίσει και θα χαρακτηρίσει την πολιτική αντιπαράθεση και το πολιτικό σκηνικό;
Πως είναι δυνατόν το Κίνημα Αλλαγής να εμφανίζεται κοντά στο 10%;
Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν το… «Κεντροαριστερό όραμα» της Φώφης Γεννηματά εμπνέει μόνο ένα ξεπεσμένο και αδιάφορο πια δημοσιογραφικό συνάφι που αναδείχθηκε την εποχή της παντοδυναμίας του Κώστα Σημίτη και ένα τμήμα του πολιτικού προσωπικού που δίνει αναφορά αποκλειστικά σε ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα; Να σημειωθεί πως η Φώφη Γεννηματά είναι τακτική συνομιλήτρια αυτών των επιχειρηματικών συμφερόντων.
Ο νέος αντιδεξιός πόλος στην ελληνική κοινωνία, ο πολιτικός εκφραστής της Κεντροαριστεράς στην κλίμακα Αριστεράς – Δεξιάς στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του κυβερνώντος κόμματος προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, από εκείνη την δεξαμενή των ψηφοφόρων που απέρριψαν τη Δεξιά στροφή των εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ, που δεν ξεχνά «τι σημαίνει Δεξιά», που αντιπολιτεύτηκε μαζικά για πολλά χρόνια τον αρχιερέα της διαπλοκής, Κώστα Σημίτη, που δεν συγχωρεί τη σύμπραξη της Δημοκρατικής Παράταξης με τη Νέα Δημοκρατία, που αρνείται να ταυτιστεί με τα διεφθαρμένα απομεινάρια του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και τους συνομιλητές της ακροδεξιάς και που τελικά νιώθει προδομένο από την μετατροπή του ΠΑΣΟΚ (ή ΚΙΝΑΛ, πείτε το όπως θέλετε) σε θλιβερό δεκανίκι της Δεξιάς και σε μαριονέτα επιχειρηματικών ομίλων.
Κοιτάξτε να δείτε. Στο ΠΑΣΟΚ, πριν την συντριβή του στη μνημονιακή εποχή υπήρχαν δύο κυρίαρχες παραδοσιακά τάσεις:
Η μία ήταν ριζοσπαστική, εκφραζόταν από τις πλατιές μάζες των λαϊκών ανθρώπων, ήταν ΕΑΜογενής, αντλούσε την πολιτική της παράδοση από τους αγώνες της γενιάς του 114, του Ανένδοτου Αγώνα, της γενιά του Πολυτεχνείου και είχε εμπνευστεί από το τρίπτυχο Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Απελευθέρωση.
Η άλλη τάση, μειοψηφική στην κοινωνία, αλλά με ισχυρές διασυνδέσεις στο ντόπιο και ξένο κατεστημένο, κρυφοκοίταζε πάντοτε προς τη Δεξιά, καθιστούσε απολύτως δηλωτική την εξάρτησή της από τμήματα του αμερικανικού και κυρίως του γερμανικού κατεστημένου, οραματιζόταν από νωρίς κυβερνήσεις συνεργασίας με τη «Φιλελεύθερη Δεξιά», απεργαζόταν με ιδιαίτερη ευκολία σενάρια επιβολής δοτών πρωθυπουργών και σχημάτων εξουσίας, αποτελείτο (και αποτελείται) από αριβίστες της πολιτικής και νταραβεριτζήδες των συμφερόντων, χρησιμοποιούσε την «Σοσιαλδημοκρατία» ως όχημα συσκότισης της υλοποίησης των πιο αντιδραστικών πολιτικών.
Αυτή η δεύτερη τάση είναι το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, αυτή που έχουν κρατήσει (δυστυχώς) τη «σφραγίδα», το Κίνημα Αλλαγής, δηλαδή το κόμμα της Φώφης Γεννηματά, δηλαδή το κόμμα των φίλων της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ, δηλαδή του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Ανδρέα Λοβέρδου, και των ορφανών του Σημίτη, η «κεντροαριστερή» πτέρυγα του σκανδάλου Novartis και των άλλων σκανδάλων.
Αυτό το σχήμα, το οποίο οι δημοσκόποι της διαπλοκής εμφανίζουν κοντά στο 10% δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο δεν έχει αντικειμενικά λόγο ύπαρξης πέραν της αποστολής που πρέπει να εκτελέσει για λογαριασμό του κατεστημένου. Ποια είναι αυτή η αποστολή; Το Κίνημα Αλλαγής, ως παράρτημα επιχειρηματικών συμφερόντων να αποτελέσει, όποτε και όταν χρειαστεί, τη «χρυσής» εφεδρείας του κατεστημένου αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία δεν κερδίσουν την αυτοδυναμία. Ταυτόχρονα, τα εξωθεσμικά κέντρα που συντονίζουν την πολιτική λειτουργεία του Κινήματος Αλλαγής ποντάρουν στην χρησιμότητά του ως αναχώματος στη ροή κεντροαριστερών ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή, όμως, ακόμη κι εκείνοι που σε σαλόνια και σκοτεινούς θαλάμους απεργάζονται τα σενάρια της παλινόρθωσης του πολιτικού προσωπικού του «χθες» γνωρίζουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η παρέα του δεν θα κατακτήσουν την αυτοδυναμία, έχουν δώσει την εντολή στην Φώφη Γεννηματά και στη δική της παρέα να δηλώνουν πρόθυμοι ακόμη και στο ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ – ΚΙΝΑΛ. Εδώ τις προάλλες αποκαλύψαμε εξάλλου τον σχεδιασμό συγκεκριμένου πανίσχυρου επιχειρηματικού κέντρου, ο οποίος περιλαμβάνει την προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ (Διαβάστε ΕΔΩ).
Εκτός, όμως, από τους σχεδιασμούς και τα σενάρια υπάρχει και η πραγματικότητα, η οποία λέει το εξής: Ο μεγάλος όγκος των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, σε συνθήκες πόλωσης θα κατευθυνθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στον πολιτικό φορέα που εκφράζει την ισχυρή αντιδεξιά τάση στην κοινωνία, στον πολιτικό φορέα που σήμερα ηγείται της Δημοκρατικής Παράταξης.
Από την άλλη, ένα τμήμα των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής, οι οποίοι δεν διαπιστώνουν καμία διαφοροποίηση της ηγεσίας του δικού τους κόμματος από εκείνη της ΝΔ και οι οποίοι είναι πρωτίστως «αντι – ΣΥΡΙΖΑ» θα επιλέξουν στην κάλπη τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναντι της Φώφης Γεννηματά, προσδοκώντας ο πρόεδρος της ΝΔ να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και έτσι το σχέδιο συντριπτικής εκλογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ να μην εισέλθει σε περιπέτειες. Ακόμη και αυτοί δεν διαπιστώνουν καμία χρησιμότητα του Κινήματος Αλλαγής, με την σημερινή του ηγεσία και το σημερινό στελεχιακό δυναμικό, στο πολιτικό σύστημα. Εξάλλου πολλά από τα κορυφαία στελέχη του κόμματος της Φώφης Γεννηματά, για να μην γράψουμε και η ίδια η Φώφη Γεννηματά, θα μπορούσαν να βρίσκονται στη Νέα Δημοκρατία.
Σε αυτή την περίπτωση το Κίνημα Αλλαγής θα είναι το μεγάλο θύμα της πόλωσης που δημιουργεί ο νέος δικομματισμός. Σε αυτή την περίπτωση, πολιτικοί αναλυτές και δημοσκόποι ισχυρίζονται, πως το κόμμα της Φώφης Γεννηματά μετά βίας θα αγγίξει ένα ποσοστό της τάξης του 4%. Εκεί θα κινηθεί το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο στην πραγματικότητα καταρρέει.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο τα συμφέροντα που ελέγχουν πλήρως την ηγεσία του αγωνιούν για το πολιτικό μέλλον της Φώφης Γεννηματά και του πολιτικού φορέα, του οποίου ηγείται. Ο ισχυρός ρυθμιστικός ρόλος του Κινήματος Αλλαγής, αποτελεί μία μορφή διασφάλισης τμήματος των συμφερόντων της διαπλοκής.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο και οι δημοσκόποι της διαπλοκής ενισχύουν όσο μπορούν τα εκλογικά ποσοστά του Κινήματος Αλλαγής. Δεν παρακολουθούν, όμως, τις φυγόκεντρες τάσεις μέσα στο κόμμα. Αγνοούν επιδεικτικά τις επισημάνσεις σοβαρών εκπροσώπων του πολιτικού χώρου της ευρύτερης Κεντροαριστεράς (Γιάννης Ραγκούσης, Νίκος Μπίστης κα), αδιαφορούν για την παραδοσιακή δυναμική του δημοκρατικού μπλοκ δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία που θα στήσει ανάχωμα στην επέλαση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ακροδεξιάς παρέας του.
Το Κίνημα Αλλαγής, ως δεκανίκι της Δεξιάς και ως ο πολιτικός βραχίονας της διαπλοκής έχει μόνο μία προοπτική: Να ηττηθεί και να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη.
