Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Σκηνή πρώτη
27 Νοεμβρίου 2000
19 ετών τότε, είχα ξεκινήσει από την Κομοτηνή, όπου ήμουνα φοιτητής, για να βρεθώ για άλλη μια φορά (κάθε φορά που έπαιζε ο ΠΑΟΚ εντος έδρας έκανα το δρομολόγιο Κομοτηνή – Θεσσαλονίκη και αντίστροφα) στη θρυλική Τούμπα, εκεί όπου ο μεγάλος ΠΑΟΚ αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό, σε μία σκοτεινή εποχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο για λόγους που όλοι γνωρίζουν και δεν χρειάζεται να αναλυθούν (ξανά) εδώ.
Από το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς και ανά διαστήματα έριχνε χιονόνερο. Ώρες πριν από την έναρξη εκείνου του αγώνα είχα πάει με τα πόδια στο γήπεδο, με το εισιτήριο για τη Θύρα 4 στην τσέπη για να παρακολουθήσω άλλη μια μάχη της ομάδας μου απέναντι στον διαχρονικό δυνάστη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τελικά οι ηρωικοί ΠΑΟΚτσήδες, που είχαμε βρεθεί σε εκείνον τον αγώνα, παρακολουθήσαμε για άλλη μία φορά, άλλη μία σφαγή του ΠΑΟΚ, μέσα στο σπίτι μας. Επρόκειτο για άλλη μία σφαγή από εκείνες που στοίχειωσαν τα παιδικά και εφηβικά μας όνειρα (αποβολή Γεωργιάδη από το πρώτο ημίχρονο χωρίς λόγο, πέναλτι που δεν δόθηκαν κλπ και τελικό σκορ 2-4 με τους ηρωικούς παίχτες του ΠΑΟΚ να έχουν ισοφαρίσει δύο φορές).
Ξημερώματα, τότε, βρεγμένος και παγωμένος είχα επιστρέψει στην Κομοτηνή, γεμάτος οργή. Όχι επειδή δεν είχαμε κερδίσει τον Ολυμπιακό, αλλά για την κλοπή και τον προκλητικό και αλαζονικό τρόπο με τον οποίο είχε πραγματοποιηθεί αυτή. Βέβαια είχαν προηγηθεί και άλλες και ακολούθησαν ακόμη περισσότερες. Εκείνο το επεισοδιακό παιχνίδι, ωστόσο, έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, περισσότερο από τα υπόλοιπα που έχω παρακολουθήσει από κοντά.
Σκηνή Δεύτερη
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019
Έχοντας βρεθεί σε πάρα πολλές αναμετρήσεις του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, έχοντας παρακολουθήσει από κοντά όλες τις σφαγές της πιο σκοτεινής εποχής του ελληνικού ποδοσφαίρου, παραμονές του ντέρμπι της περασμένης Κυριακής, δείχνω στον 12χρονο γιό μου τα στιγμιότυπα εκείνου του παιχνιδιού στο youtube. Στο βάθος, στη Θύρα 4, κάποιοι νεαροί οπαδοί του ΠΑΟΚ κατεβαίνουν στα κάγκελα για να πανηγυρίσουν τα γκολ του Ναλιτζή και του Φρούσου. Ένας από εκείνους ήμουνα κι εγώ, 19 χρόνια πριν.
Σκηνή Τρίτη, Κυριακή
10 Φεβρουαρίου 2019
Με τον γιό μου, εγώ, ο πατέρας ΠΑΟΚτσής, που έβριζαν εν χορώ οι παίχτες του Ολυμπιακού πριν τον διασυρμό τους στο χορτάρι από τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ, βρέθηκα για άλλη μια φορά στα τσιμέντα της Τούμπας, στο πιο ιστορικό παιχνίδι της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου. Όχι στη Θύρα 4 αυτή τη φορά. Ωστόσο γύρω μου ήταν πολλοί πατεράδες ΠΑΟΚτσήδες, με τους γιους τους. Σίγουρα με αυτούς τους άλλους πατεράδες, στη σκοτεινή εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου που τελείωσε και με τη βούλα προχθές, είχαμε τραγουδήσει παρέα στην Τούμπα και είχαμε ακολουθήσει τον ΠΑΟΚ σε όλη την Ελλάδα, από τον Βορρά μέχρι το Νότο, εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Με αυτούς τους άλλους ΠΑΟΚτσήδες πατεράδες είχαμε δει τους παίχτες του Ολυμπιακού να πανηγυρίζουν προκλητικά τα «πέτσινα» πέναλτι που έπαιρναν τα χρόνια της «παράγκας» μέσα στην Τούμπα, εκεί όπου χτίστηκε η μεγαλύτερη παράδοση του ελληνικού ποδοσφαίρου, εκεί που για πάνω από 20 χρόνια ο Ολυμπιακός έφευγε ταπεινωμένος ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο ΠΑΟΚ. Η εκδίκηση του δυνάστη του ελληνικού ποδοσφαίρου για την πολυετή ταπείνωση του ήταν στη συνέχεια το ετσιθελικό πέρασμα από την Τούμπα με κάθε πιθανό τρόπο. Αποκορύφωμα μιας νέας πολυετούς κατάστασης που δημιουργήθηκε ήταν όσα συνέβησαν πέρυσι με την κλοπή του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ.
Νομίζω πως οι σημερινοί ΠΑΟΚτσήδες πατεράδες, εκείνοι που γέμιζαν το γήπεδο χωρίς ο ΠΑΟΚ να διεκδικεί πρωτάθλημα, εκείνοι που λίγο αργότερα αγόρασαν μετοχές για να σταθεί η ομάδα όρθια, εκείνοι που έδιναν χρήματα από το υστέρημά τους για να κρατήσει η ομάδα κάποιους παίχτες στα σκοτεινά χρόνια, εκείνοι που είχαν ταξιδέψει ατελείωτες ώρες, με κρύο και βροχή, περιμένοντας ώρες ατελείωτες σε σταθμούς τρένων, ακολουθώντας το ΠΑΟΚ των εκατομμυρίων φιλάθλων σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και των εκατομμυρίων προβλημάτων στις εποχές του ζόφου, είναι εκείνοι που κράτησαν την ομάδα όρθια μέχρι να έρθει ο Ιβάν Σαββίδης και να την απογειώσει. Όλοι οι πατεράδες ΠΑΟΚτσήδες γνωρίζουμε πόσο μοναδικό είναι αυτό το δέσιμο ομάδας και λαού. Δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος αν δεν είναι ΠΑΟΚτσής.
Ξέρετε τι είδα γύρω μου την Κυριακή στην Τούμπα; Τους πατεράδες ΠΑΟΚτσήδες να παρακολουθούν με υπερηφάνεια το δικό τους δημιούργημα, τον επτάψυχο ΠΑΟΚ που γίνεται κυρίαρχος. Είδα τους γιους να παρακολουθούν με δέος τους πατεράδες τους να χοροπηδούν στην Θύρα 1, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν στη Θύρα 4 20 ή και 30 χρόνια πριν. Οι γιοι των πατεράδων ΠΑΟΚτσήδων προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιο ακριβώς είναι το συναίσθημα που έκανε τους πατεράδες τους να ξεσπούν και να εκδηλώνονται σαν… μικρά παιδιά, σαν έφηβοι που έπειτα θα γυρνούσαν στο σπίτι για να κοιμηθούν κάτω από τον αφίσα με τη Θύρα 4 να φλέγεται όταν ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε τη Νάπολι του Μαραντόνα.
Είδα τον πατέρα ΠΑΟΚτσή, δίπλα μου, να λέει κλαίγοντας στον γιο του πόσο τυχερός είναι που θα μεγαλώσει παρακολουθώντας τον ΠΑΟΚ να κυριαρχεί. Για τον πατέρα ΠΑΟΚτση ο βασικός στόχος επιτεύχθηκε. Και ξέρετε, αυτός δεν είναι το πρωτάθλημα. Είναι η απονομή της Δικαιοσύνης. Την βράδυ της Κυριακής, στην Τούμπα που κόχλαζε, νίκησε το δίκαιο μετά από δεκαετίες αγώνων του αλύγιστου πατέρα ΠΑΟΚτσή. Η μεγάλη νίκη του ΠΑΟΚ στη μυσταγωγία της Κυριακής, ήταν το πανηγύρι της Δικαιοσύνης που στήθηκε από 30.000 λαού και από παίχτες που το μάτι τους γυάλιζε. Η μεγάλη νίκη του ΠΑΟΚ είναι η επικράτηση του Δίκαιου απέναντι στο άδικο.
Σκηνή τέταρτη
Ξημερώματα Δευτέρας 11 Φεβρουαρίου 2019
Έχοντας φύγει με το αυτοκίνητο από τη Θεσσαλονίκη αμέσως μετά τη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού, επιστρέφω στην Αθήνα καταπίνοντας τα χιλιόμετρα. Ξεπερνώ την κούραση γνωρίζοντας πως έχω αφήσει τον ΠΑΟΚ πίσω μου έτοιμο να πανηγυρίσει το πιο μάγκικο πρωτάθλημα όλων των εποχών, ένα πρωτάθλημα κόντρα σε όλους και σε όλα. Αυτό το πρωτάθλημα δεν είναι μόνο η αφετηρία της απογείωσης του ΠΑΟΚ. Αυτό το πρωτάθλημα είναι το δώρο του αδικημένου, οργισμένου, υπομονετικού και σήμερα δικαιωμένου πατέρα ΠΑΟΚτσή προς το γιο του.
ΥΓ: Ο πατέρας ΠΑΟΚτσής, μετά τα περσινά αίσχη και την κλοπή του πρωταθλήματος έδειξε απίστευτη αυτοσυγκράτηση. Έχει ζήσει εξάλλου πολλά. Έχει την ωριμότητα πλέον να είναι υπομονετικός και να έχει εμπιστοσύνη στον Ιβάν Σαββίδη που είναι ευλογία για την ομάδα μας. Έτσι κι αλλιώς ο πατέρας ΠΑΟΚτσής δεν έγινε ΠΑΟΚ για τα πρωταθλήματα.
