Προειδοποιήσεις με κύριο αποδέκτη τον νυν πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη πάνω στο μείζον ζήτημα των ελληνοτουρκικών εκφράζονται μέσω κειμένου του «Θανάση Κ», ο οποίος θρυλείται πως πρόκειται για στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά.
Όπως επισημαίνειται, «Χώρα που διακηρύσσει ότι είναι έτοιμη να κάνει παραχωρήσεις σε επεκτατιστή γείτονα ΔΕΝ πρόκειται να τη στηρίξουν άλλες χώρες τις περιοχής που έχουν ανοικτούς λογαριασμούς με τον ίδιο επεκτατιστή γείτονα.
Η Τουρκία απλώς κερδίζει χρόνο.
Ενώ εμείς χάνουμε πραγματικούς ή δυνητικούς συμμάχους» αναφέρεται μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά, δίνοντας μια πρόγευση για το τι θα ακολουθήσει εντός Νέας Δημοκρατίας, αλλά και στα δεξιά της με την ενδοτική τακτική Μητσοτάκη.
Με… “ευχές” δεν βάφονται αυγά!»
Αναλυτικά το κείμενο:
Με… “ευχές” δεν βάφονται αυγά!
παρατηρήσεις!
* Το πρόβλημα της Ελλάδας ΔΕΝ είναι να “θυσιάσουμε ένα μέρος της κυριαρχίας μας ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων” μας για να επιτύχουμε “επίλυση” των ελληνοτουρκικών!
Όποιος τα λέει αυτά, άθελά του ενθαρρύνει τον Ερντογάν:
— Πρώτον, να ζητάει τα πάντα! Γιατί όσα περισσότερα ζητάει τόσα περισσότερα πιστεύει ότι θα του δώσουμε, για να διασώσουμε τα υπόλοιπα!
— Δεύτερον, γιατί όσα κι αν “διασώσουμε” σε πρώτη φάση, αμέσως μετά θα συνεχίσει να ζητάει – κι άλλα ! Αφού ήδη θα του έχουμε δώσει κάποια, μόνο με την απειλή πολέμου, αν συνεχίσει το ίδιο, επίσης με απειλή πολέμου, θα πιστεύει βασίμως ότι θα υποχωρήσουμε ξανά!
Τον επεκτατιστή ΔΕΝ τον σταματάς με το να τον ταΐζεις “ολίγα” κάθε φορά.
Απλώς του ανοίγεις την όρεξη να απαιτήσει λίγο αργότερα πολύ περισσότερα…
Αυτό βέβαια, δεν θα ίσχυε αν η Τουρκία παραιτούνταν οριστικά από τη στρατηγική της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Αλλά η Τουρκία του Ερντογάν – ο οποίος μόλις επανεξελέγη (καθώς και μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσής του) – επιμένει στη στρατηγική της “Γαλάζιας Πατρίδας”
Επομένως όταν αποδέχεσαι κάποιες από τις επεκτατικές αξιώσεις του, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει και θα επανέλθει ζητώντας κι άλλα…
* Τις διεθνείς σχέσεις τις καθορίζουν μακροχρόνια δύο αρχές. Ο νόμος του ισχυρότερου και το Διεθνές Δίκαιο. Τα ισχυρά κράτη προσπαθούν πρωτίστως να δημιουργήσουν Ισχύ και να “προβάλλουν” την Ισχύ τους. Τα λιγότερο ισχυρά κράτη παράλληλα με τη διατήρηση κάποιου επιπέδου αποτρεπτικής Ισχύος επικαλούνται και το Διεθνές Δίκαιο.
Η Τουρκία κάνει κυρίως το πρώτο. Προσπαθεί να δημιουργήσει παντού “τετελεσμένα” χρησιμοποιώντας την ισχύ της, τουλάχιστον όπου αυτή εκδηλώνεται χωρίς αντίσταση από την άλλη πλευρά (unopposed).
Κι ύστερα προσπαθεί να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της, επιβάλλοντας διαπραγματεύσεις ή Συμφωνίες, όπου παίρνει μέρος όσων έχει ήδη επιβάλλει ως “τετελεσμένα”. Αν το καταφέρει, επικαλείται κι αυτή το Διεθνές Δίκαιο…
Αν δεν το καταφέρει – κι όπου το Διεθνές Δίκαιο και οι Διεθνείς συμβάσεις δεν την συμφέρουν – τότε αρνείται να δεχθεί τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου (όπως κάνει με το Δίκαιο της Θάλασσας) ή ζητάει να αλλάξουν οι Διεθνείς Συμβάσεις (όπως κάνει με τη Συνθήκη της Λωζάνης παγίως, και με τη Συνθήκη του Μοντρέ πολύ τελευταία).
Η Ελλάδα οφείλει να ακυρώνει τέτοιες τουρκικές μεθοδεύσεις, όχι να τις… “διευκολύνει”! Γιατί στρέφονται κυρίως εναντίον της Ελλάδας. Όλη η στρατηγική της “Γαλάζιας Πατρίδας”, στρέφεται εναντίον της Ελλάδας…
Η Ελλάδα οφείλει να εξηγήσει στους συμμάχους και τους εταίρους της, ότι σε τέτοιες μεθοδεύσεις ΔΕΝ θα είναι accommodative…
Δεν μπορεί η Ελλάδα να αποδέχεται πλήρως το Διεθνές Δίκαιο μόνον όταν είναι εναντίον της, αλλά όταν είναι υπέρ της να το… διαπραγματεύεται με όσους την απειλούν!
Αυτός ο διασυρμός απομειώνει το “διεθνές εκτόπισμα” της Ελλάδας!
Δεν την καθιστά “αρεστή” στους συμμάχους της.
Την οδηγεί να χάνει δυνητικούς συμμάχους…
Το ερώτημα δεν είναι αν θα πάμε να “λύσουμε” τα προβλήματά μας με την Τουρκία, με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Αλλά με βάση το Διεθνές Δίκαιο που ΙΣΧΥΕΙ σήμερα, δηλαδή το Δίκαιο της Θάλασσας.
Το οποίο ΔΕΝ το έχει υπογράψει η Τουρκία γιατί συμφέρει την Ελλάδα – όχι την Τουρκία!
Υπήρξαν προηγούμενες ρυθμίσεις του Διεθνούς Δικαίου που ήταν πολύ λιγότερο ευνοϊκές για την Ελλάδα. Αλλά αυτές ανήκουν στο παρελθόν πια.
Αν θέλει κάποιος να πάει να “λύσει” τα προβλήματα της ΑΟΖ με την Τουρκία, βάσει προβλέψεων που υπήρχαν ΠΡΙΝ το 1982, όταν δεν υπήρχε κάν η έννοια της ΑΟΖ, κι όταν δεν υπήρχε η διεθνώς αποδεκτή αρχή ότι όλα τα νησιά έχουν πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε ΑΟΖ, όποιος αυτό έχει στο μυαλό του, να το… ξεχάσει!
Όποιος έχει στο μυαλό του να πάει να “λύσει” τα προβλήματα με την Τουρκία βάσει του Διεθνούς Δικαίου που προϋπήρχε, απλά ακυρώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Και παραδίδει μέρος τους στην Τουρκία. Εξ υπαρχής…
* Τα τελευταία χρόνια, πολλές φορές η Τουρκία προχώρησε σε ιδιαίτερα επιθετικές ενέργειες κατά της Ελλάδος. Μετά από κάθε φάση όξυνσης, ακολούθησε μια φάση ύφεσης όπου οι “σύμμαχοί” μας παρότρυναν να ανοίξουμε κάποια “διαδικασία” διαλόγου με την Τουρκία, χωρίς η Τουρκία να υποχρεωθεί να κάνει πίσω από τα τετελεσμένα της. Κάθε φορά το κάναμε, κάθε φορά καλλιεργούνταν μια “επίπλαστη αισιοδοξία” ότι “άνοιγε ένα παράθυρο ευκαιρίας” να τα βρούμε επιτέλους με την Τουρκία, και κάθε φορά ο Ερντογάν, με δική του πρωτοβουλία επανέρχονταν στη συνέχεια με νέες προκλήσεις και με νέα “τετελεσμένα”.
Ο Ερντογάν έχει κάτι ουσιώδες: επεκτατική στρατηγική!
Κι εμείς έχουμε “κάτι”: μεγάλο απόθεμα – επίπλαστης – αισιοδοξίας!
Μια φορά στρατηγική, εμείς ΔΕΝ έχουμε…
* Οι Σύμμαχοί μας είναι προφανές ότι ΔΕΝ μπορούν – κι ίσως δεν επιθυμούν – να ελέγξουν την επιθετικότητα του Ερντογάν. Μπορούν να τον εξαναγκάσουν να πει το “ναι” στην ένταξη Σουηδίας και Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, αλλά ΔΕΝ μπορούν να τον εξαναγκάσουν να σταματήσει τις προκλήσεις κατά Ελλάδος και Κύπρου!
Ο Ερντογάν στο Βίλνιους “έδωσε” κάτι που για τον ίδιο είχε ελάχιστη σημασία (την έγκριση του στην ένταξη των δύο Σκανδιναβικών χωρών στο ΝΑΤΟ) και πήρε κάτι που είχε μεγάλη αξία για τον ίδιο: Την αναβάθμιση του αεροπορικού στόλου του, των F-16.
Μπορεί να μην πήρε όσα ήθελε (ζητούσε αρχικά και τα F-35), μπορεί οι δεσμεύσεις ότι θα προχωρήσουν οι διαδικασίες ένταξης της Τουρκίας και στην Ευρώπη να έχουν μόνο συμβολική σημασία (πράγμα που το γνωρίζουν όλοι).
μπορεί έτσι κι αλλιώς το συμβόλαιο με τα F-16 να κολλήσει κάποια στιγμή στο μέλλον (έτσι κι αλλιώς, δεν θα παραλάβει κανένα καινούργιο στα επόμενα τρία χρόνια), όπως είχαν κολλήσει παλαιότερα και τα F-35,
μπορεί όλα αυτά να είναι στον αέρα, πάντως ένα είναι βέβαιο:
Ότι ο Ερντογάν διαπραγματεύθηκε κάτι και πήρε κάτι δίνοντας ουσιαστικά… τίποτα!
Πράγμα που η Ελλάδα ουδέποτε σκέφτηκε να κάνει!
* Το πραγματικό ερώτημα, βέβαια, είναι αν ο Ερντογάν έκανε πράγματι “στροφή” στο Βίλνιους.
Αν πράγματι αποφάσισε να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τη ΝΑΤΟϊκή πολιτική κατά της Ρωσίας,
αν αποφάσισε ειλικρινώς να εγκαταλείψει τον Ευρασιατισμό,
αν αποφάσισε να εγκαταλείψει τα σχέδια του να κάνει την Τουρκία “μεγάλη περιφερειακή υπερδύναμη” (δαπάναις όλων των γειτόνων της)
κι αν όντως επέλεξε στο μέλλον να γίνει πιο “πιστή” ΝΑΤΟϊκή σύμμαχος…
Αν η απάντηση στα ερωτήματα αυτά ήταν θετική, τότε πράγματι θα υπήρχαν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, ότι μπορούμε να τα βρούμε μαζί του στο μέλλον.
Αλλά η απάντηση στα ερωτήματα αυτά ΔΕΝ είναι θετική!
Στα περισσότερα είναι απολύτως αρνητική – και σε κάποια υπάρχει ίσως κάποια “αβεβαιότητα”…
Οπότε όποιος στηρίζει τη στρατηγική του σε αισιοδοξία ότι μπορούμε να τα βρούμε τελικά με την Τουρκία (του Ερντογάν) απλώς ζει στην… κοσμάρα του!
Και μετατρέπει τις ΕΥΧΕΣ του σε “πραγματικότητα”!
Όμως, κατά που λέει και ο σοφός λαός… με “ευχές” δεν βάφονται αυγά.
* Η – διχαστική – “λογική” ότι υπάρχουν τάχα οι “αισιόδοξοι” από τη μια πλευρά που θέλουν να “αδράξουν την ευκαιρία” και να τα βρούμε με την Τουρκία, και οι “επαγγελματίες πατριώτες” από την άλλη, είναι λίαν επιεικώς αχαρακτήριστη. (Εκτός από διχαστική…)
Δεν είναι καν ανόητη. Είναι απλώς αχαρακτήριστη!
Μέχρι τώρα ΔΕΝ απέτρεψε μια συμφωνία με την Τουρκία το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι που στήνουν καριέρες… εμποδίζοντας την “συνδιαλλαγή” με την Άγκυρα.
Εκείνο που απέτρεψε μια οποιαδήποτε ουσιαστική συνεννόηση με την Άγκυρα, είναι ότι η Τουρκία συνεχώς προκαλεί και συνεχώς δημιουργεί νέα “τετελεσμένα” – και συνεχώς ζητάει περισσότερα.
Κι είναι ΠΡΟΣΒΟΛΗ προς όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις της Ελλάδας (πλην ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι πρόβλημα να τα δώσει όλα), να υπαινίσσεται κάποιος ότι δεν τα βρήκαμε ως τώρα με την Τουρκία, γιατί κάποιοι “επαγγελματίες υπερπατριώτες στην Ελλάδα” το εμπόδιζαν…
Αν κάποιοι “έστησαν καριέρες”, αυτοί ήταν το λόμπυ του κατευνασμού! Όσοι διακήρυσσαν κάθε τόσο ότι οφείλουμε να κάνουμε ουσιώδεις παραχωρήσεις, προς την Τουρκία…
Το “λόμπυ του κατευνασμού” έφτιαξες καριέρες στην Ελλάδα!
Και δεν πέτυχε τίποτα απολύτως!
Γιατί κάθε τόσο η Άγκυρα ζητούσε συνεχώς ακόμα περισσότερα και προκαλούσε ακόμα περισσότερο…
Για να καταλάβετε: μας ζητούν “να τα βρούμε ειρηνικά” με χώρα που μας έχει προειδοποιήσει επισήμως με casus belli για να μην ασκήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο! Πράγμα που απαγορεύεται σαφέστατα από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ!
Και απαιτούν να προσέλθουμε σε διάλογο με την Τουρκία, ΧΩΡΙΣ καν να ζητήσουμε να εκ των προτέρων να άρουν το παράνομο casus belli!
Κι ύστερα είμαστε εμείς, οι “επαγγελματίες” πατριώτες, που “φταίμε”!
Δεν είναι εκείνοι που κάνουν τα πάντα για να δώσουν τα πάντα και να “ξεμπερδεύουν”…
Το λόμπυ του κατευνασμού είναι διακομματικό κι έχει διεισδύσει παντού!
Αυτό βέβαια, ΔΕΝ μειώνει τις ευθύνες όσων του δίνουν “χώρο”…
* Τέλος, όταν η Ελλάδα εμφανίζεται έτοιμη για υποχωρήσεις, τότε και μια σειρά χώρες της περιοχής που υπολόγιζαν σε μας να αντισταθούμε όλοι μαζί στην τουρκική επιθετικότητα, απλώς μας… “ξεγράφουν”!
Αν η Ελλάδα, που έχει το κύριο πρόβλημα ετοιμάζεται να κάνει παραχωρήσεις επί της “κυριαρχίας” της και επί “των κυριαρχικών της δικαιωμάτων”, γιατί να μας τα υπερασπίζεται… η Αίγυπτος και το Ισραήλ;
Στα δικά τους ζητήματα δεν κάνουν πίσω!
Αλλά στα δικά μας είναι προφανές ότι θα πάψουν να δείχνουν “αλληλεγγύη”…
Εμείς τους στέλνουμε το μήνυμα ότι ΔΕΝ είμαστε “αξιόπιστοι σύμμαχοί”!
Κι αυτοί απλώς λαμβάνουν το μήνυμα και πράττουν αναλόγως…
Μπορεί η κυβέρνηση τελικά να μην προχωρήσει στο “μεγάλο συμβιβασμό”.
Μπορεί η Τουρκία να ζητήσει πολύ περισσότερα απ’ όσα αντέχει να δώσει η Αθήνα.
Μπορεί οι μεγάλοι μας “Σύμμαχοι” να τα πάρουν με την Τουρκία για άλλους λόγους.
Μπορεί ο Ερντογάν, να σπεύσει να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον Πούτιν (όπως ήδη άφησε να εννοηθεί – κι όπως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν).
Μπορεί κάτι κάπου να σκαλώσει, όπως έγινε πολλές φορές ως τώρα…
Αλλά η Ελλάδα από την ιστορία αυτή θα βγει αποδυναμωμένη.
Γιατί χώρα που διακηρύσσει ότι είναι έτοιμη να κάνει παραχωρήσεις σε επεκτατιστή γείτονα ΔΕΝ πρόκειται να τη στηρίξουν άλλες χώρες τις περιοχής που έχουν ανοικτούς λογαριασμούς με τον ίδιο επεκτατιστή γείτονα.
Η Τουρκία απλώς κερδίζει χρόνο.
Ενώ εμείς χάνουμε πραγματικούς ή δυνητικούς συμμάχους.
Και στρατηγική εξακολουθούμε να ΜΗΝ έχουμε έναντι της Τουρκίας.
Απλώς ατέλειωτα αποθέματα… χαζοχαρούμενης “αισιοδοξίας”, ότι τελικά θα τα βρούμε μαζί της…
Δηλαδή… σκέτες ευχές!
Όμως, είπαμε:
Με ευχές δεν βάφονται αυγά…
(Αλλιώς το λέει η λαϊκή παροιμία, αλλά συνεννοηθήκαμε νομίζω)
