Του Γιώργου Λακόπουλου
Θα διαπρέψει ως μέλος της «σημιτικής παροικίας» που χρησιμοποιεί ο Μητσοτάκης – για υποδείγματα πολιτικής χωρίς αρχές και ιδεολογικό περιεχόμενο.
Τα φαινόμενα απατούν: ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι τόσο κραταιός όσο τον διαφημίζουν, μετά την άνετη ανανέωση της πρωθυπουργίας του.
Το 40,5% και οι 158 έδρες είναι επίτευγμα, ειδικά για κάποιον που υπήρξε πράγματι «ο χειρότερος Πρωθυπουργός».
Αυτό που τον καθιστά επικυρίαρχο όμως είναι το χάλι της αντιπολίτευσης.
Μάλιστα οι γνωρίζοντες βεβαιώνουν ότι είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός με επιρροή σε… αντιπολιτευόμενα κόμματα!
Επιχειρώντας να απομακρυνθεί περισσότερο από την Καραμανλική παράδοση της ΝΔ, κατά τον σχηματισμό κυβέρνησης, έξυσε τον πάτο του σημιτικού βαρελιού.
Δεν βρήκε τίποτε καλύτερο από τον Γιώργο Φλωρίδη.
Η διαδικασία ήταν ίδια με Χρυσοχοΐδη, Μενδώνη, Πιερρακάκη το 2019: το βράδυ ΠΑΣΟΚ, το πρωί υπουργός του Μητσοτάκη.
Ο Φλωρίδης είχε ψηφίσει για την εκλογή Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ. Τώρα στρατολογείται ως αντίπαλός του. Πάνω από όλα η συνέπεια.
Δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός πρώτης γραμμής. Μπήκε στην πολιτική από το Ανδρεοπαπανδρεϊκό σύστημα, αλλά σταδιοδρόμησε ως εμπροσθοφύλακας του σημιτικού πυρήνα του «εκσυγχρονισμού».
Όταν αυτός χρεοκόπησε, το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου δεν τον ενσωμάτωσε και τελικά τον απέβαλε – πριν το Μνημόνιο..
Ως φίλος και συμφοιτητής του ο Βενιζέλος, προσπάθησε το 2015, να του δώσει ρόλο από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας και απλώς επιβάρυνε τη δική του θέση.
Μετά από μια περίοδο εμπλοκής σε μετα-σημιτικές διαβουλεύσεις επιβίωσης, κατέληξε στην αυλή της Διαμαντοπούλου.
Σε μια ετερόκλιτη σύμπραξη με τον Ραγκούση, ξεκίνησαν το 2017 την – όχι και τόσο λαοφιλή – κίνηση «Ώρα αποφάσεων».
Τελικά η μόνη απόφαση, ήταν του Ραγκούση: τους εγκατέλειψε και το εγχείρημα εξέπνευσε άδοξα.
Ο Φλωρίδης κατέληξε ακροβολιστής με σχετικά ακατάληπτη ρητορική σε εμπρηστικούς τόνους – εμπλουτισμένη με αποχρώσεις έπαρσης και αλαζονείας.
Το συννεφάκι έγραφε: «προσέξτε με».
Κινήθηκε στο δημόσιο χώρο με ασύδοτο λόγο – κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – περισσότερο σαν «κουτσαβάκης» και λιγότερο σαν πολιτικό πρόσωπο.
Τα τελευταία χρόνια επιδόθηκε φανατικά σε αντι-Τσίπρα ασκήσεις, δίκην απεγνωσμένης προσπάθειας να ενδιαφερθεί γι’ αυτόν ο Μητσοτάκης.
Προτάσσοντας την αποσκίρτηση από το παρελθόν του, έδειχνε έτοιμος να τον ακολουθήσει.
Η αλήθεια είναι ότι εκπροσωπεί το είδος που χρειάζεται ο Πρωθυπουργός αυτή την περίοδο: πρόθυμους για εργαλειοποίηση.
Αν και απόφοιτος της Νομικής, μόνο νομομαθής δεν θεωρείται και το βιογραφικό του παραείναι φτωχό, για στα στάνταρτς του Νεομητσοτακισμού.
Ωστόσο χρίσθηκε, εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Δικαιοσύνης και αρχίζει μια δεύτερη καριέρα σε πεδίο εντελώς αντίθετο από την αφετηρία του.
Με εμφανή τα στερητικά της πολυετούς παρουσίας του στο πολιτικό κενό, χωρίς αξίωμα και ρόλο, δεν ενοχλείται υπηρετώντας τους αντίπαλους του κόμματος που τον εξέθρεψε.
Αντίθετα, θα διαπρέψει ως μέλος της «σημιτικής παροικίας» που χρησιμοποιεί ο Μητσοτάκης – για υποδείγματα πολιτικής χωρίς αρχές και ιδεολογικό περιεχόμενο.
