Διαβάστε το αποκαλυπτικό άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου που δημοσιεύτηκε στο crashonline.gr
Απαντώντας στις επικρίσεις για την επιλογής της από τον Πρωθυπουργό για τον ΟΟΣΑ η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου υπαινίχθηκε ότι βλάπτουν, γιατί μια τέτοια διεκδίκηση είναι «εθνική υπόθεση«.
Μεγαλύτερο δίκιο δεν θα μπορούσε να έχει. Αλλά ακριβώς γι’ αυτό δέχεται κριτική. Και αν αυτή έχει τον λόγο της να δυσφορεί για τα ΜΜΕ που επέκριναν κυρίως τον Πρωθυπουργό, οι πολίτες έχουν λόγο να δυσφορούν για τον τρόπο που τα περισσότερα ΜΜΕ παρουσίασαν την ίδια. Όπως της αρέσει δηλαδή και όπως εξυπηρετεί την κυβέρνηση.
Η ίδια έκανε τη δουλειά της για να βγει από την αφάνεια- παλιά μας τέχνη κόσκινο. Ο Πρωθυπουργός τη δική του, που δεν είναι ασφαλώς η διεκδίκηση ενός μεγάλου διεθνούς Οργανισμού -δεν είναι αφελής. Η δημοσιογραφία όμως τι έκανε;
Αν η κυρία πολιτευόταν στην Αμερική, ή σε κάποια από τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης- που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει, η επανεμφάνισή της στο κέντρο της επικαιρότητας θα συνοδευόταν στα ΜΜΕ με τα πραγματικά πολιτικά στοιχεία της. Όπως θα τα διαμόρφωνε η δημοσιογραφική έρευνα και όχι η ίδια.
Τα ΜΜΕ, μαζί με το τυπικό βιογραφικό της, θα έκαναν και την αληθινή ακτινογραφία της ως πολιτικού προσώπου: για τη ζωή της, τα παρασκήνια της διαδρομής της, τα αξιώματά της, τα σκάνδαλά της και τους έρωτές της. Ασφαλώς και τα θετικά ή τις επιτυχίες της. Αλλα τα ΜΜΕ πέραν της ενημέρωσης , δεν είναι διαφημιστικά γραφεία, αλλά φορείς ελέγχου και κριτικής .
Αυτά που κάνει η σύγχρονη έγκυρη- και ανεξάρτητη- δημοσιογραφία. Για υποψήφια της χώρας που θα σκανάρει η διεθνής κοινότητα πρόκειται διάβολε- δεν θα στείλουμε «γουρούνι στο σακί». Όπως συνηθίζουμε με την Ευρωβουλή και την… Κομισιόν.
Μετά τις αγιογραφίες υπερτίμησης- που επικυρώθηκαν με τις απίστευτες ψιμυθιώσεις που της επιφύλαξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης – τα ΜΜΕ σεβόμενα τον εαυτό τους και το κοινό τους θα διασταύρωναν τους ισχυρισμούς για την προσωπικότητά της.
Θα ξεχώριζαν τι είναι ακριβές και τι κατασκευασμένο, τι ανταποκρίνεται στις δυνατότητες και τι είναι φουσκωμένο. Με σεβασμό στην αλήθεια. Π.χ. θα κατέγραφαν ότι υπήρξε επίτροπος, αλλά θα αναζητούσαν πώς την βαθμολογούσαν και ποιες εντυπώσεις άφησε πίσω της.
Ως «εθνική» υποψήφια πλέον για τον ΟΟΣΑ, θα ζητούσαν το «πόθεν έσχες» της και θα κατέγραφαν την περιουσιακή πορεία της σε σχέση με τις απολαβές της από θέσεις κατ’ απονομήν.
Θα φώτιζαν τις επαγγελματικές δραστηριότητες της ίδιας και των άμεσων συγγενών της, από την ώρα που μπήκε το δημόσιο βίο. Τι ακριβώς εννοεί «επαγγελματίας στο χώρο των μελετών και της κατασκευής στην Κοζάνη» την περίοδο 1981-85 που ήταν… 22 ετών! Ποιες δουλειές είχε μεταξύ 1989-93 που εμφανίζεται ως επικεφαλής ιδιωτικής συμβουλευτικής εταιρίας με δράση και στα Βαλκάνια.
Οίκοθεν νοείται –για λόγους διαφάνειας και δημοσίου συμφέροντος πλέον -και τι ακριβώς κάνει μετά την αποστράτευσή της από τους εκλογείς το 2012. Πόσο κοστίζει το ΙΧ «Δίκτυο» που συντηρεί για να κάνει δημόσιες σχέσεις και πώς χρηματοδοτείται. Μην μας βρει κανένα χουνέρι ως χώρα.
Η ανάρτηση -στο Διαδίκτυο- άπειρων δημοσιοσχεσίτικων φωτογραφιών της ιδίας από τις εκδηλώσεις που διοργάνωσε ως τώρα -με «όλα πληρωμένα» για τους υψηλούς προσκεκλημένους της, πρώην αξιωματούχους συνήθως- δεν συνιστά ενημέρωση, αλλά αυτοδιαφήμιση- υπερ-υπερβάλλουσα μάλιστα, στα όρια της εγωπάθειας.
Ακριβώς για να προστατεύσουν τη χώρα τα ΜΜΕ θα έκαναν φύλλο και φτερό την οποιαδήποτε υποψηφιότητα. Πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη που είναι έτσι κι αλλιως αμφιλεγόμενη. Το αυτο-βιογραφικό της έχει κενά σαν κεφαλοτύρι Κοζάνης. Ό,τι τη βολεύει, αυτό αναδεικνύεται…
Π.χ. εκτός από τις δουλειές που έκανε όταν δεν την συντηρούσε το κόμμα ή το κράτος, δεν εξηγεί πώς συνέβαινε να διορίζεται παράλληλα με την ίδια και ο σύζυγος της– αξιοπρεπής άνθρωπος- σε προνομιούχες κρατικές θέσεις με ισχυρούς προϋπολογισμούς. Αν ισχύουν όσα της απέδωσε ο Μητσοτάκης, πρώτη η ίδια θα έπρεπε να το βρίσκει ασυμβίβαστα.
Τα ΜΜΕ θα ξαναδιάβαζαν το κομματικό βιογραφικό της με τους διαδοχικούς διορισμούς σε προνομιούχες θέσεις και το πλασάρισμα της σε τρεις διαφορετικούς Πρωθυπουργούς διαφορετικών «αποχρώσεων»του ΠΑΣΟΚ. Για να επιβιώσει -ως ΠΑΣΟΚ -σε έναν μεταβατικό και εν τέλει να βρεθεί στην αυλή ενώ πέμπτου, που εκπροσωπεί την παράταξη που πολεμούσε μια ζωή υποτίθεται η ίδια ως…ΠΑΣΟΚ.
Σ’ αυτό θα είχαν ενδιαφέρον, ίσως κάποιες φωτογραφίες: από την αγκαλιά με τον Λαλιώτη αγκαλιά με τον Αδωνι- που αποκαλύπτει ότι μια χαρά τα πήγαιναν όταν ο ίδιος ήταν στο…ΛΑΟΣ- υπάρχει διαφορά ποιότητας, πολιτικής και λόγου, αν μη τι άλλο.
Θα της ζητούσαν να εξηγήσει πότε είδε το φως το αληθινό για τον υιό Μητσοτάκη και δήλωνε «πιστεύω στην αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας». Πώς νοείται την εποχή που ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ- που είχε διακηρυγμένη άποψη για τον Κώστα Μητσοτάκη- αυτή τον….θαύμαζε σαν δάσκαλό της, καθ’ ομολογίαν της τώρα.
Μαθήτρια και του Μητσοτάκη και του Ανδρέα δεν γίνεται. Εκτός αν το λέει για να γίνει αρεστή στο γιο του πρώτου, όπως είχε γίνει και στον γιο του δεύτερου για ένα φεγγάρι.
Θα ερευνούσαν την φημολογούμενη σχέση της με τη διαπλοκή και επιχειρηματίες, αλλά και την άνιση παρουσία της σε μια σύνοδο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Θα αναδείκνυαν ότι ο πολυτραγουδισμένος «νόμος» της για τα ΑΕΙ -δια του όποιου αυτοπροβάλλεται ως… Παπανούτσος- μπορεί να ψηφίσθηκε και από τη ΝΔ, αλλά ήταν μια τρύπα στο νερό και ουδόλως ωφέλησε την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άλλωστε δεν… εμπιστευόταν ούτε ίδια – αποδεδειγμένα.
Τα πιο χειραφετημένα ΜΜΕ θα επανέφεραν το παρατσούκλι «Σεγκολέν» , θα ερευνούσαν τη θέση της στην Coca Cola και θα ανέτρεχαν στην διόλου ηθική και φεμινιστική επίθεση της σε -προ υπάρχουσα- συνυποψήφια στην Α’ Αθήνας επειδή είχε το ίδιο επώνυμο.
Θα μιλούσαν για «»έπος της φωτοτυπίας» και τις θεωρίες της για την «ευελφάλεια». Για την ιδέα της να μην παίρνουν απολυτήριο Λυκείου οι μαθητές που δεν γνωρίζουν καλά αγγλικά, με το αυτονόητο ερώτημα: πώς ακριβώς και πότε έμαθε αγγλικά η ίδια και με τίνος δαπάνες.
Θα ρωτούσαν βεβαίως και τον Πρωθυπουργό πώς συνδέει τη χώρα με μια υποψήφια για τον ΟΟΣΑ με όχι και το ανταγωνιστικό ανταγωνιστικό βιογραφικό– σε αυτό το επίπεδο-με παντελή άγνοια οικονομικών και περιορισμένη γλωσσομάθεια.
Αυτά θα έκαναν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι. Γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Και οι τίτλοι μάλλον δεν θα ήταν τόσο διθυραμβικοί. Αλλά κάτι σαν «ο βίος και η πολιτεία μιας ικανότατης καταφερτζούς»…
