Του Σταύρου Λυγερού
Τα σημάδια ότι δρομολογείται –με τις ευλογίες και την παρασκηνιακή μεσολάβηση των Αμερικανών– μία εφ’ όλης της ύλης ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση είναι πολλά για να τα παρακάμψουμε. Σε άρθρο πριν λίγες ημέρες αναφέρθηκα αναλυτικά στο ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, υπογραμμίζοντας την ευρύτερη διπλωματική μεθόδευση Τούρκων, Αμερικανών και Γερμανών.
Για να “καταπιεί” ο ελληνικός λαός θα προσφέρουν μία “ελκυστική” συσκευασία με δύο σκέλη: Πρώτον την υπογραφή ενός Συμφώνου μη Επίθεσης και δεύτερον την παραπομπή στη Χάγη. Αμφότερα θα τα παρουσιάσουν σαν το τέλος της 50χρονης ελληνοτουρκικής διένεξης. Θα μας βομβαρδίσουν με ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα θα απαλλαγεί από τον βραχνά του ψυχρού πολέμου με την Τουρκία, ο οποίος απορροφά πόρους, προκαλεί ανασφάλεια και εκτρέπει αναπτυξιακές πρωτοβουλίες.
Ποιος δεν θα ήθελε, άραγε, να αλλάξουν ριζικά σελίδα οι σχέσεις μας με την Άγκυρα; Είναι, όμως, έτσι, όπως θα μας τα παρουσιάσουν με την αμέριστη συνδρομή των συστημικών ΜΜΕ; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα πρέπει να σταθούμε στο αντίτιμο που θα κληθούμε να πληρώσουμε για να καταστεί δυνατή και η υπογραφή ενός τέτοιου Συμφώνου και η παραπομπή στη Χάγη. Και για το αντίτιμο, βεβαίως, κανείς δεν μιλάει. Όχι μόνο τώρα που διανύουμε ακόμα προεκλογική περίοδο, αλλά και μετεκλογικά όταν –σύμφωνα με τον συμφωνημένο προγραμματισμό– θα δρομολογηθεί η διμερής διαπραγμάτευση.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
