Ο δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος απαντάει στα όσα είπε ο Νίκος Μπακουνάκης σε συνέντευξή του στη LiFO για τον ΔΟΛ και στο ότι ο Σταύρος Ψυχάρης υπήρξε ο «μοιραίος εκδότης αφού οδήγησε τον οργανισμό στη χρεοκοπία» και ότι «είναι ο υπεύθυνος για την εξάλειψη μιας σχεδόν αιωνόβιας δημοσιογραφικής κουλτούρας, της δημοσιογραφικής κουλτούρας Λαμπράκη».
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο «Ανοιχτό Παράθυρο»:
“Διάβασα στο LiFO ολόκληρη η συνέντευξη στον Γιάννη Πανταζόπουλο και ανάμεσα στα άλλα σημείωσα τα εξής:
Πρώτο, έναν από τους πιο ολοκληρωμένους ορισμούς για τη δημοσιογραφία:
«Ένα επάγγελμα το οποίο μας δείχνει τον κόσμο. Για να είσαι δημοσιογράφος, απαιτείται να έχεις υψηλή ευθύνη, συναίσθηση της σοβαρότητας αυτού που κάνεις καθώς και του ότι με τα εργαλεία που χρησιμοποιείς έχεις τη δυνατότητα, ακόμα και έναν αδαή, να τον κάνεις να μάθει και να γνωρίζει»
Το δεύτερο μια από τις πιο άδικες αναφορές στον Σταύρο Ψυχάρη: τον χαρακτηρίζει «μοιραίο» άνθρωπος για τον ΔΟΛ.
«Στα χέρια του πέθανε ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. Ο Ψυχάρης συνέβαλε καταλυτικά στην ανανέωση της εφημερίδας και ως διευθυντής ήταν εξαιρετικός. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 κανείς δεν περίμενε ότι μετά τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη, το 2009, θα γινόταν εκδότης. Έγινε, όμως, ο μοιραίος εκδότης, αφού οδήγησε τον οργανισμό στη χρεοκοπία, με αποτέλεσμα να είναι ο υπεύθυνος για την εξάλειψη μιας σχεδόν αιωνόβιας δημοσιογραφικής κουλτούρας, της δημοσιογραφικής κουλτούρας Λαμπράκη».
Ο Νίκος ήξερε καλά τον Ψυχάρη, αν μη τι άλλο, γιατί ήξερε καλά τον Λαμπράκη.
Κατά κάποιο τρόπο μάλιστα, ανεξάρτητα από τις «πυρηνικές» συζητήσεις του με τον Λαμπράκη, χωρίς τη δημογραφική αντίληψη του Ψυχάρη, το ένθετο για τα βιβλία δεν θα είχε τύχη-όσο καλό και αν ήταν. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Εν προκειμένω αυτό που δυσκολεύομαι να δεχθώ είναι ότι ο Ψυχάρης χαντάκωσε τον ΔΟΛ ως «μοιραίος εκδότης».
Ίσως η απόσταση που λόγω δουλειάς, αλλά και λόγω χαρακτήρα, του Μπακουνάκη, από την καθημερινότητα της εφημερίδας του στέρησαν κάποιες λεπτομέρειες- στην τελευταία φάση του.
Ο Λαμπράκης «εκχώρησε» τον ΔΟΛ στον Ψυχάρη για δυο λόγους: Ο ένας ήταν για να πάρει «μετρητά» – για τους κληρονόμους του, αφού σε κανέναν άλλον δεν άφησε τίποτε, ούτε καν στο Μέγαρο Μουσικής.
Ο άλλος γιατί πίστευε πως αν μπορεί να σωθούν το «Βήμα» και τα «Νέα» αυτό μπορεί να γίνει με τον Ψυχάρη. Χωρίς να περιοριστεί η περιουσία του ίδιου -όσο ζει-που επίσης μόνο ο Ψυχάρης μπορούσε να εγγυηθεί.
Δεν είχε άδικο: ήξερε ότι ο διάδοχός του είχε όλες τις προϋποθέσεις να τα καταφέρει -πρωτίστως ήξερε τη δουλειά. Αυτό που δεν υπολόγισε, όπως και στην προσωπική του περίπτωση -ήταν η φύση.
Η ασθένεια του Σταύρου Ψυχάρη, τον μετέτρεψε από αποφασιστικό μάνατζερ, που δημιούργησε την καλύτερη εφημερίδα στην ιστορία του ελληνικού Τύπου – εφάμιλλη μεγάλων ευρωπαϊκών φύλλων- σε ένα άνθρωπο που είχε την ανάγκη τρίτων για να λειτουργήσει.
Αυτό του στέρησε την επικοινωνία, τις παραστάσεις και την πληροφόρησή που είχε ανάγκη για να πάρει τις αποφάσεις του. Την ευχέρεια επαφών στις οποίες ήξερε να είναι πειστικός. Και την αυτοπρόσωπη παρουσία του: από τη τρέχουσα εκδοτική διαδικασία και διοικητική μέριμνα μέχρι την «πολιτική» διαχείριση του ΔΟΛ.
Η ανάγκη τον έκανε να εμπιστευθεί – παρά τις επιφυλάξεις που είχε- αυτές τις δραστηριότητες τμηματικά σε τρίτους. Για την ακρίβεια σε πρόσωπα που ο ίδιος είχε αναδείξει.
Εκει την πάτησε: κάποιοι τον πούλησαν. Του μετέφεραν λανθασμένες πληροφορίες και μετέδιδαν αρνητικές εικόνες για τον ίδιο σε «κομβικούς» χώρους. Και τελικά στράφηκαν εναντίον του-ακόμη και από τις εφημερίδες του.
Για να μην τα πολυλογούμε: ο Ψυχάρης έπεσε γιατί προδόθηκε από μέσα. Όταν το συνειδητοποίησε ήταν αργά για να αντιδράσει. Η πολίτική «στελεχοποίησης» που ακολουθούσε επί δεκαετίες στράφηκε εναντίον του.
«Δεν τους ελέγχω» εξομολογήθηκε σχεδόν δακρυσμένος ένα μεσημέρι στη γνωστή παρέα της «Αθηναϊκής Λέσχης»- όταν η εντολή για την απόσυρση ενός θέματος δεν υλοποιήθηκε.
Είχαν προηγηθεί δυο θεμελιώδη λάθη του:
Το ένα ήταν ότι άνοιξε τις γραμμές στήριξης του ΔΟΛ προς τον-προσωπικό φίλο του- Αντώνη Σαμαρά. Χωρίς να βάλει όρια.
Το αποτέλεσμα ήταν κάποιοι να υπερβούν τα εσκαμμένα και να μεταφέρουν την στήριξη στο πολλαπλάσιο και στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον οποίο κάποιοι έπεισαν τον Ψυχάρη να «νομιμοποιήσει» πρόωρα, με ένα τραπέζωμα στον ΔΟΛ μόλις εξελέγη.
Παρότι δεν ήταν πρόσωπο που τον ενθουσίαζε. Αντίθετα τον ενθουσίασε το «σπίρτο» του Αλέξη Τσίπρα . Μετάνιωσε που δεν τον στήριξε μετά την αποτυχημένη παρέμβαση της «γάτας Ιμαλαϊων»- την αποκάλυψη της οποίας ανέθεσε ο ίδιος σε ακατάλληλους τρίτους. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορια.
Το δεύτερο λάθος του Ψυχάρη ήταν ενώ είχε το φωτοστέφανο του καλύτερου μάνατζερ στον Τύπο και ανέδειξε μια γενιά δημοσιογράφων ο ίδιος, διολίσθησε στην επιδίωξη της ισχύος- και τη συνδύασε με τη μετατροπή του ΔΟΛ σε μηχανισμό προσωπικού πλουτισμού του. Πράγματι έγινε πλούσιος, αλλά αυτό τον έκανε να ανέχεται τη διαφθορά άλλων
Αυτά τα δυο λάθη τον απέκοψαν από την κληρονομιά του Λαμπράκη ως οιονεί «συνιδιοκτήτη» της Δημοκρατικής Παράταξης και ως κεντρικό πρόσωπο αναφοράς της αστικής Αθήνας.
Σε συνδυασμό με την ασθένεια του, έχασε τον έλεγχο των πραγμάτων , παρότι έγινε ιδιοκτήτης του ΔΟΛ. Ετσι δεν αντελήφθη εγκαίρως ότι ο ΔΟΛ χρεοκόπησε πρώτα δημοσιογραφικά και μετά οικονομικά. Όπως ακριβώς και το Mega.
Το διαπίστωσε όταν βρέθηκε μπροστά στο φαινόμενο να μην του… επιτρέπουν κάποιοι -μέσα κει έξω από τον ΔΟΛ- να πουλήσει την επιχείρηση του σε όποιον ήθελε. Ή να ακολουθεί όποια εκδοτική πολιτική έκρινε.
Από μέσα οργανωθήκαν μέχρι και …. συνελεύσεις για να μην επιστρέψει ο φίλος, κουμπάρος του και από τους στυλοβάτες του «Βήματος» Βασίλης Μουλόπουλος.
Απέξω ο ίδιος τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά -και ας μην του έπεφτε λόγος- «κατήγγειλε» από το βήμα της Βουλής πως αν ο Ψυχάρης πουλήσει στις εφημερίδες του τον Σαββίδη- όπως είχε κάθε δικαίωμα- θα ήταν πλήγμα στην …ενημέρωση.
Κάποιοι δικοί του έλεγαν και πλήγμα στην… αστική δημοκρατία. Γιατί θα άλλαξαν … γραμμή και θα υποστηρίζουν στον Τσίπρα.
Δηλαδή θα επέστρεφαν στην φυσική κοίτη τους με την παραδοσιακή στήριξη της Δημοκρατικής Παράταξης απέναντι στη Δεξιά – και ειδικά τους Μητσοτάκηδες-αντί για τον εκφυλισμό του αβανταδόρου της ΝΔ.
Πώς ακριβώς συνδυάσθηκαν αυτές οι δυο προσπάθειες στην απαξίωση του Ψυχάρη και την προσωπική του υπονόμευση, θα το βρουν οι ιστορικοί.
Ενδεχομένως θα τους βοηθήσει και ο ίδιος με ένα βιβλίο του, που λέγεται ότι έχει έτοιμο-μαζί με το βιβλίο για την 12ωρη εξομολόγηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον ίδιο.
Μόνο ο ίδιος έχει τον τρόπο να αποδείξει ότι στην τελευταία φάση έβαλε – όσο ήταν εφικτό- απο την τσέπη του λεφτά για να σώσει το μαγαζί . Μάλιστα υποχρέωσε έναν απο τους γιους του να πουλήσει το σπίτι του για να καλύψει ανάγκες
Ποιοι ευθύνονται και στο τέλος έμειναν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι, είναι επίσης μια ιστορία που ο ίδιος ξέρει.
Οι δημοσιογράφοι του ΔΟΛ πάντως ξέρουν ότι ο Ψυχάρης δεν ήταν μοιραίος. Αντίθετα του οφείλει ο ΔΟΛ για την επιτυχή παράταση του βίου του σε κρίσιμες στιγμές. Όπως του οφείλουν και πολλοί άλλοι.
Ήταν άτυχος- ενδεχομένως «βουλιμικός» στο παιχνίδι εξουσίας και πάντως χτυπήθηκε πισώπλατα.
Έτσι προσωποποίησε μια εκδοχή της τραγικής ειρωνείας με τη αρχαιοελληνική έννοια: ο ήρωας αγνοεί ότι βρίσκεται μπλεγμένος στη μοίρα του και νομίζει ότι θα νικήσει.”
