Toυ Απόστολου Αποστόλου*
«Η πολιτική συχνά φτιάχνει φυσαλίδες θορύβων στην έρημο της κοινωνικής σιωπής», έλεγε ο Πωλ Ελυάρ. Μια από αυτές τις φυσαλίδες είναι και οι πλειοψηφίες που κτίζονται για να κατεδαφιστούν και πάλι.
Τις τελευταίες μέρες μετά τις εκλογές ζούμε τη φρενίτιδα της πλειοψηφίας που κατέκτησε η ΝΔ, ή ακόμη καλύτερα θα μπορούσαμε να πούμε την κεφαλαιοποίηση του 40% της εκλογικής της νίκης. Ίσως όμως ξεφεύγει από τους αναλυτές μια αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια είναι η παράδοξη αντιστροφή ή η αντιμετάθεση της υψηλής εκλογικής κεφαλαιοποίησης που κέρδισε η ΝΔ στις εκλογές. Η σιγουριά όμως ενός εκλογικού αποτελέσματος διαχέεται επειδή απουσιάζουν οι πολιτικοί αντίπαλοι, αφού θεωρούνται ηττημένοι από τον πρώτο γύρο. Και αυτό συμβαίνει γιατί απελευθερώνονται οι ψηφοφόροι από την αιτιολόγηση και απαίτηση της νίκης και ενδεχομένως η ΝΔ να μην κατακτήσει το ποθούμενο αποτέλεσμα της αυτονομίας που προσδοκά.
Αυτό το 40% μπορεί να διαταραχθεί από μια άλλη λογική και πρόθεση των ψηφοφόρων η οποία αποτελεί μια νέα εξισορροπημένη εκλογική ανταλλαγή. Τι θέλω να πω: Η ΝΔ με τη φιλολογία της ότι έχει συντρίψει έναν πολιτικό αντίπαλο και θαμπωμένη από το θρίαμβο της νίκης της, πιθανά να χάσει το πλεονέκτημα της συσπείρωσης της. Όσο και αν πηγαίνει στις επαναληπτικές εκλογές κάτω από έναν α-συγκρουσιακό περιβάλλον, ώστε να μην προκαλέσει την εκλογική βάση. Το ποσοστό που έλαβε στις πρώτες εκλογές η ΝΔ, μπορεί να αποδειχτεί στις επαναληπτικές φούσκα.
Έτσι και αλλιώς δε θα μπορέσει να θέσει πολιτικούς γρίφους έχοντας απέναντί της ένα κόμμα που έχει πάψει πλέον να αποτελεί έναν ισχυρό αντίπαλο διεκδίκησης της αυτοδυναμίας, όπως είναι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με κάποιους δημοσκόπους της γκαλοποκρατίας.
Επίσης με αντιπάλους με χαμηλά εκλογικά ποσοστά η ΝΔ, δε θα μπορέσει να στηρίξει και τις μεγάλες διακηρύξεις της στις επαναληπτικές εκλογές, γιατί εκείνες κερδίζουν έδαφος μόνο όταν υπάρχει ένας αντίπαλος που την απειλεί. Μέσα σε αυτό το κλίμα τα εκλογικά ποσοστά της ΝΔ, θα υποστούν καθίζηση και αυτό ενδεχομένως να αποτελεί και πρόθεση της εγχώριας ολιγαρχίας η οποία δεν επιθυμεί έναν αρχηγό υπερόπτη με μια ισχυρή πλειοψηφία ο οποίος μπορεί να καταστεί και μη ελεγχόμενος.
Ταυτόχρονα η επιθυμία της εγχώριας ολιγαρχίας, των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων προωθεί το κόμμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ως κόμμα ειδικού σκοπού, ή ως κόμμα σωσίβιο. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα χρησιμοποιηθεί για να συνταχθεί το συνυποσχετικό για τη Χάγη για τις διαφορές μας με την Τουρκία και επίσης για την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Την ίδια στιγμή το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ διαπράττει ένα σοβαρό και ανεξήγητο ολίσθημα. Καταβροχθίζεται από την εσωστρέφεια του. Όλοι οι εντός του κόμματος ως κήνσορες και τιμητές της αράδας βάλλονται κατά του Αλέξη Τσίπρα ως μοναδικού υπευθύνου για το χαμηλό εκλογικό αποτέλεσμα.
Ταυτόχρονα τα κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΕΥΣΗ, ΜέΡΑ 25, θεωρούν ότι μπορούν να υφαρπάξουν ψηφοφόρους του. Ενώ η προώθηση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΛΕΥΣΗΣ από τους μηντιάρχες είναι καταφανής. Έτσι λοιπόν ο μηντιακός σχιζοειδισμός οργανώνει μια παραισθησιογόνο ρητορική ενάντια στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ με συνεπέστατη εφαρμογή από τους «δημοσιογραφικούς εισαγγελείς» που διαθέτει, αλλά και με την συνεπικουρία των παραπάνω κομμάτων.
Ωστόσο το πολιτικό σύστημα μοιάζει να λειτουργεί χωρίς πυξίδα και να το πούμε και αλλιώς λειτουργεί με φθαρμένους ιμάντες που οδηγείται σε μια μετωπική σύγκρουση με τον εαυτό του. Και αυτό γιατί η Κομισιόν ζητάει από την Ελλάδα την απόσυρση των μέτρων ενεργειακής στήριξης και ταυτόχρονα ζητάει να μπει όριο στην αύξηση των καθαρών πρωτογενών δαπανών το 2024 στο 2,6%. Αυτό βέβαια προϋποθέτει αλλαγή των κομματικών οικονομικών προγραμμάτων και ανατρέπει το κλίμα ευφορίας που καλλιεργούσε η ΝΔ στην πρώτη εκλογική εκστρατεία.
Η ΝΔ χάνει έτσι το συγκριτικό της πλεονέκτημα που το κατασκεύασε κατά την περίοδο της πανδημίας και ήταν εκείνο της μετατροπής των πολιτών σε επαίτες, και τον εαυτό της σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ο Καλιγούλας όπως αναφέρει ο Σουετώνιος παραπονιόταν για την αποτυχία της εποχής του που δεν συνοδευόταν από μια πανδημία ώστε να εμφανιστεί ως προστάτης και θαυματοποιός. Υπάρχει πάντα στην ιστορία μια ανατομική φιλαλήθεια, που δικαιώνει τον Λουί Αλτουσέρ όταν έλεγε «ιστορία τελειωμένη, ιστορία ατελείωτη».
*Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας
