Εκ των έσω ακούγονται οι αλήθειες που κανένας στο κυβερνητικό στρατόπεδο δεν θέλει να ακούγονται και να λέγονται, γιατί γκρεμίζουν το αφήγημα της επιτυχίας.
Ένα άρθρο του Κώστα Καλλίτση στην φιλοκυβερνητική «Καθημερινή», είναι πραγματικά «κόλαφος» για την δημιουργία της μεγάλης πολιτικής ανατροπής που πανηγυρίζει ότι «πέτυχε» ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις εκλογές της 21ης Μαΐου.
Είναι απορίας άξιο το ότι τα πανηγύρια για την πρωτιά της ΝΔ στους νέους, αυτούς που «δωροδόκησε» με κουπόνι 150 ευρώ (για κάθε νέο στα 18 του) και οι οποίοι έτρεξαν στις κάλπες για να εισπράξουν το επίδομα, έγιναν με τη διαφορά των δύο κομμάτων στους 16-18 ετών να είναι στις τρεις μονάδες υπέρ της ΝΔ, ενώ οι δημοσκοπήσεις έδιναν διψήφια διαφορά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ!
Χαρακτηριστικό για το πώς δημιουργήθηκε αυτή η μεγάλη ανατροπή είναι το άρθρο στην Καθημερινή.
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που εξηγεί τα πάντα για την «εξαγορά»:
«Να που άρχισε να βρίσκει τη φωνή της η Ευρωπαΐκή Επιτροπή! Στην δεύτερη έκθεση μεταμνημονιακής εποπτείας της χώρας μας έκανε τέσσερις σημαντικές υποδείξεις.
Μία ότι για να επιτευχθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχουν συμφωνηθεί πρέπει να συγκρατηθεί η αύξηση των καθαρών κρατικών δαπανών στο 2,6%.
Δεύτερη ότι κάτι πρέπει να γίνει για την φοροδιαφυγή. Ακούγοντας στην πιάτσα πόσο συχνά πληρώνονται σε ρευστό λογαριασμοί 400 – 500 €, φαντάζεσαι πόση έκταση έχει πάρει το πρόβλημα.
Η τρίτη επισήμανση αναφέρεται στο ισοζύγιο πληρωμών, τα δομικά προβλήματα που συνδέονται με το αυτομάτως και απότομα διευρυμένο έλλειμμα του.
Η τέταρτη αναφέρεται στις επιδοτήσεις, καθώς δεν επικεντρώνονται μόνο ούτε κυρία στους φτωχότερους, αντιθέτως είναι τόσο μεγαλύτερες όσο πλουσιότερα είναι τα νοικοκυριά.
Την τελευταία τριετία μοιράστηκε πολύ χρήμα. Όχι μόνο σε ευάλωτα νοικοκυριά αλλά και σε πλούσια και άλλα που εμφανίζονται φτωχά επειδή φοροδιαφεύγουν. Όχι μόνο σε βιώσιμες επιχειρήσεις αλλά και χιλιάδες άλλες που επιβιώνουν με την συστηματική εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή. Η ζωτική ανάγκη να διασωθεί η οικονομία και να στηριχθεί η κοινωνία σε συνθήκες πανδημίας και μετά ενεργειακής κρίσης, στάθηκε αφορμή να μοιραστούν πάνω από 60 δις, όχι πάντα με αυστηρότητα και δικαιοσύνη αλλά συχνά με αδιαφανή, πελατειακά κριτήρια.
Έτσι, με άφθονο δημόσιο χρήμα φιλοτεχνήθηκε η εικόνα μίας δήθεν δυναμικής ανάπτυξης και προσφέρθηκε μία εύθραυστη ευημερία σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα – εξού η σταθερότητα νίκησε την αλλαγή. Χωρίς αυτό το υπόβαθρο δεν είχαν πιθανότητες ούτε η πρωτοφανής ανατροπή των πολιτικών Συσχετισμό μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς ούτε το μέγεθος της νίκης της Ν.Δ. στις πρόσφατες εκλογές».
