Του Γιώργου Λακόπουλου
«Ο ΣΥΡΙΖΑ κεντρικός άξονας προοδευτικής κυβέρνησης»; Ένα κάστρο χτισμένο στην άμμο γκρεμίσθηκε. Υπήρχαν σημάδια και προειδοποιήσεις, συχνά με ονόματα και διευθύνσεις: με αυτά τα ονόματα στη μαρκίζα αυτό το κόμμα δεν κόβει εισιτήρια. Αλλά οι Κασσάνδρες ποτέ δεν ακούγονται…
Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, η αντιπολίτευση αποδείχθηκε χειρότερη από την κυβέρνηση στα μάτια των πολιτών.
Το κόμμα με την ευχέρεια των λόγων είχε τεράστιο πολιτικό κόστος, ενώ το κόμμα με το βάρος της πράξης κανένα. Ο χαρισματικός ηγέτης έγινε χλεύη ενός δημιουργήματος του πολιτικού μάρκετινγκ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γκρεμίσθηκε από τον Μητσοτάκη και την ανισότητα των μιντιακών όπλων. Ούτε έπεσε από τον Κατρούγκαλο. Δεν έπεσε καν από τα «βαρίδια» της Κουμουνδούρου.
Γκρεμίσθηκε από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ κι αυτός με τη σειρά του γκρέμισε τον Αλέξη Τσίπρα, που δεν είχε σπεύσει να τον γκρεμίσει εγκαίρως.
Ο γκρεμίσας του γκρεμίσαντος. Το υπογράφει ο γνωστός μηχανισμός του 3% και κάποιοι προσκολληθέντες από το χειρότερο ΠΑΣΟΚ.
Δεν κατάλαβαν ότι το 36% του 2015 δεν ήταν δικό τους δημιούργημα, ούτε της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων.
Ήταν δημιούργημα της ιδιαίτερης σχέσης ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά και τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Οταν προδόθηκαν από τις ηγεσίες τους, κινήθηκαν προς ότι πλησιέστερο υπήρχε.
Απέδωσε, αλλά δημιούργησε και την ιστορική ανάγκη να υπάρξουν δεσμοί εμπιστοσύνης ανάμεσα σε έναν χαρισματικό πολιτικό και τη Δημοκρατική παράταξη. Και δεν υπήρξαν.
Όπως συμβαίνει συχνά στην Ιστορία, τα δημιουργήματα καταστρέφονται από τους δημιουργούς τους. Αυτό που δημιουργήθηκε το 2015 και άντεξε το 2019 στη συνέχεια αυτοακυρώθηκε.
Η ευθύνη βαρύνει προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα, που ήταν ο φορέας της εντολής του 2019: να κατεδαφίσει το προβληματικό παράπηγμα της Κουμουνδούρου και να απευθυνθεί στον κόσμο που του έδωσε το 32%. Να ανασυντάξει τον άξονα Αριστεράς -Κεντροαριστεράς σε νέο πολιτικό φορέα.
Αντί γι αυτό επέτρεψε να ιδιοποιηθεί το αποτέλεσμα η κομματική γραφειοκρατία του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ και να κομπάζει ότι μετά την «πρώτη φορά Αριστερά», θα ξανάρθει «και θα είναι αλλιώς».
Ορισμένοι μάλιστα διακινούσαν ότι θα επιστρέψουν …χωρίς τον σημερινό επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και «φρόντιζαν» προκλητικά να μην έχει πιθανότητες νέας εκλογικής επικράτησης.
Η Δημοκρατική παράταξη έδωσε την εμπιστοσύνη της στον Τσίπρα ακόμη και στην άσχημη στιγμή του, απογοητεύοντας όσους είχαν επενδύσει στη «στρατηγική ήττα του». Αλλά άρχισε να απογοητεύεται η ίδια, από όσα ακολούθησαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε αυτοκριτική, και δεν ξεκίνησε ανανέωση και διεύρυνση, με εκκαθάριση της «φύρας» στο εσωτερικό του.
Δεν ανοίχθηκε στην κοινωνία και δεν μετασχηματίσθηκε σε πολιτικό φορέα που θα μπορούσε να πάρει πραγματικά και με διάρκεια τη θέση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη Δεξιά.
Ασφαλώς ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου. Αλλά όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Χίτλερ: «δεν είμαι λιοντάρι, αλλά σε εμένα έλαχε να βρυχηθώ».
Ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του – όπως σημείωσε πρόσφατα η Ισπανική «El Pais» – δεν βρυχήθηκε σε όσους εκπροσωπούσαν την κακοδαιμονία του κόμματός του. Με τον μοιραίο Πολάκη πήγε να κάνει κάτι και το πήρε πίσω.
Ανέχθηκε τον «παλιό ΣΥΡΙΖΑ» να κλείνει τις πόρτες των οργανώσεων για να μην μπουν όσοι θα φρεσκάριζαν τη φυσιογνωμία του. Οι ιδεοληψίες «αριστερά και τίποτε άλλο» έγιναν εσωτερικό καθεστώς και ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε σαν στρείδι.
Ο Τσίπρας κλείσθηκε μαζί τους και δεν απέβαλε ούτε καν όσους ασχημονούσαν απέναντί του, ή όσους είχαν προβληματική παρουσία στο δημόσιο βίο και οπισθοδρομική νοοτροπία. Οι φράξιες με τις μειοψηφικές συμπεριφορές τους, συνέχισαν να δρουν.
Ακόμη και όταν κινητοποιήθηκε ο ίδιος και ενέγραψε 110.00 νέα μέλη στο κόμμα, υποτάχθηκε στην αξίωση των γραφειοκρατών να μην ψηφίσουν για τα κομματικά όργανα.
Έτσι παρέμεινε δέσμιος των παλαιών, κομματικών συσχετισμών. Η ηγετικότητα που τον ανέδειξε, άρχισε να ροκανίζεται από μέσα.
Δεν φαινόταν πόσο σοβαρό πρόβλημα ήταν, μέχρι τη στιγμή που χρειάσθηκε να προτάξει μια νέα κυβερνητική ομάδα για να πείσει τους πολίτες να τον εμπιστευτούν ξανά στην κυβέρνηση -και δεν την είχε.
Οι υπεύθυνοι για την ήττα του 2019 ήθελαν να θεωρούνται πάλι μέλλουσα κυβέρνηση και είχαν πιάσει τα πόστα ως «τομεάρχες». Δεν έκαναν βήμα πίσω, ούτε όταν τους έδειχνε η κοινωνία με το δάχτυλο, ή τους καταδίκαζαν τα δικαστήρια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στις εκλογές έχοντας απονείμει κομματικά αξιώματα, σε όσους προετοίμαζαν το διασυρμό του από τον Μητσοτάκη. Ο Τσίπρας τους επέτρεψε να πλαστογραφήσουν την εντολή που πήρε το 2019.
Όταν το σύστημα Μητσοτάκη έπρεπε να πληρώσει τις αμαρτίες του με την απομάκρυνσή του, δεν υπήρχαν αυτοί που θα το διαδεχθούν. Κανείς δεν ψηφίζει κυβερνητική αλλαγή αν δεν γνωρίζει ποιοι θα έλθουν στη θέση αυτών που φεύγουν. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί που θέλουν να έλθουν είναι αυτοί που απομάκρυνε την προηγούμενη φορά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε δραματικά, γιατί δεν παρουσίασε πειστικό σχέδιο για τη χώρα στο εσωτερικό και τον διεθνή χώρο. Δεν είχε συνεκτικό πρόγραμμα αλλαγής πορείας με την επιστροφή του. Πρωτίστως δεν υπήρχαν στο προσκήνιο τα πρόσωπα που θα υλοποιούσαν αυτό το πρόγραμμα.
Κανείς δεν εμπιστεύεται όσους εμφανίζονται ως ηγετικά στελέχη δίνοντας με τη συμμετοχή τους στα όργανα την εικόνα ενός οπισθοδρομικού κόμματος. ΄Οσους εκπροσωπούν στα κανάλια το χειρότερο είδος πολιτικού. Και όσους ζητούσαν την ψήφο των πολιτών για να «τιμωρήσουν» τους άλλους.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καν τη ζαριά των επομένων εκλογών, για να δείξει αν μπορεί να τετραγωνίσει τον κύκλο. Και ας μην περιμένει στο κόμμα του έλεος από όσους ανέχθηκε τα τελευταία χρόνια.
Η Ιστορία έγραψε ότι έχασε τις εκλογές, αλλά κράτησε τον Πολάκη, τον Παππά, τη Δούρου, τον Τζανακόπουλο, τον Σκουρλέτη κλπ..
Η αντιστρόφως: κράτησε τους χειρότερους από τον ΣΥΡΙΖΑ και έχασε του καλύτερος από το εκλογικό σώμα. Γιατί, αν μη τι άλλο , κορόιδα δεν υπάρχουν…
