Του Γιώργου Λακόπουλου
Υπάρχουν οι ημέτεροι δημοσκόποι που περιγράφουν τους Έλληνες ψηφοφόρους ως μαζοχιστές: όσο χειρότερος αποδεικνύεται ο Μητσοτάκης, τόσο τον λατρεύουν. Όσο αποτυγχάνει η κυβέρνηση του τόσο περισσότερο την ψηφίζουν. Και ας μην αρέσει ούτε στον ίδιο και σκέφτεται να την αλλάξει.
Υπάρχουν όμως και άλλα μέσα εκτίμησης των αντιδράσεων της κοινής γνώμης στην κυβερνητική πολιτική. Π.χ. η παρατήρηση δια γυμνού οφθαλμού. Όταν τον βλέπεις το λύκο δεν ψάχνεις τον «τορό» του.
Ακόμη καλυτέρα: υπάρχει το Ευρωβαρόμετρο. Η πρόσφατη ανακοίνωση των ευρημάτων του δείχνει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπάζει από παντού. Καμιά σχέση με την εικόνα που φιλοτεχνούν οι «πίτες» και οι «κολώνες» των εγχώριων γκαλοπατζήδων.
Ιδού η γενική εικόνα όπως προκύπτει από μια κανονική μέτρηση:
Απλη ανάγνωση του πίνακα δείχνει οτι ο Μητσοτάκης καταρρέει στα λαικά στρώματα, που είναι η πλειοψηφία του λαολυ. Όλα δένουν με το κυβερνητικό αλαλούμ και τις αποτυχίες. Οι υπουργοί φάσκουν και αντιφάσκουν με τον εαυτό τους και μεταξύ τους και συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο πότε σε αντιλαϊκά μέτρα και πότε σε σκάνδαλα.
Η πανδημία αυξάνει τον μακάβριο απολογισμό της, μέσα στον κυνισμό του Πρωθυπουργό ότι «πάει καλά»- ψευδόμενος ακόμη και για το ρυθμό εμβολιασμού.
Στην οικονομία οι προσδοκίες χαμηλώνουν διαρκώς για να παρακολουθήσουν τις χαμηλές επιδόσεις που διαψεύδουν τις μεγαλοστομίες, για ανάπτυξη, επενδύσεις και απασχόλησης.
Φαυλότητα, αδιαφάνεια, διαφθορά
Το φάσμα της ανεργίας ενισχύεται, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται βάσει σχεδίου, υπέρ των μεγάλων, το κράτος πρόνοιας κατεδαφίζεται, οι αμοιβές μειώνονται.
Η κοινωνία εξοντωμένη θα κληθεί να πληρώσει την υποτιθέμενη «στήριξη», τα νοικοκυριά να ξοφλήσουν τις υποχρεώσεις που μετατέθηκαν και οι μικρομεσαίοι να δώσουν μάχη -που θα χαθεί για πολλούς -επιβίωσης.
Η φαυλότητα, η αδιαφάνεια, η διαφθορά, η εύνοια στους λίγους, ο αυταρχισμός και η αλαζονεία συμπληρώνουν το μοντέλο διακυβέρνησης λειτουργεί υπέρ του ενός.
Η κατάληψη του κράτους από ημέτερους του «συστήματος Μητσοτακη», η ανικανότητα και ο τυχοδιωκτισμός, η υποταγή στη διαπλοκή είναι στοιχεία μιας εξουσίας που παραβιάζει τους δημοκρατικούς κανόνες και υποσκάπτει τους θεσμούς.
Στο διεθνή χώρο οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί στην περιοχή ανατινάζονται, ο υπουργός Εξωτερικών έβαλε τέρμα στους πρωθυπουργικούς υπολογισμούς για τα ελληνοτουρκικά. Μένει μόνο η αδιαφάνεια στους εξοπλισμούς για τους οποίους αποφασίζει το Μέγαρο Μαξίμου αποκλειστικά.
Όλα αυτά συνθέτουν τη χειρότερη κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση.
Ο Πρωθυπουργός δεν νοιάζεται για τίποτε παρά μόνο για την επικράτησή του. Οι υπουργοί ανεμομαζώματα προσπαθούν να διασφαλίσουν το μέλλον υποτασσόμενοι δουλικά σε μετακλητούς υπάλληλους αλλά και σε εξωπολιτικά κέντρα.
Οι αρνητικοί απολογισμοί κρύβονται κάτω από το χαλί και οι αθέμιτες επιθέσεις στην αντιπολίτευση είναι η αποκλειστική δραστηριότητα της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Ακόμη και σε ζήτημα ηθικής τάξης, πέρα από τα οικονομικά σκάνδαλα, όσα αναδύονται από τος υποθέσεις Λιγνάδη και Φουρθιώτη αφήνουν την κυβέρνηση εκτεθειμένη.
Ματαίως δημοσκόποι και ΜΜΕ, επικοινωνιολόγοι και ίμαζ μέικερς, κάνουν υπερωρίες για να διατηρήσουν το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Να αντικαταστήσουν το χάρτινο φωτοστέφανο του «σωτήρα από τον κορονοϊό» με τον μανδύα του «μεταρρυθμιστή»- κρύβοντας το κόστος των «μεταρρυθμίσεων» για την κοινωνία.
Η ψιμυθίωση δεν αποδίδει. Οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι έχουν να κάνουν με μια ομάδα αδίστακτων εξουσιαστών. Πρόσωπα που δεν έχουν σχέση με τους πολίτες και οικοδομούν τη κυριαρχία τους προσφέροντας διαρκώς στους λίγους όσα αφαιρούν από τους πολλούς.
Ο χρόνος δουλεύει για τον Τσίπρα
Η λήξη της πανδημίας κρύβει πολλές εκπλήξεις για τη κυβέρνηση, στο μέτωπο των κοινωνικών αντιδράσεων.
Εκ των πραγμάτων, απέναντι στην κυβερνητική αποτυχία οι πολίτες αναζητούν την ελπίδα που μπορεί τους προσφέρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το κράτησαν όρθιο το 2019, παρά τα λάθη του, και τώρα ψηλαφίζουν τις δυνατότητες του να αναλάβει εκ νέου τη διακυβέρνηση, κάτω από τον ορυμαγδό της παραπληροφόρησης- της οποίας η τελευταία γελοιότητα είχε ισπανική έμπνευση: επειδή έφυγε ο Ιγκλέσιας, φεύγει οσονούπω και ο Αλέξης Τσιπρας.
Ο χρόνος όμως δουλεύει για το πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Οι επόμενες εκλογές σε ό,τι τον αφορά θα κριθούν από τις δικές του επιλογές.
Για να τις κερδίσει αρκεί να αποκαταστήσει το τμήμα της εμπιστοσύνης που χάθηκε για το κόμμα του σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος.
Ο καλύτερος τρόπος να το πετύχει εκτός από το ανανεωμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης, που ήδη έχει καταθέσει, είναι να προτάξει με ποιους θα το εφαρμόσει.
Τα πρόσωπα θα παίξουν ρόλο στις επόμενες εκλογές. Ο Τσίπρας θα κυριαρχήσει εφόσον εμφανιστούν δίπλα του νέα και άφθαρτα στελέχη, ικανά να ανταποκριθούν στις ανάγκες διακυβέρνησης της εποχής.
Όσοι έχουν επιβαρύνσεις από την προηγούμενη διακυβέρνηση, θα προσφέρουν υπηρεσίες αν υποχωρήσουν -οικειοθελώς κατά προτίμηση- στο βάθος της σκηνής.
Για να διευκολύνουν την ανανέωση, αντί να διευκολύνουν τους αντίπαλους του κόμματός τους, που υπολογίζουν στην «παλιά φρουρά» της Κουμουνδούρου και τρέμουν την εικόνα με νέα πρόσωπα δίπλα στον Τσίπρα.
