Η φωτογραφία στην πρώτη σελίδα της «Αυγής» την Πέμπτη ήταν παραστατική. Στο δεξιό τμήμα της, νέοι άνθρωποι, έδιναν αέρα «φρεσκαδούρας» στο στάδιο «Ανδρέας Παπανδρέου», που μιλούσε ο Αλέξης Τσίπρας. Αριστερά οι «πρωτοκλασάτοι» του κόμματος, σε προφανή αντίθεση με τη δυο πλευρά.
Στο βάθος ένα πανό έγραφε: «Κάνε την ανατροπή δική σου υπόθεση».
Διαβάστε τι γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στην ιστοσελίδα ieidiseis.gr που στηρίζει Τσίπρα και Δένδια:
Αυτό το τελευταίο δείχνει ότι κάποιοι έχουν παρεξηγήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σκοπεύει να «ανατρέψει» κανέναν, και πολύ περισσότερο να βάλει άλλους να το κάνουν. Να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει τη χώρα επιδιώκει. Είναι κόμμα εξουσίας, δεν είναι «κομάντο».
Α, και να μην ξεχνιόμαστε: Δεν υπάρχει καμία «δεύτερη φορά Αριστερά» στον ορίζοντα. Ο Τσίπρας είναι σαφής: επιδιώκει να ηγηθεί της Δημοκρατικής Παράταξης, -συμπλέκοντας την Αριστερά με τη Κεντροαριστερά -με στόχο να ηγηθεί προοδευτικής κυβέρνησης.
Όσοι νομίζουν ότι θα ψηφίσουν οι Κεντροαριστεροί, για να κυβερνήσουν μετά οι «Αριστεροί», μάλλον ψάχνουν για κορόιδα.
Σε ότι αφορά το λοιπό περιεχόμενο της ίδιας φωτογραφίας, όποιος ξεγελαστεί και θεωρήσει ότι πρόκειται για απεικόνιση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και στη νεολαία και στις μεγάλες ηλικίες θα κάνει λάθος.
Αυτή την περίοδο, μετά την κλιμάκωση της πολιτικής δράσης από το σύνολο της Παράταξης, που κήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας το κόμμα του -εκτός από σαφή πολιτική και διακριτούς στόχους για τη χώρα, όχι για τον εαυτό του-χρειάζεται άλλη «εικόνα»- όχι απλουστευτικές αναπαραστάσεις.
«Η πολιτική πρέπει να έχει πρόσωπο» έλεγε ο μακαρίτης Αντώνης Λιβάνης. Προτού εμφανισθούν οι ειδήμονες της επικοινωνίας που ψιμυθιώνουν αυτό το πρόσωπο με όχι και πολύ πολιτικά κριτήρια.
Η Μελίνα Μερκούρη, που δεν πολυνοιαζόταν για τις βαριές πολιτικές αναλύσεις, απέδωσε με μόλις δυο λέξεις τις ήττες του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1989-90, από τον συνασπισμό Διαπλοκής-Μητσοτάκη: «Δεν αρέσουμε».
Αν σκοπεύεις να κάνεις σεμινάριο δεν υπάρχει κανένας λόγο να αρέσεις σε κανέναν. Αν πρόκειται να αναλύσεις την κατάρρευση του καπιταλισμού, επίσης.
Αν όμως σκοπεύεις, ως κόμμα, να κερδίσεις εκλογές πρέπει να φροντίζεις την εικόνα σου. Ιδίως όπως τη στοιχειοθετούν οι φιγούρες όσων σε εκπροσωπούν στο προσκήνιο. Τα ονόματα στη μαρκίζα κρίνουν πόσα εισιτήρια θα κόψεις.
Το αναγνωρισμένο ιμπέριουμ του πρωταγωνιστή στη κοινωνία- του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω – επηρεάζεται- προσθετικά ή αφαιρετικά – από όσους εμφανίζονται δίπλα του.
Τα κόμμα εξουσίας πρέπει να είναι πλειοψηφικό και «οι πλειοψηφίες φτιάχνονται με όλους, κανείς δεν περισσεύει», έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και ο καλύτερος μαθητής του υπήρξε το 2019 ο… Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αλλά η σειρά εμφάνισης στη σκηνή έχει σημασία- και για την ουσία και για τους συμβολισμούς. Η «ταξιθεσία» σε μια αίθουσα, προκαλεί συνειρμούς και επηρεάζει την απήχηση του ομιλητή έξω από την αίθουσα.
Για κάποιο λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ αμελούν αυτή την διάσταση της πολιτικής και της παρουσίας τους. Παραβλέπουν ότι με την πολιτική κυβερνάς -και κυβερνάς καλά, αν είναι σωστή- αλλά με την εικόνα κερδίζεις – και χάνεις αν δεν είναι ελκυστική.
Γι’ αυτό άλλωστε όσοι είναι γνωστοί ως «βαρίδια»- ήτοι: έχουν τη στάμπα της αποτυχίας, προτάσσουν ιδεοληψίες, προκαλούν με το ρεβανσισμό και το ανοίκειο ύφος τους, πέφτουν σαν τα κοτόπουλα στις προβοκάτσιες των αντίπαλων τους στα κανάλια και εκτρέπονται – βρίσκονται «πρώτο τραπέζι πίστα».
«Μ’ αυτούς θα κυβερνήσει;» είναι η πρώτη αντίδραση του ψηφοφόρου που πρέπει να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτές τις εκλογές: αυτόν που ξαναβλέπει το ενδεχόμενο να δώσει την εμπιστοσύνη του στον Τσίπρα.
Ενδεχομένως, οι «στιγματισμένοι» δεν έχουν κακές προθέσεις, ούτε πραγματικές ευθύνες και στοχοποιούνται άδικα από τη Δεξιά- που διογκώνει κάποιες αφορμές. Αλλά, για οποιανδήποτε λόγο και αν «κάηκαν» δεν κάνουν για την- προεκλογική- δουλειά. Οπότε πρέπει να μετακινηθούν στα καθίσματα- να πάρουν μπροστά τη θέση τους νεότεροι και αξιότεροι που μπορούν εμπνεύσουν, ως υπουργήσιμοι, δίπλα τον Τσίπρα.
Χρειάζονται πρόσωπα με εμπροσθοβαρές προφίλ, γνώσεις και αναγνώριση στην κοινωνία που θα εκφράσουν, ικανοί να διαχειριστούν υποθέσεις στις πολύπλοκες συνθήκες της εποχής, να κινηθούν στο διεθνή χώρο με άνεση και εν τέλει να πείσουν τον μέσο πολίτη. Δεν χρειάζονται… «τιμωροί» που θα έλθουν για να βάλουν κάποιους στη θέση τους.
Η πολιτική είναι αμείλικτη- και ενδεχομένως άδικη. Πχ μια κυρία είχε συνδέσει το 2014 τη δημόσια παρουσία και τις επιτυχίες της ως πρόδρομος της έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το 2019 συνδέθηκε με τη ήττα του -γιατί δεν κατάλαβε ότι στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική.
Σήμερα βρίσκεται στο κομματικό προσκήνιο με τον μόνο ρόλο που δεν έπρεπε έχει, δεν λείπει από τα πρωτοσέλιδα της «Αυγής» και μιλάει ακόμη και για την άμυνα- σαν να αυτοπροορίζεται για μια μεγάλη γκάμα κυβερνητικών ρόλων.
Με το συμπάθιο. Αλλά κανένα κόμμα στις μέρες μας, δεν κερδίζει εκλογές, μόνο επειδή έχει χαρισματικό επικεφαλής και επειδή δεν υπάρχει αμαρτία που να μην έχει διαπράξει ο αντίπαλός του.
Στις κάλπες οι πολίτες ψηφίζουν για Πρωθυπουργό και κυβέρνηση να κυβερνήσει αποτελεσματικό τον τόπο, έχοντας και ως κριτήριο – από όσα βλέπουν- και ποιοι θα είναι υπουργοί του.
Δεν ψηφίζουν για την ανάδειξη… Κεντρικής Επιτροπής, ούτε για να «δικαιώσουν» κανέναν!
