Του Γιώργου Λακόπουλου
Ο πολύ έμπειρος στα διεθνή Γιώργος Καπόπουλος έγραφε πρόσφατα στο iEidiseis.gr ότι η Ευρώπη «βαδίζει πλησίστια προς την σοβαρότερη κρίση που γνώρισε μετά το 1945».
Με ανάλογο τρόπο πολλοί αναλυτές σε μεγάλα διεθνή ΜΜΕ συμπεραίνουν ότι οι συμπεριφορά των Ευρωπαίων επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων, οδηγεί σε συμφορά τις χώρες και τους λαούς τους.
Το σόφισμα για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» ξέφτισε νωρίς, καθώς δεν φέρνει «δόξα», αλλά δυστυχία.
Οι πιο διορατικοί διαπιστώνουν ότι η Ευρώπη χάνει τον πόλεμο δυο φορές. Μια τασσόμενη στο πλευρό του Ζελένσκι και της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο και μια ακολουθώντας τυφλά τα κελεύσματα του Μπάιντεν στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Ήδη, κατά τον ανοϊκό πλανητάρχη, έπρεπε ήδη να την έχουν διαλύσει και αυτή τη στιγμή ο Πούτιν να βρίσκεται στο διεθνές δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου. Τα πράγματα όμως πήραν άλλη τροπή.
Ο Πούτιν έχει κόστος. Θα είχε οποιοδήποτε παραβιάζει με βαρβαρότητα το διεθνές δίκαιο, εκτός από τους Αμερικάνους που το κάνουν ατιμώρητα διαρκώς. Αλλά ούτε καταστράφηκε, ούτε η οικονομία του διαλύθηκε.
Αντίθετα οι διεθνείς παρατηρητές σημειώνουν – και τα στοιχεία το επαληθεύουν- ότι θησαυρίζει , διοχετεύοντας σε άλλους πελάτες τα ενεργειακά προϊόντα του.
Η Ευρώπη όμως οδεύει προς τη χρεοκοπία και δεν πρόκειται βέβαια να τη διασώσουν οι Αμερικανοί, που την εκβίασαν να υλοποιήσει τις επιλογές τους.. Απλώς θα την εξαρτήσουν απολύτως από τα συμφέροντα τους.
Ειδικά η κοινοτική Ευρώπη πληρώνει ένα πόλεμο που δεν είναι δικός της, αλλά οι ηγεσίες της έσπευσαν να στηρίξουν, για γενικούς λόγους διεθνούς δικαίου. Δεν είναι σε θέση όμως να εξηγήσουν γιατί πήραν αυτή την καταστροφική τροπή τα πράγματα, στην πιο προηγμένη περιοχή του πλανήτη.
Προφανώς γιατί η σημερινή ηγεσία της είναι κοντόφθαλμη και φοβική. Απούσης της Μέρκελ από το τιμόνι της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπήρχε κανείς να αμυνθεί στην αμερικανική βουλιμία, που αποβλέπει στη λεηλασία των ρωσικών φυσικών πόρων και την εδραίωση της αμερικάνικης παντοκρατορίας στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, μέσω του ΝΑΤΟ.
Στην αρχή οι Ευρωπαίοι ηγέτες έδειχναν ευτυχείς με το επικοινωνιακό σόου για τη δίκαιη καταδίκη του εισβολέα Πούτιν και την υποστήριξη στους Ουκρανούς, χωρίς να βλέπουν τη μετατροπή τους σε Δούρειο αμερικανικό ίππο.
Είναι αναγκαίο σε περιπτώσεις παραβίασης του Διεθνούς Δίκαιου η διεθνής κοινότητα να παίρνει μέτρα εναντίον όσων το παραβιάζουν- αν και δεν το είδαμε από το Κυπριακό, μέχρι το Ιράκ, τη Συρία, τη Λατινική Αμερική. Όπως είναι εύλογο η Ευρώπη να μετέχει, στον ένα η στον άλλο βαθμό, ανάλογα με το ενδιαφέρον κάθε χώρας της.
Συνιστά εξαπάτηση όμως να γίνεται λόγος για απόφαση της κοινοτικής ηγεσίας, αφού αρμοδιότητες σε θέματα άμυνας, ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής δεν έχει. Ήταν απόφαση των κυβερνήσεων, υπό την πίεση του ΝΑΤΟ.
Δεν νοείται όμως η εκδήλωση διεθνούς αλληλεγγύης να θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο τη σταθερότητά της οικονομίας και τη ευημερία των λαών σε κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι κυβερνήσεις της ακύρωσαν τις κοινοτικές κατακτήσεις και μετέτρεψαν, άκριτα και αυθαίρετα, την Ένωση σε υποκατάστατο του ΝΑΤΟ. Με αποφάσεις για εξοπλισμό Ουκρανίας και τιμωρία της Ρωσίας, που παρέβλεψαν ασυγχώρητα τις συνέπειες για την Ευρώπη. Μπήκαν στον πόλεμο των Αμερικανών κατά των Ρώσων, χωρίς καν να ρωτήσουν τους λαούς τους
Όταν τελειώσει αυτός ο πόλεμος, το πιθανότερο είναι ότι οι Πούτιν θα βρίσκεται στη θέση του και η Ρωσία θα ελέγχει σε ένα τμήμα της Ουκρανίας. Και τότε οι Αμερικάνοι θα αναγνωρίσουν τη νέα κατάσταση και η Μόσχα θα επιστρέψει στις συνήθεις επαφές της με τη Δύση.
Εν το μεταξύ όμως θα έχει καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος από το κεκτημένο κεφαλαίο της Ένωσης των «27». Θα έχει εξαερωθεί η κοινοτική συνοχή, ενώ τα επιμέρους πολιτικά συστήματα θα έχουν αποδυναμώσει απέναντι στους λαούς τους.
Ήδη οι κλυδωνισμοί είναι φανεροί, στη Γαλλία, στην Ιταλία, αλλά και στην αντιευρωπαϊκή Μεγάλη Βρετανία. Ο συνασπισμός Σολτς στη Γερμανία, δείχνει την ημερομηνία λήξης του. Κυβερνήσεις μικρότερης ευρωπαϊκής επιρροής σαν τη Βουλγαρική, αποσυντίθεται. Στην Ανδαλουσία ο Σάντσεθ αποδυναμώνεται και οι τριγμοί μεταφέρονται από τη μια χώρα στην άλλη.
Όταν αυτός ο κύκλος θα κλείσει , βασικές ευρωπαϊκές κατακτήσεις δεν θα υπάρχουν. Οι πολίτες των χωρών- μελών της Ένωσης, θα ζητούν εξηγήσει γιατί υπέστησαν τόσες αλλεπάλληλες κρίσεις , σε τόσο πυκνό χρονικό διάστημα- πληρώνοντας για έναν πόλεμο που δεν κηρύχθηκε καν, από τις χώρες τους.
Η απάντηση «για την υπεράσπιση του διεθνούς δίκαιου» δεν θα είναι πειστική, μετά την ενεργειακή και την επισιτιστική κρίση, που θα επιδεινώνει το νέο προσφυγικό κύμα από το Βορρά. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οικονομική ανάπτυξη και η πολιτική σταθερότητα μόνο ως ανέκδοτα θα υπάρχουν.
Αυτές οι συνέπειες δεν ήταν ούτε αναπόφευκτες, ούτε προέκυψαν από κάποιο, έστω ατυχές, ευρωπαϊκό σχέδιο κατά τη Ρωσίας. Αντίθετα η ευρωπαϊκή προοπτική περνούσε μέσα από οικονομική συνέργεια με τη Ρωσία και την ένταξη της στον ευρωπαϊκό μηχανισμό ασφάλεια.
Είναι αποτελέσματα της υποταγής των πιο αδύναμων κυβερνήσεων στην Ιστορία της Ευρώπης, στην αμερικανική χειραγώγηση. Για το χατίρι του Μπάιντεν και τα σχέδια του αμερικανικού συμπλέγματος συμφερόντων, η Ευρωπαϊκή Ένωση καθίσταται ακυβέρνητη πολιτεία.
Ένα συρρικνωμένο άθροισμα κατεσταλμένων οικονομιών και εξοργισμένων λαών, που θα περιέλθουν στη χειραγώγηση τυχάρπαστων λαοπλάνων, σαν αυτούς που έπεισαν τους Βρετανούς να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέχρι να αποδειχθούν κλόουν.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία βασίσθηκε στο σχεδιασμό του Πούτιν, που δεν ήταν μυστικός εδώ και μια δεκαετία. Η διοίκηση Μπάιντεν τον αξιοποίησε για να επιβάλει τον αμερικάνικο σχεδιασμό κυριαρχίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο και να τη στρατολογήσει δίπλα της, στη σύγκρουσή της με την Κίνα.
Για τους Ρώσους και τους Αμερικανούς είναι ένα παιχνίδι ισχύος. Για την Ευρώπη όμως ήταν ιστορική ατυχία να υπάρχουν στις χώρες -μέλη κυβερνήσεις κατώτερες των περιστάσεων. Πολιτικοί ηγέτες με δουλική συμπεριφορά απέναντί στην αμερικανική επέκταση- σαν τον ημέτερο Μητσοτάκη.
Αν δεν αναστραφεί άμεσα αυτό το πολιτικό περιβάλλον, η Ευρώπη θα επιστρέψει στις συμφορές που τη σάρωσαν τον προηγούμενο αιώνα.
