Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις προσωπικά τον Νίκο Τσαγκρή για να αναγνωρίζεις την πορεία του:
– Παλιός Λαμπράκης και ενεργό στέλεχος του αντιδικτατορικού αγώνα με το ΠΑΜ αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο φωτεινά πρόσωπα της μεταπολιτευτικής δημοσιογραφίας και πρότυπο της γενιάς του.
Διαβάστε τι γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο anoixtoparathyro.gr:
Πέρα από την σπουδαία γραφή του, και την «σταχανοβίτικη» αλλά και την επιτελική αντίληψη της λειτουργία του Τύπου, είναι πνευματικός άνθρωπος, δεμένος με την καλλιτεχνική δημιουργία της εποχής του, στο θέατρο και στη μουσική.
Με λαμπρή επαγγελματική διαδρομή στα ΜΜΕ άρχισε στην ωριμότητα του το 2017, να αρθρογραφεί στην «Αυγή», από την οποία ξεκίνησε το 1976. Είναι δηλαδή παλαιότερος όσων έχουν σήμερα στα χέρια τους την εφημερίδα και η παρουσία του είχε στοιχεία συμβόλου αγωνιστικής συνέπειας και ανιδιοτελούς συμβολής σε μια συλλογική προσπάθεια.
Η υπογραφή του Τσαγκρή κοσμούσε την «Αυγή» καθώς ήταν το πιο βαρύ όνομα συνεργάτη της με κριτήρια όχι μόνο ποιότητας, αλλά και εξωστρέφειας, αν ληφθεί υπόψη ότι κάποιοι αρθρογράφοι με μεγάλη εμπειρία όπως ο Θαν. Καρτερός, έχουν κατά βάση κομματική οπτική στην αρθρογραφία τους.
Ο Τσαγκρής εκτος από τη θαυμάσια γραφή του πρόσφερε στην εφημερίδα την αυτονομία της σκέψης του, την πνευματικότητα του, την κρυστάλλινη οπτική του στα πράγματα, την κριτική παρέμβαση ακόμη και στην κομματικη ζωή.
Πρωτίστως την αναλυτική ικανότητα της πολιτικής επικαιρότητας, με δημοκρατικό πρόσημο και επαγγελματικό κύρος. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι η σημερινή διευθυντική ομάδα της Αυγής δεν μπορούσε να αντέξει το βάρος της παρουσίας του και του έδειξε την έξοδο.
Η αφορμή ήταν ένα άρθρο του – με τίτλο: » Ο ΣΥΡΙΖΑ και το κεφάλαιο Αλέξης Τσίπρας», που ασκούσε κριτική στην «αστική αυτοπεποίθηση» του Τσακαλώτου, στηλιτεύοντας υπονομευτικές παρεμβάσεις κατά του προέδρου του κόμματος και πρώην Πρωθυπουργού.
Να μην σε θέλουν στην κομματική εφημερίδα επειδή υπερασπίζεσαι την πολιτική αξία της κομματικής νομιμότητας δεν συνηθίζεται.
Καθώς αυτά τα πέντε χρόνια κατέθετε τη γνώμη του αμισθί, δεν χρειάστηκε καν να τον στείλουν στο λογιστήριο. Απλώς τον ενημέρωσαν ότι πρέπει να …αραιώνει.
Αξιοπρεπής άνθρωπος ευαισθητοποιημένος δημοσιογράφος, πρόσωπο με τον σεβασμό του επαγγελματικού χώρου του, πήρε τα μολύβια του και έφυγε, δίνοντας λογαριασμό μόνο στους αναγνώστες, με διαυγή τρόπο:
«Προκειμένου να παραμείνω συνεπής στις βασικές δημοσιογραφικές μου αρχές – που αισθάνθηκα να προσβάλλονται από αγενείς αντιδεοντολογικές και αντισυναδελφικές συμπεριφορές κάποιων εκ των… εσχάτων συγκυριακών διαχειριστών της πολυβασανισμένης ΑΥΓΗΣ – αποφάσισα να διακόψω οριστικά τη συνεργασία μου με την ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς».
Εδώ υπάρχει ένα θέμα μάλλον κρίσιμο για την εφημερίδα που, σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιευτεί, απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής επιδότησης του ΣΥΡΙΖΑ- φτάνοντας να κοστίζει δυο εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Εκτός από την πενιχρή κυκλοφορία, στις δημοσιογραφικές και κομματικές συντροφιές γίνεται λόγος για αδικαιολόγητες αμοιβές σε κάποιους -αλλά και για αργομισθίες, ή «τιμητικές» κομματικές μισθοδοσίες.
Με αυτά τα στοιχεία οποιοδήποτε εργοδότης, ειδικά αν βάζει τόσα λεφτά θα είχε ζητήσει τουλάχιστον εξηγήσεις από την διεύθυνση για την αποχώρηση ενός συνεργάτη που δεν επιβαρύνει καν το μισθολόγιο.
Αν ήταν ένας ιδιώτης αυτός που πλήρωνε γούστο του και καπέλο. Εν προκειμένω όμως πληρώνει ο Αλεξης Τσίπρας. Ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και φορέας της λαϊκής εντολής που διαμορφώνει το ύψος της κρατικής επιχορήγησης στο κόμμα του.
Δεν είναι οικονομικό, ή εργασιακό, θέμα, αφού ο απομακρυνθείς, δεν ήταν αμειβόμενος, αλλά μετείχε ως εθελοντής σε ένα δημοσιογραφικό εγχείρημα και ταυτόχρονα σε έναν πολιτικό αγώνα που έχει ως τελικό πρόσωπο αναφορές στον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και εν δυνάμει Πρωθυπουργό.
Είναι θέμα ηθικής τάξης, δημοσιογραφικής αξιολόγησης και πολιτικής ουσίας. Η πένα του Τσαγκρή έβαζε ένα λιθαράκι -ας υπολογίσει ο καθένας το μέγεθος του κατά τη κρίση του- στην πορεία προς την προοδευτική κυβέρνηση που προσπαθεί να θεμελιώσει ο Τσίπρας.
Με την απουσία του αυτό θα λείψει, από την εφημερίδα- και από ένα κύκλο σκεπτόμενων ανθρώπων, που σχετίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυριακάτικη έκδοση.
Με εκδοτικούς όρους η διεύθυνση της «Αυγής» βαρύνεται με την κακή πορεία της εφημερίδας. Ως ελαφρυντικό ενδεχομένως έχει το καθημερινό βάρος της ευθύνης, για την ανταπόκριση στην οποία ο κόπος που καταβάλει είναι προφανής.
Ωστόσο θα πρέπει να εξηγήσει πρώτα στο αναγνωστικό κοινό, μετά στον εκδότη της εφημερίδας και τρίτο στην πολιτική και επαγγελματική ηθική, πώς έχασε -αν δεν απομάκρυνε συνειδητά- έναν αρθρογράφο σαν τον Νίκο Τσαγκρή.
Κάποιος πρέπει να είναι σε θέση να εξηγήσει ποιος ειχε την ιδέα να απευθυνθεί σ έναν ικανότατο «γραφιά», ευθύβολο σχολιαστή, πνευματικό άνθρωπο με ήθος και περγαμηνές του στο χώρο σε στυλ: από αυτή βδομάδα δεν περιμένουμε κείμενο σου.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αντιμετωπίζει την «Αυγή» και τη διεύθυνσή της όπως ο ίδιος κρίνει. Τα λεφτά «του» δίνει. Αλλά για λόγους σχετικούς με κανόνες που πάντα σέβεται η Αριστερά, θα τους επικαιροποιήσει αν εξηγήσει ο ίδιος στον Τσαγκρή γιατί λείπει το όνομά του από την εφημερίδα. Αλλιώς πάνε στο βρόντο δυο εκατομμύρια το χρόνο…
