Του Γιώργου Λακόπουλου
Οι καλύτεροι αρθρογράφοι των εφημερίδων του στηρίζουν τον Νεομητσοτακισμό ασχολήθηκαν «μαζί και ταυτοχρόνως», που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος.
Σχολίασαν την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για άμεση εκλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ από το σύνολο των μελών του.
Για να τη μειώσουν βεβαίως. Την βρήκαν λειψή- επεκτείνοντας και σ΄ αυτό τη διαστρέβλωση.
Δεν πρόσεξαν ότι είναι ευρύτερη από τις αντίστοιχες διαδικασίες στο ΚΙΝΑΛ και τη ΝΔ: δεν εκλέγεται μόνο ο πρόεδρος , αλλά και η Κεντρική Επιτροπή.
Είναι περισσότερο ουσιώδης και δημοκρατική, από το τουρλουμπούκι που καθιέρωσε ο Γ. Παπανδρέου το 2004 και ονόμασε «εκλογή» .
Δεν συνιστά «συμμετοχή» να εκλέγουν πρόεδρο οι περαστικοί που δεν θα ξανασχοληθούν με το κόμμα -κι αυτός να λειτουργεί στη συνέχεια, ερήμην του κόμματος και με τους κηπουρούς του.
Ο Τσίπρας έκανε την πιο αποφασιστική κίνηση κατά του Μητσοτάκη από το 2019.
Φέρνει πιο κοντά την επικράτηση, όταν με το καλό έλθει η αναμέτρηση με ψήφους και όχι με τις «πίτες» και τις «κολώνες» του Φαναρά και άλλων δημοσκόπων.
Δημιουργεί καινούργιο κόμμα – κατά την εντολή που πήρε τον Ιούλιο του 2019.
Ικανό να αντιμετωπίσει τους πολυπλοκάμους μηχανισμούς που ανέδειξαν τον νεώτερο Μητσοτάκη και έκτοτε τον συντηρούν, με το αζημίωτο.
Απαλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ που οχυρώνεται σε μηχανισμούς και φράξιες, πίσω από κλειστές πόρτες, κλειστές οργανώσεις και κλειστές πολιτικές.
Αντί να ασκήσει τα προνόμιά του, ως αρχηγός του κόμματος και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας αναθέτει στην κομματική βάση να ασκήσει τα δικά της.
Ανοίγει τις πόρτες της, για να αλλάξει μέγεθος, σύνθεση και αντιλήψεις. Χωρίς φίλτρα για τον φρέσκο αέρα που έρχεται από την κοινωνία.
Η επικράτηση Τσίπρα συνδέεται με την επικράτηση του αυτονοήτου: ένα κόμμα εξουσίας δεν είναι κλειστή λέσχη συζητήσεων και σεμινάριο ιδεολογικής αναπαλαίωσης.
Είναι ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού και εκεί ωθεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ο επικεφαλής του.
Έτσι κερδίζει την εσωκομματική αντιπολίτευση με τους δικούς της όρους: τη διεύρυνση της εσωτερικής δημοκρατίας.
Στην άσκηση φραξιονισμού απάντησε με άσκηση ηγετικότητας και πήρε τις ψηφοφορίες μετά την άλλη .
Η εσωκομματική μειοψηφία είδε να την καταπίνει η πρωτοβουλία Τσίπρα και αντέδρασε αντιφάσκοντας με τον εαυτό της.
Αλλά όπως συμβαίνει με όλα τα κλειστά πολιτικά κυκλώματα η συλλογική βούληση του κόμματος να παρέμεινε κυβερνώσα δύναμη, την περιορίζει στο μέγεθός της.
Σε όσους έλεγαν ότι ο Τσίπρας αδρανεί απέναντι στην αδράνεια που προκαλεί η κομματική γραφειοκρατία, η απάντηση είναι ότι απλώς περίμενε.
Το ιμπέριουμ της πολιτικής ισχύος του στο κόμμα δεν είναι δυνατό να αμφισβητηθεί από το κόμμα, γιατί διαμορφώνεται έξω από αυτό.
Αυτό το ιμπέριουμ τον βάζει στην τροχιά της πολιτικής μεταβολής που επιδιώκει.
