Του Γιώργου Λακόπουλου
Πέραν των άλλων και κυρίως όσων στερούν μια φωνή από την ενημέρωση και δουλειά σε δεκάδες εργαζομένους, το κλείσιμο της Αυγής έχει δυο αξιοπρόσεκτες πλευρές:
Πρώτο: ο ΣΥΡΙΖΑ- εδώ το ΠΣ δεν χρειάζεται- αν μη τι άλλο, είναι κακός επιχειρηματίας και ακατάλληλος εργοδότης.
Δεύτερο: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξης Τσίπρας μάλλον δεν έχει επαρκή ενημέρωση για τη λειτουργία του δημοσιογραφικού «κομματικού οργάνου».
Γιατί κλείνει μια -πρωινή- εφημερίδα από την οποία δεν έλειψαν οι πόροι; Αν μάλιστα ισχύει ότι κόστιζε δυο εκατομμύρια ευρώ ετησίως – και άλλα τόσα ο ραδιοσταθμός «Στο Κόκκινο», είναι πολλά λεφτά.
Ο -παραιτηθείς – διευθυντής είπε ότι κλείνει επειδή δεν βρέθηκαν 5.000 συνδρομητές από τα 60.000 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η είδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εχει 60.000 μέλη είναι ενδιαφέρουσα, ειδικά αν συγκριθεί με τα εκατομμύριο πολίτων του ψήφισαν τον Τσίπρα- τον οποίο ο άνθρωπος στον οποίο ανάθεσε την έντυπη προπαγάνδα του, τον άδειασε με το ύφος της παρέμβασης του για την αποτυχία..
Ούτε το 8% από αυτούς – μόλις 700 συνδρομητές υπάρχουν, λέγεται- δεν συγκινήθηκε να αγοράσει μια συνδρομή δείχνει ένα διπλό λάθος:
Πρώτο: οι εφημερίδες δεν επιβιώνουν με συνδρομητές. Είναι συμπληρωματικό βοήθημα στα έσοδά τους. Επιβιώνουν με αναγνώστες. Και οι αναγνώστες προκύπτουν με ένα μόνο δέλεαρ: το καλό προϊόν.
Στον Τύπο προϊόν δεν είναι η αρθρογραφία, αλλά η ειδησεογραφία και το ρεπορτάζ. Οι αρθρογράφοι είναι το αλατοπίπερο.
Δεύτερο: Τα κόμματα δεν μπορούν να συντηρούν εφημερίδες με ξένα κόλλυβα -ήτοι με την κρατική επιδότηση.
Αν θέλουν να έχουν ιδιαίτερο και ελεγχόμενο εκφραστικό όργανο, πρέπει να το πληρώνουν οι χρήστες του- εν προκειμένω οι αναγνώστες.
Αν μάλιστα είναι και πανάκριβο, όπως δείχνει εν προκειμένω, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Ως προπαγάνδα αυτό που έκανε η «Αυγή» δεν ήταν δημοσιογραφία – γιατί απευθύνονταν μόνο στα στενό κομματικό κοινό. Αλλά δεν ήταν ούτε και προπαγάνδα- γιατί προσπαθούσε να εμφανιστεί ως δημοσιογραφία.
Η «Αυγή» και ο «Ριζοσπάστης» – με έντιμο τρόπο αφού το δηλώνουν- είναι η άλλη όψη ενός κάλπικου νομίσματος στην Ελλάδα.
Στην άλλη όψη έχει κάποιες εφημερίδες της Δεξιάς, με δημοσιογράφους που δηλώνουν ότι κάνουν ενημέρωση αλλά λένε «εμείς» ή «η παράταξή μας», εννοώντας το… κόμμα!
Αυτά δεν είναι δημοσιογραφία, ούτε ενημέρωση. Δεν είναι καν κομματική ενημέρωση, γιατί δεν έχει ως αποδέκτη, ούτε καν τα κομματικά μέλη, όπως λέει ο- κατά τα λοιπά συγκροτημένος -διευθυντής της χρεοκοπημένης εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Με επαρκή χρηματοδότηση και αναγνωρίσιμο λογότυπο, η «Αυγή» έκλεισε για λόγους που δεν είναι κατανοητοί, από εκδοτική και δημοσιογραφική άποψη τουλάχιστον.
Με τόσα λεφτά έπρεπε να είναι βιώσιμη χωρίς τις κομματικές συνδρομές. Πώς γίνεται αυτό ας ρωτήσει ο Αλέξης Τσίπρας ως «επενδυτής»-που έχασε τα λεφτά του- έναν επαγγελματία δημοσιογράφο.
Για τα υπόλοιπα, ας ρωτήσει τους σοβαρούς στο περιβάλλον του, γιατί εν προκειμένω είναι ορατή η απεικόνιση της ανακυκλούμενης εσωκομματικής κατάστασης.
Μόνο που εκδηλώνεται σε στιγμή που κάθε άλλο διευκολύνει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: έχει μπροστά του δυο εκλογικές μάχες και ένα συνέδριο.
Στην πολιτική ούτε οι πέτρες δεν είναι αθώες, για να παραφραστούμε τον Τσάντλερ. Ας βρει λοιπόν γιατί έμεινε χωρίς εφημερίδα.
Κατά τα λοιπά το κλείσιμο της «Αυγής» έδωσε αφορμή για χολερικές επικρίσεις κατά τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 «έκλεισε κανάλια και εφημερίδες> -και εννοούν το «Μέγκα» και το «Συγκρότημα».
Η αλήθεια είναι το «Μέγκα» το έκλεισαν οι μέτοχοί του που -μετά από δεκαετίες δανειακών πακτωλών- αρνήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να το στηρίξουν.
Το «Συγκρότημα» το έκλεισε ο Μητσοτάκης που μεθόδευσε- με φίλους του και μέσα στον ιστορικό Οργανισμό – να μην μπορεί ο Σταύρος Ψυχάρης, ως ιδιοκτήτης, να ασκήσει το δικαίωμά του να πουλήσει την επιχείρησή του σε όποιον ήθελε.
Ήταν η εποχή που από το βήμα της Βουλής ο τότε πρόεδρος της ΝΔ έλεγε ότι η αλλαγή γραμμής – δηλαδή η επιστροφή στην η παραδοσιακή γραμμή- των δυο εφημερίδων του ΔΟΛ, συνιστά «άλωση του Τύπου» από τον Τσίπρα.
Έτσι το σχέδιο διάσωσης των εφημερίδων -και του επιχειρηματία- υπονομεύθηκε από μέσα και ΄χάθηκε. Εν τέλει, μέσω των τραπεζών, ιδιοκτήτης έγινε ο Μαρινάκης, και όχι ο Σαββίδης που είχε καταθέσει εγκαίρως επιχειρηματικό πλάνο ομαλής ανάκαμψης, επαρκώς χρηματοδοτούμενο.
Αλλά γι’ αυτά θα μάθουμε περισσότερα όταν ο Σταύρος Ψυχάρης,- που μάλλον κατάλαβε τι συμβαίνει με τους ευεργετηθέντες- εκδώσει το βιβλίο για τη συνταρακτική διαδρομή του στα ΜΜΕ.
