Του Γιώργου Λακόπουλου
Σφίγγουν τα γάλατα-στο σκάνδαλο Novartis. Γι’ αυτό και ο Άδωνις Γεωργιάδης τα περί «συμμορίας Τσίπρα» τα κάνει γαργάρα. Ότι θα «βάλει φυλακή την Τουλουπάκη» το προσπερνάει. Τώρα αισθάνεται απλώς «όμηρος της ελληνικής Δικαιοσύνης».
Προφανώς σ’ αυτό έχει δίκιο: η Δικαιοσύνη όφειλε να έχει αποφανθεί για την υπόθεσή του -όπως ζήτησε άλλωστε- από καιρό.
Δεν το έκανε ούτε μετά τη δίμηνη προθεσμία που έδωσε στις 17 Σεπτεμβρίου ο οικονομικός εισαγγελέας στην έκδοση του πορίσματος της έρευνας για ενδεχόμενη δωροδοκία του.
Υπάρχουν και χειρότερα: Το Δικαστικό Συμβούλιο αρνείται να εφαρμόσει το νόμο στην περίπτωση του υπο ποινική δίωξη Λοβέρδου- που σουλατσάρει ως υποψήφιος πρόεδρος κόμματος. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασ. Πλιώτας, δεν δείχνει να ανησυχεί για την παρανομία. Και η ζωή συνεχίζεται.
Ο Άδωνις ωρυόταν νυχθημερόν στα κανάλια περισσότερο από τους άλλους, όταν η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της, αρχίζοντας μια έρευνα για διαφθορά, όπως είχε υποχρέωση από τη στιγμή που υπήρχαν ενδείξεις και μαρτυρίες.
Αν το όνομα του βρήκε στο μεϊντάνι πριν ολοκληρωθεί η έρευνα, τα παράπονα στο κόμμα του και στο ΠΑΣΟΚ : συντήρησαν τον πανάθλιο νόμο που υποχρέωσε την εισαγγελέα Ελένη Τουλουπάκη να στείλει τα ονόματα στη Βουλή, προτού σχηματίσει εικόνα για τον καθένα.
Μετα την εισαγγελική πρόταση για τον Φρουζή, που επαναφέρει το ζήτημα των ενδεχόμενων υπουργικών χρηματισμών, ο Άδωνις κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα -αν σταμάτησε ποτέ.
Αλλά δεν τον παίρνει να βγει πάλι στα κεραμίδια με το παλιό υβρεολόγιο, κατά εισαγγελέων και πολιτικών.
Τώρα βρίσκει «αδράνεια των εισαγγελέων» και απλώς τους απειλεί, με προσφυγή στην ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη «για να ξεκαθαρίσει η υπόθεση».
Ουδείς του υπέδειξε να παραιτηθεί
Η προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστικά όργανα προβλέπεται για όλους του πολίτες του κοινοτικού χώρου. Κάθε άλλο παρά επιβαρύνει τον προσφεύγοντα.
Αλλά ο Άδωνις αλλιώς αντιμετώπιζε ως τώρα τη Δικαιοσύνη: Σα να τη δικάζει αυτός. Σα να ήταν η Τουλουπάκη η ελεγχόμενη και αυτός ο ελέγχων. Με την ίδια λογική θα μπορούσε να κατηγορήσει τον έφορο, τον τροχονόμο, οποιονδήποτε δημόσιο λειτουργό του ζητάει εξηγήσεις…
Εν πάση περιπτώσει έστω και αργά ευαισθητοποιείται και αντιλαμβάνεται ότι ο μόνος φορέας για την αλήθεια και το δίκιο είναι η Δικαιοσύνη και στους λειτουργούς της προσφεύγουμε με εμπιστοσύνη αντί να τους βρίζουμε.
Θα καταθέσει την προσφυγή του -που ετοιμάζει από καιρό-στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, αλλά έχει αυτογνωσία:
«Θα είμαι ο πρώτος εν ενεργεία υπουργός κράτους μέλους της ΕΕ που θα στραφεί κατά της Δικαιοσύνης της χώρας του. Το θεωρώ τεράστιο εξευτελισμό και για την ελληνική δημοκρατία και για την ελληνική Δικαιοσύνη, δεν μου μένει όμως άλλος τρόπος να αμυνθώ έναντι της πρωτοφανούς αδράνειας και ανικανότητας».
Τελεί υπό έρευνα και δικαιούται να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αρκεί να το κάνει με κόσμιο τρόπο -και αυτή τη φορά το τηρεί. Πάνε οι οχετοί κατά του Τσίπρα.
Αλλά ο Γεωργιάδης δεν είναι μόνο ερευνώμενος για το σκάνδαλο. Είναι αντιπρόεδρος κόμματος. Ουδείς του υπέδειξε να παραιτηθεί μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεσή του.
Είναι κατάντημα για μια κυβέρνηση
Ο Αντώναρος, που το έθεσε ως αυτονόητο, διεγράφη επι τόπου. Ο θρίαμβος της συγκάλυψης- για το… συμφέρον του κόμματος. Σα να είναι η κομματική ιδιότητα σαν το λημέρι του λήσταρχου Νταβέλη να τον προστατεύει από τους «διώκτες» του.
Στη ΝΔ χορεύαν όπως τους έπαιζε ο Άδωνις, πρίμο – σεγκόντο με τον Λοβέρδο ότι θα «συντρίψουν τους σκευωρούς».
Σήμερα είναι και υπουργός -θέση που εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση του Πρωθυπουργού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον ακούει ότι θα οδηγήσει σε εξευτελισμό τη κυβέρνησή του -τι άλλο είναι όταν εξευτελίζεται ένας υπουργός;- και δεν τον αποπέμπει.
Είναι κατάντημα για μια κυβέρνηση όταν παρακολουθεί ένα μέλος της να απειλεί ότι θα οδηγήσει σε κατάντημα τη χώρα.
