Πώς η δυτική πολιτική σπρώχνει την ήπειρο σε τυφλή σύγκρουση
Periodista
Η δημόσια συζήτηση στην Ευρώπη θυμίζει πλέον υστερικό παραλήρημα, με κυβερνητικούς αξιωματούχους να ανταγωνίζονται σε δηλώσεις – όπως του ανεκδιήγητου Νίκου Δένδια – περί φερέτρων, «αναπόφευκτων πολέμων» και σεναρίων καταστροφής. Η αντιρωσική υστερία που καλλιεργείται συστηματικά από δυτικά επιτελεία έχει μετατραπεί σε κυρίαρχη αφήγηση, παρασύροντας κυβερνήσεις που εμφανίζονται πρόθυμες να στοιχηθούν πίσω από κάθε πολεμοχαρή πρωτοβουλία. Σ’ αυτό το κλίμα, και η Ελλάδα βρίσκει τον ρόλο της: όχι ως δύναμη ψυχραιμίας, αλλά ως πρόθυμος μαθητής των ευρωατλαντικών προσταγών.
Η ελληνική εμπλοκή στον ουκρανικό βάλτο
Η επίσκεψη Ζελένσκι στην Αθήνα απλώς σφράγισε αυτό που ήταν ήδη προφανές: η χώρα μπαίνει ακόμη πιο βαθιά σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός της. Με την ουκρανική ηγεσία να απαιτεί συνεχώς περισσότερη στήριξη και τη Δύση να λειτουργεί ως επιθετικός πολλαπλασιαστής πίεσης, η Ελλάδα σύρεται σε επιλογές που μόνο επικίνδυνες μπορούν να θεωρηθούν. Η ρωσική προειδοποίηση για «σοβαρές συνέπειες» δεν είναι διπλωματικός θόρυβος· είναι υπενθύμιση ότι η Ελλάδα παίζει με φωτιά που άλλοι άναψαν και άλλοι ελέγχουν.
Η ιστορική αλήθεια που κάποιοι προσπαθούν να θάψουν
Ενώ η προπαγάνδα των δυτικών κυβερνήσεων παρουσιάζει τη Ρωσία ως την «μόνη απειλή», τα γεγονότα μιλούν ξεκάθαρα: μόνο το ΝΑΤΟ έχει επεκταθεί από το 1990 μέχρι σήμερα, φτάνοντας από τα σύνορα της Γερμανίας στις παρυφές της Μόσχας. Η διεύρυνση δεν ήταν αποτέλεσμα «ρωσικής επιθετικότητας», αλλά προληπτικής περικύκλωσης. Η αντιρωσική υστερία επιχειρεί να σβήσει αυτή την πραγματικότητα, όμως η γεωπολιτική δυναμική δεν αλλάζει επειδή το επιθυμούν οι δυτικοί στρατηγοί επικοινωνίας.
Η απάτη των νατοϊκών «εγγυήσεων»
Σε αυτό το περιβάλλον, η επίκληση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ως δήθεν εγγυητών της ελληνικής ασφάλειας είναι το λιγότερο αφελής. Τα γεγονότα του 1974 αποδεικνύουν ότι όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή, η χώρα μπορεί να μείνει ξεκρέμαστη, είτε λόγω συμφερόντων, είτε λόγω κυνισμού των «συμμάχων». Σήμερα, αντί να αποστασιοποιείται από έναν πόλεμο που απειλεί να τυλίξει την ήπειρο, η Ελλάδα εμφανίζεται έτοιμη να συνταχθεί με τα πιο ακραία κέντρα αποφάσεων της Δύσης.
Η αναγκαιότητα ενός ισχυρού αντιπολεμικού μετώπου
Μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, η ανάγκη για μαζικό αντιπολεμικό κίνημα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Αυτή είναι μια πρώτη πολιτική άμυνα απέναντι σε μια Ευρώπη που οδεύει όπου τη σπρώχνουν τα επιθετικά συμφέροντα της Δύσης και η τυφλή πίστη ενός ναζιστικού ουκρανικού καθεστώτος που απαιτεί ολοένα περισσότερα.
Η επιλογή είναι σαφής: ή θα παραδοθούμε στη δυτική πολεμική παράκρουση, ή θα υπερασπιστούμε το αυτονόητο δικαίωμα των λαών να μη γίνουν καύσιμη ύλη για ξένα σχέδια.
