Η αντίφαση ανάμεσα στις επίσημες εξηγήσεις και τα συσσωρευμένα αδιέξοδα
Στη δημόσια τοποθέτησή του, ο πρωθυπουργός επανέφερε το γνώριμο αφήγημα ότι τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα οφείλονται κυρίως σε “εξωγενείς” κρίσεις. Με αυτόν τον τρόπο, επιχείρησε να εμφανίσει την κυβερνητική αδυναμία ως αντικειμενικό περιορισμό και τις ελάχιστες παρεμβάσεις που εξήγγειλε ως τη μόνη “ρεαλιστική” επιλογή.
Ωστόσο, η ουσία του προβλήματος δεν βρίσκεται στις εξωτερικές πιέσεις, αλλά στις συγκεκριμένες στρατηγικές επιλογές που έχουν υιοθετηθεί εδώ και χρόνια:
τη δημοσιονομική πειθαρχία που προκρίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση,
την παραγωγή υπερπλεονασμάτων εις βάρος της κοινωνίας
και τη σταθερή αποδοχή ενεργειακών και οικονομικών πολιτικών που αυξάνουν το κόστος ζωής αντί να το μειώνουν.
Η επίκληση, λοιπόν, της έλλειψης “μαγικών λύσεων” δεν είναι τίποτε άλλο παρά τεχνητή συσκότιση του γεγονότος ότι υπάρχουν διαφορετικές επιλογές — απλώς δεν επιλέγονται.
Ενεργειακός κόμβος με πανάκριβο τίμημα για τα νοικοκυριά
Ο πρωθυπουργός παρουσίασε την Ελλάδα ως “αναβαθμισμένο ενεργειακό κόμβο”, όμως πίσω από αυτό τον τίτλο κρύβεται μια πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά τα ελληνικά νοικοκυριά:
η ενεργειακή πολιτική που ακολουθήθηκε οδηγεί στη μονιμοποίηση ακριβής ενέργειας, καθώς στηρίζεται στον ρόλο της χώρας ως πύλης εισόδου για αμερικανικό LNG — ένα από τα ακριβότερα ενεργειακά προϊόντα στην παγκόσμια αγορά.
Η επιλογή αυτή δεν αποτελεί φυσικό φαινόμενο ούτε τεχνοκρατική αναγκαιότητα. Είναι συνειδητή στρατηγική που υπαγορεύεται από ευρωπαϊκές κατευθύνσεις και διμερείς συμφωνίες, και έχει ως αποτέλεσμα ένα ενεργειακό κόστος δυσβάσταχτο για μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Μεταφορές και ταχυμεταφορές: το κόστος που μετακυλίεται στους πολίτες
Την ίδια ώρα, οι μεταφορές και οι ταχυμεταφορές μετατρέπονται σε ακριβό εμπόρευμα, αποτέλεσμα της απουσίας ουσιαστικής ρύθμισης, της αύξησης του κόστους ενέργειας και της συνεχούς πίεσης προς ιδιωτικοποίηση κρίσιμων υποδομών. Ο πρωθυπουργός παρουσίασε το φαινόμενο αυτό ως αναγκαστική εξέλιξη, όμως είναι ξεκάθαρο ότι προκύπτει από ένα συγκεκριμένο μοντέλο αγοράς που ευνοείται διαχρονικά από τις κυβερνητικές πολιτικές.
Η πίεση από τους αγρότες και οι καθυστερημένες παρεμβάσεις
Υπό την πίεση των κινητοποιήσεων των αγροτών, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την επιτάχυνση της καταβολής μέρους των επιδοτήσεων και υποσχέθηκε μια αόριστη “συμπληρωματική ενίσχυση” για όσους έχασαν το ζωικό τους κεφάλαιο από την ευλογιά.
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι:
- η ασθένεια έχει αποδεκατίσει κοπάδια για περισσότερους από 15 μήνες,
- η πρόληψη ήταν ανεπαρκής,
- τα μέτρα προστασίας ανύπαρκτα,
- και το διοικητικό χάος του ΟΠΕΚΕΠΕ οδήγησε στην πρωτοφανή παύση πληρωμών χιλιάδων παραγωγών.
Σήμερα, χιλιάδες κτηνοτρόφοι βρίσκονται χωρίς εισόδημα, ενώ αγρότες και παραγωγοί δίνουν μάχη για την επιβίωσή τους μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν τους επιτρέπει ούτε να σχεδιάσουν ούτε να επιβιώσουν.
Οι διαμαρτυρίες δεν είναι συγκυρία — είναι αποτέλεσμα πολιτικού μοντέλου
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, που συνεχίζονται με συντονισμό και επιμονή, δεν είναι στιγμιαία αντίδραση ούτε προϊόν παραπληροφόρησης. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολυετούς συσσώρευσης αδιεξόδων, που έχουν κοινή ρίζα:
- την ευρωπαϊκή πολιτική που προωθεί τη συγκέντρωση της παραγωγής,
- την πίεση προς μικρούς παραγωγούς και κτηνοτρόφους,
- την απουσία προστασίας απέναντι σε ασθένειες και καταστροφές,
- και τη σταδιακή υπονόμευση της βιωσιμότητας του πρωτογενούς τομέα.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, οι εξαγγελίες περί “ρεαλιστικών λύσεων” δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα των ανθρώπων που βρίσκονται στο χωράφι, στη στάνη ή στο θερμοκήπιο.
