Αποκαλύψεις προαναγγέλλει ο Κώστας Βαξεβάνης για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα και το κεφάλαιο με τις τηλεοπτικές άδειες, τον Νίκο Παππά και τη διαπλοκή
Ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης και το documentonews.gr ανοίγουν τον φάκελο του νέου βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα και προαναγγέλλουν αποκαλύψεις για όσα συνέβησαν πίσω από τις κλειστές πόρτες της εξουσίας. Με αιχμή το κεφάλαιο που αφορά τις τηλεοπτικές άδειες και τον ρόλο του Νίκου Παππά, ο Βαξεβάνης φωτίζει πτυχές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι σήμερα είχαν μείνει στο σκοτάδι. Ο ίδιος υπόσχεται ότι θα παρουσιάσει σε συνέχειες το περιεχόμενο του βιβλίου, «πολύ πριν κυκλοφορήσει», με στόχο –όπως λέει– να «μπουν τα πράγματα στη θέση τους».
Ο Βαξεβάνης, μέσα από την προσωπική του ματιά, σκιαγραφεί έναν Αλέξη Τσίπρα περισσότερο «μυθολογικό» και συναισθηματικό παρά πολιτικό. Αναδεικνύει την ανάγκη του πρώην πρωθυπουργού να αποδώσει την πορεία του ως ένα προσωπικό έπος, γεμάτο Οδυσσειακές αναφορές, αλλά και τα σημεία όπου ο ίδιος φαίνεται να αναγνωρίζει λάθη, ιδιαίτερα στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Ο δημοσιογράφος αφήνει να εννοηθεί πως το βιβλίο κρύβει περισσότερα απ’ όσα φαίνονται με την πρώτη ανάγνωση — και ότι σύντομα θα επανέλθει με νέα στοιχεία.
Το πλήρες κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στο documentonews.gr
Ήρθε η μεγάλη ώρα. Η στήλη, αποφάσισε να λύσει τις απορίες που υπάρχουν για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, παραθέτοντας όχι θεωρίες, αλλά το περιεχόμενο του ίδιου του βιβλίου. Για να μην κατηγορηθώ, δεν επιχειρώ να διαφημίσω τον χαριτωμένο πλέον πρώην πρωθυπουργό και το πόνημά του, αλλά να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Κατ’ αρχάς, διαβάζοντας το βιβλίο το οποίο έχει 762 σελίδες (μαζί με το κεφάλαιο των ευχαριστιών) καταλαβαίνεις πως ο Αλέξης Τσίπρας, ένοιωθε μια έντονη ανάγκη να πει αυτά που ήθελε και μάλιστα με τρόπο που να είναι πρώτα ο ίδιος ικανοποιημένος και μετά το αναγνωστικό κοινό. Αν εξαιρέσουμε το έντονα επικολυρικό ύφος με τις λεκτικές υπερβολές και τις εξιδανικεύσεις που πάντα συναντά κάποιος σε αυτοβιογραφικά βιβλία, κατά τα άλλα είναι ένα ανάγνωσμα ευχάριστο. Διαβάζεις και λες «μπράβο στο παιδί που αντιμετώπισε αυτά τα πράγματα».
Όπως είναι λογικό, ο Αλέξης είναι στο επίκεντρο της διήγησης και αρκετές φορές μιλάει σε πρώτο πρόσωπο. «Αποφάσισα», «θεώρησα», «έδωσα εντολή» είναι μερικές από τις εκφράσεις και τα ρήματα που χρησιμοποιεί για να τοποθετηθεί (και αυτό φυσικό) στο επίκεντρο των εξελίξεων. Το πρώτο ενικό πρόσωπο γίνεται πρώτο πληθυντικό, όταν αναφέρεται στις ευθύνες. Λογικό και αναμενόμενο αφού υπήρχε μεν αυτός που αποφάσιζε αλλά υπήρχαν και οι άλλοι στην κυβέρνηση. Αλλά όλα αυτά εν καιρώ, αφού θα σας τα εκθέσω σε συνέχειες πολύ πριν εκδοθεί το βιβλίο.
Τι μου έκανε περισσότερο εντύπωση; Η αρχαιοπρέπεια του πρώην πρωθυπουργού την οποία θα ζήλευε και ο αρχαιόπληκτος Άδωνης Γεωργιάδης. Τώρα για να είμαστε ακριβείς, η λατρεία του Αλέξη Τσίπρα είναι προς την αρχαία μυθολογία. Αντιλαμβάνεται μάλιστα τον εαυτό του ως νέο Οδυσσέα που πλέει προς την ποθητή Ιθάκη. Για να καταλάβετε τι εννοώ, παραθέτω τους τίτλους μερικών μόνων κεφαλαίων που τον συνδέουν με το μυθικό κλέος του πολυμήχανου μυθικού του ήρωα, αλλά και τη μυθική διάσταση των πραγμάτων. «Απόπλους» (το συνδέει με τα χρόνια του στις οργανώσεις της Αριστεράς), «Έφοδος στον ουρανό», «Η Οδύσσεια της διαπραγμάτευσης», «Οι σειρήνες της ματαιοδοξίας» , «Ο δρόμος προς τη Ιθάκη», «Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης», «στους Λαιστρυγόνες», «Αντικρίζοντας την Ιθάκη», «Η Οδύσσεια των άλλων», «Μετά την Ιθάκη», «Οι Σειρήνες του εθνολαϊκισμού», «Τι μας έδωσε το ταξίδι» και άλλα πολλά. Από τεχνικής άποψης, ίσως κάποιος έπρεπε να πει στον Αλέξη Τσίπρα πως η επίμονη σύνδεσης της ζωής του με τον Οδυσσέα και το ταξίδι του είναι καθ υπερβολή και δημιουργεί και αρνητικούς συνειρμούς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, είχε μέσα του περισσότερη αρχαιοελληνική μυθολογία από όσο έδειχνε και μας δίνει την δυνατότητα να ανακαλύψουμε έναν άλλο εαυτό του συνδεδεμένο με την παραμυθία.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι το βιβλίο ξεκινάει με ένα περιστατικό τα ξημερώματα της 29 Ιουνίου 2023, την ημέρα δηλαδή που ο Αλέξης Τσίπρας, δήλωσε πως παραιτείται από Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως περιγράφει ο Αλέξης, ξύπνησε από ένα θόρυβο στο μπαλκόνι που οφειλόταν σε ένα παγιδευμένο περιστέρι. Το περιστέρι δεν μπορούσε να πετάξει γιατί χτυπούσε σε ένα διάφανο προστατευτικό τζάμι στο μπαλκόνι. Ο Αλέξης Τσίπρας το έπιασε στα χέρια και το βοήθησε να πετάξει πάνω από το γυάλινο φράγμα. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο εξήγησε στη σύζυγό του τι έχει γίνει και συμπλήρωσε «Απίστευτο και σημαδιακό. Τώρα πια είμαι απόλυτα σίγουρος για την απόφασή μου».
Η απόφαση στην οποία αναφέρεται ήταν αυτή της παραίτησης. Ποιος θα περίμενε ότι ο Αλέξης Τσίπρας (και όχι κάποιος Βελόπουλος ή Λατινοπούλου), πίστευε τόσο πολύ σε οιωνούς και την σημασία τους; Αλλά έτσι συμβαίνει ακόμη και με τους ηγέτες, τους καθορίζει η ανθρώπινη και συναισθηματική πλευρά τους. Όσοι ψάχνετε γιατί παραιτήθηκε ο Τσίπρας , θα βρείτε την απάντηση στο βιβλίο. Ήταν ένα περιστέρι με τον ίδιο τρόπο που είναι το Άγιο Πνεύμα στις Γραφές.
Συνοπτικά, αν περιμένετε ένα πολιτικό κείμενο του Αλέξη Τσίπρα, δεν υπάρχει. Πρόκειται για ένα αφήγημα με συναισθηματικά στοιχεία εσωτερικής καύσης που κινούν τη γραφή του πρώην πρωθυπουργού και όσων την επιμελήθηκαν. Τα διαβόητα πρόσωπα που θα ανέφερε και θα έχαναν τον ύπνο τους δεν υπάρχουν. Αναφέρονται κάποια πρόσωπα, ίσα ίσα για να επιμεριστεί η ευθύνη των κυβερνητικών ευθυνών υπό τη οπτική ότι ναι μεν ο Αλέξης έχει την συνολική πολιτική ευθύνη, αλλά σπρώχτηκε στις όποιες ευθύνες από τα πρόσωπα.
Μια τέτοια περίπτωση αφορά το κεφάλαιο των τηλεοπτικών αδειών και τον Νίκο Παππά. Το σχετικό κεφάλαιο με τίτλο «Το μακρύ ταξίδι» αφιερώνει 14 μόλις σελίδες (από τη σελίδα 393 και μετά) σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες πτυχές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αυτή των τηλεοπτικών αδειών. Στις πρώτες σελίδες του κεφαλαίου, ο Τσίπρας αναφέρεται στο σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής στην Ελλάδα την οποία μάλιστα παρομοιάζει με Λερναία Ύδρα (μία ακόμη αναφορά στη μυθολογία) της οποίας όχι μόνο έπρεπε να κοπούν τα κεφάλια αλλά να καυτηριαστούν κιόλας οι πληγές. Κατά μία έννοια ο Τσίπρας μοιάζει λίγο με την Ζήνα, την πρωταγωνίστρια της σειράς που περιδιαβαίνει στην Ελληνική μυθολογία βάζοντας στο ίδιο επεισόδιο τον Ηρακλή με τον Οδυσσέα και τον Σωκράτη, αλλά σημασία έχουν οι συμβολισμοί. Ακόμη και αν αποδίδονται με ένα… μπέρδεμα.
Παρά τη διαπίστωση που κάνει για την διαπλοκή, ο Τσίπρας δεν λέει αν πέτυχε ή γιατί απέτυχε, αλλά παραθέτει απλώς γεγονότα και συναισθήματα. Από τη μάχη με τους καναλάρχες αναφέρεται μόνο στον Σταύρο Ψυχάρη σε σχέση με τη γνωστή συνάντησή του παρουσία της γάτας Ιμαλαϊων στο σπίτι της συνεργάτιδάς του Ζωής Χαλιδιά (αποκαλύπτει το όνομα). Ο Ψυχάρης δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιώσει ούτε να διαψεύσει τις μεταξύ τους συνομιλίες αφού δεν είναι εν ζωή πλέον, αλλά όσα καταγράφει ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κομμάτι της ιστορίας. Δεν αναφέρεται σε άλλον «αντίπαλο» καναλάρχη επιχειρηματία, ενώ η αναφορά στον άλλο ισχυρό της εποχής επιχειρηματία Μπόμπολα, γίνεται με αναφορά του ονόματος του εκδοτικού συγκροτήματος «Πήγασος» και όχι στο πρόσωπο.
Ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι καλώς δόθηκε με απόφασή «του» η μάχη με τους καναλάρχες οι οποίοι έπρεπε να επιτέλους να πληρώσουν. Αλλά τη γενική του απόφαση για αυτή τη μάχη, φαίνεται να επηρέασε και να νόθευσε η άποψη του φίλου του και υπουργού Νίκου Παππά, ο οποίος τον έκανε να πιστέψει («γιατί ίσως ήθελε να πιστέψει» όπως χαρακτηριστικά γράφει) ότι έπρεπε να δημοπρατηθούν τέσσερις τηλεοπτικές άδειες.
Γράφει ο πρώην πρωθυπουργός για τις ευθύνες, χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό πρόσωπο «Το λάθος μας ήταν ότι παρασυρθήκαμε σε μια λογική μετωπικής σύγκρουσης με τους επιχειρηματίες των ΜΜΕ, από ένα αίσθημα δικαιοσύνης , αλλά και οργής, για την κακοποίηση από την πλευρά κάποιων από αυτούς της ενημέρωσης και της αλήθειας. Και η οργή ακόμη και αν σε πνίγει το δίκιο, δεν είναι καλός σύμβουλος στη ζωή και πολύ περισσότερο στην πολιτική. Κι αυτό το λάθος το ακολούθησε για τους ίδιους λόγους και ένα δεύτερο: η διαδικασία του διαγωνισμού ήταν επιδεικτικά επιθετική. Θυμόμαστε όλοι τις εικόνες με τους ιδιοκτήτες καναλιών κλεισμένους στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης , χωρίς κινητά, με φαγητό delivery κλπ, να κονταροχτυπιούνται για τις τηλεοπτικές άδειες».
Στο ίδιο κεφάλαιο υπάρχει μια φευγαλέα αναφορά στον επιχειρηματία Χρήστο Καλογρίτσα, για τον οποίο ο Τσίπρας λέει, ότι έκανε την μοναδική παρέμβαση στο θέμα των αδειών, για να ζητήσει να πεταχτεί εκτός. Η αποπομπή Καλογρίτσα την εποχή εκείνη έγινε γιατί δεν μπορούσε να ανταποκριθεί οικονομικά, αλλά για να μιλά ο Αλέξης Τσίπρας για παρέμβαση κάτι θα έχει στο μυαλό του.
Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, ο πρώην πρωθυπουργός, φαίνεται μετά την συγνώμη του για το σκάνδαλο της Novartis, να ζητά συγνώμη και από τους καναλάρχες για την ταλαιπωρία τους. Μπορεί να είναι και μια στάση ευθύνης.
Έχει ωστόσο σημασία, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν αποτιμά τη δίωξη και την καταδίκη του Νίκου Παππά από το Ειδικό Δικαστήριο ως μια πολιτική μεθόδευση, αλλά το αποσιωπά σαν να ήταν καλώς γενόμενο. Ο Τσίπρας θα μπορούσε να πάρει θέση σε αυτό, αφού λίγο πριν καταδικαστεί ο Παππάς, ο υπεύθυνος για τον διαγωνισμό Γενικός Γραμματέας Λευτέρης Κρέτσος αλλά και στελέχη του Υπουργείου είχαν αθωωθεί γιατί ο διαγωνισμός (σύμφωνα με το δικαστήριο) ήταν αδιάβλητος. Δεν το έκανε, αλλά δεν μπορεί να τα πει όλα σε ένα βιβλίο. Είπε άλλωστε για το συμβολικό περιστέρι.
Αυτά προς στιγμήν για την Ιθάκη του Αλέξη Τσίπρα. Θα επανέλθουμε σύντομα. Με την ιστορία αλλά και τη μυθολογία που τόσο αρέσει στον συγγραφέα.
