Ο Αλέξης Τσίπρας να οργάνωσε μεθοδικά ένα σχέδιο υπονόμευσης του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας Κασσελάκη και Αχτσιόγλου ως πιόνια, για να επιστρέψει μόνος στο προσκήνιο. Από τη στήριξη Κασσελάκη μέχρι το «πραξικόπημα» και τον Φάμελλο – μαριονέτα, το σχέδιο του «υπονομευτή» φαίνεται να ολοκληρώθηκε
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έφυγε ποτέ πραγματικά από το πολιτικό παιχνίδι. Για δύο ολόκληρα χρόνια ο πρώην πρωθυπουργός οργάνωσε μεθοδικά στο παρασκήνιο ένα σχέδιο υπονόμευσης που στόχευε πρώτα στη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια στην προετοιμασία της προσωπικής του επανόδου με νέο κόμμα και καθαρό πεδίο.
Το χρονικό της «στρατηγικής του υπονομευτή» είναι αποκαλυπτικό και δείχνει μια ψυχρή, οργανωμένη, πολιτικά κυνική μεθοδολογία. Μεθοδικότητα, σιωπή και απόλυτος έλεγχος του παρασκηνίου συνθέτουν μια εικόνα πολιτικού τακτικιστή, που κινείται πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αντιπάλους του.
Στήριξε τον Κασσελάκη για να «τελειώσει» την Αχτσιόγλου
Όλα ξεκίνησαν με τη σιωπηρή στήριξη του Στέφανου Κασσελάκη. Ο Τσίπρας, αποφάσισε να πριμοδοτήσει παρασκηνιακά τον Κασσελάκη ώστε να «τελειώσει» πολιτικά την Έφη Αχτσιόγλου.
Η στρατηγική πέτυχε: η σαρωτική νίκη Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές πυροδότησε τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με την Αχτσιόγλου να αποχωρεί παρέα με τους υπόλοιπους αποστάτες και να ιδρύει τη Νέα Αριστερά. Έτσι, ο Τσίπρας ξεφορτώθηκε τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, τους Τζανακόπουλους, τους Τσακαλώτους και ΣΙΑ, χωρίς να λερώσει ο ίδιος τα χέρια του.
Το αποτέλεσμα: ο ΣΥΡΙΖΑ διχάστηκε, η Αχτσιόγλου αποχώρησε και ο Τσίπρας κρατούσε στα χέρια του το νήμα της επόμενης μέρας.
Η επιστολή – μαχαιριά και η παράλυση του Κασσελάκη
Μόλις δύο ώρες πριν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας έστειλε επιστολή – σοκ, επιχειρώντας να «φάει» τον Κασσελάκη τη στιγμή που εκείνος βρισκόταν στο απόγειο της εσωκομματικής του νομιμοποίησης.
Είχε ήδη εξουδετερώσει την Αχτσιόγλου και είχε παγώσει κάθε κίνηση από τους Παύλο Πολάκη και Νίκο Παππά, που έμειναν πολιτικά αδρανείς, ακολουθώντας τις υποδείξεις του «παλιού αρχηγού».
Η επιστολή αυτή παγίδεψε τον Κασσελάκη, αμφισβήτησε ευθέως την πολιτική του επάρκεια και έθεσε τις βάσεις για το πραξικόπημα που ακολούθησε λίγους μήνες αργότερα.
Το 15% του Κασσελάκη που χάλασε το σχέδιο
Στις Ευρωεκλογές, παρά τη λευκή απεργία του «ιερατείου» Τσίπρα και τη γραμμή σε ψηφοφόρους να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ για να μην ξεπεράσει σε ποσοστά εκείνα της συντριβής του Αλέξη Τσίπρα, ο Κασσελάκης κατάφερε να φέρει 15% – ένα ποσοστό που, μαζί με το 2% της Αχτσιόγλου, ισοδυναμεί με το 17% που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα στις εθνικές εκλογές.
Αυτό το αποτέλεσμα ανέτρεψε πλήρως τα σχέδια του πρώην πρωθυπουργού. Το ποσοστό του Κασσελάκη απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί μόνος του, και έτσι εμπόδισε την επαναφορά Τσίπρα, σε πρώτη φάση τουλάχιστον.
Τότε άρχισε ξεκίνησαν οι αθλιότητες του παρασκηνίου: ο Πολάκης, ο Φάμελλος και η Γεροβασίλη και ΣΙΑ ξεκίνησαν συντονισμένα την αμφισβήτηση του Στέφανου Κασσελάκη, με σαφή εντολή από τον ίδιο τον Τσίπρα. Έτσι στήθηκε το ντροπιαστικό πραξικόπημα που αποκαθήλωσε τον εκλεγμένο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Φάμελλος ως «πρόεδρος υπό προθεσμία» και η ολοκλήρωση του σχεδίου
Αφού παγίδευσε τον Κασσελάκη, ο Τσίπρας προχώρησε στο επόμενο βήμα: στήριξε τον Σωκράτη Φάμελλο, έναν πολιτικό που δεν εμπνέει, δεν πείθει και δεν μπορεί να σταθεί δημοσκοπικά ούτε στο ένα τρίτο της απήχησης του προκατόχου του.
Η επιλογή Φάμελλου δεν ήταν λάθος, αλλά κομμάτι του σχεδίου. Ο πρώην πρωθυπουργός χρειαζόταν έναν μεταβατικό πρόεδρο, έναν άνθρωπο που θα κρατήσει προσωρινά τα ηνία του κόμματος μέχρι να ολοκληρωθεί η τελική φάση: η επιστροφή Τσίπρα στο προσκήνιο.
Και πράγματι, ο Φάμελλος – φοβισμένος, άτολμος και πολιτικά ανύπαρκτος – έσπευσε να δηλώσει για την παραίτηση του Τσίπρα:
«Πάρε μας μαζί σου γιατί χανόμαστε. Τελειώσαμε».
Μια φράση που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, σφράγισε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και επικύρωσε την επιτυχία του σχεδίου του “υπονομευτή”.
Ολοκληρωμένο σχέδιο: Διέλυσε, αποσταθεροποίησε, επιστρέφει
Δύο χρόνια κινήσεων στο σκοτάδι κατέληξαν σε ένα από τα πιο περίπλοκα πολιτικά σχέδια της μεταπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας, μεθοδικά και χωρίς δημόσιες εκρήξεις, υπονόμευσε πρώτα τους αντιπάλους του, μετά τους διαδόχους του και στο τέλος το ίδιο του το κόμμα.
Τώρα εμφανίζεται έτοιμος να επιστρέψει ως ο «σωτήρας» της Αριστεράς, έχοντας προηγουμένως βυθίσει κάθε πιθανό ανταγωνιστή.
Η στρατηγική του μπορεί να ήταν αμείλικτη, όμως πέτυχε τον στόχο της: κανείς πλέον δεν μπορεί να σταθεί απέναντί του στο ίδιο πεδίο.
Το ερώτημα είναι αν η κοινωνία θα δεχθεί ξανά τον πολιτικό που γκρέμισε το ίδιο του το σπίτι για να το ξαναχτίσει από τα ερείπια.
