Με το βλέμμα στραμμένο στις εν εξελίξει διεργασίες στη Χαριλάου Τρικούπη τελούν στο Μέγαρο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου, καθώς η πρωτοβουλία που έχει αναλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου αναδιατάσσει πλήρως τα δεδομένα στο Κίνημα Αλλαγής και πλέον αχνοφαίνονται στο βάθος του ορίζοντα οι προϋποθέσεις που μπορούν να μετατρέψουν το κόμμα σε πραγματικό ρυθμιστή του πολιτικού σκηνικού.
Η ενεργός εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού στις εσωκομματικές ζυμώσεις δεν αφήνει αδιάφορο κανέναν στο πολιτικό σκηνικό, καθώς ειδικά στην περίπτωση που οι εσωκομματικές ωδίνες κυοφορήσουν μία υποψηφιότητα Παπανδρέου για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, τότε προβλέπεται ότι θα δημιουργηθεί μία ευρύτερη δυναμική για το ΚΙΝΑΛ, που μπορεί να επηρεάσει εν συνόλω το πολιτικό σκηνικό.
Τέλος στο τέλμα
Βεβαίως, ακόμη είναι νωρίς για προβλέψεις –πολλώ δε μάλλον που ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει καν ανοίξει τα χαρτιά του. Όμως, είναι δεδομένο ότι αν προέκυπτε μία υποψηφιότητα Παπανδρέου για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ, τότε αυτό θα ανέτρεπε την κατάσταση στασιμότητας που έχει διαμορφωθεί στο πολιτικό σκηνικό. Με άλλα λόγια, αυτή η αμετάβλητη κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μία κυβέρνηση η οποία προηγείται στις δημοσκοπήσεις και μία αξιωματική αντιπολίτευση που –επίσης σταθερά- αδυνατεί να καρπωθεί μέρος της φθοράς του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ αναμένεται να αλλάξει, αν ο Γιώργος Παπανδρέου αναλάβει τα ηνία της Χαριλάου Τρικούπη. Το πολιτικό σκηνικό, μ’ άλλα λόγια, θα αποκτήσει στοιχεία ρευστότητας, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σε μία συγκυρία που οι ζυμώσεις και οι υπολογισμοί διεξάγονται με ορίζοντα το δεδομένο ότι οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με απλή αναλογική.
Η αγωνία του Μαξίμου
Όπως προαναφέρθηκε, οι εξελίξεις κάθε άλλο παρά αδιάφορο αφήνουν το Μέγαρο Μαξίμου, για έναν βασικό λόγο: ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εδώ και χρόνια υιοθετήσει ως βασική πολιτική του στρατηγική την διασφάλιση της απεύθυνσης που έχει στους πολίτες του Κέντρου. Μάλιστα, παρά τα πρόσφατα γεγονότα που έδειξαν εν τοις πράγμασι ότι το αφήγημα του «κεντρώου Μητσοτάκη» είναι ένας μύθος (επίσημη υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων, ανάρρηση της «τριανδρίας του ΛΑΟΣ» σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις κ.α.), ο πρωθυπουργός συνεχίζει να μπορεί να επικοινωνήσει με μέρος του κεντρώου χώρου. Όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου και η ενεργός εμπλοκή του στα πολιτικά πράγματα σε επίπεδο κορυφής μπορούν να αφαιρέσουν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτό το πλεονέκτημα –πολλώ δε μάλλον που τότε θα ανακατευθεί από την αρχή η τράπουλα στον χώρο του Κέντρου και των προοδευτικών πολιτών.
Δίκοπο μαχαίρι
Σε ό,τι αφορά στην Κουμουνδούρου, η ανάλυση κορυφαίων επιτελών του κόμματος για τις έντονες ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα στο Κίνημα Αλλαγής κινούνται σε δύο άξονες: έναν… αισιόδοξο και έναν απαισιόδοξο. Ο απαισιόδοξος δεν είναι άλλος από την ανάλυση που λέει ότι αν ο Γιώργος Παπανδρέου ηγηθεί του κόμματος, τότε ο χώρος του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς θα αποκτήσει έναν δυναμικό διεκδικητή, που δε θα μπορεί ευλόγως να αρκεστεί στο να είναι το ΚΙΝΑΛ ένα «ΚΚΕ του Κέντρου» -πράγμα για το οποίο είχε κατηγορηθεί στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ η Φώφη Γεννηματά. Ο πρώην πρωθυπουργός, αντιθέτως, με όλη την πολιτική του διαδρομή, με το ευρύ δίκτυο διεθνών επαφών του και με τις ιδέες και τις προτεραιότητές του, μπορεί να διεκδικήσει κάτι πολύ ευρύτερο από ένα 7 ή 8 ή 10% του πολιτικού σκηνικού. Το θέμα, λοιπόν, είναι αν αυτό θα γίνει σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ ή όχι. Οι «απαισιόδοξοι» της Κουμουνδούρου ανησυχούν μήπως ο Γιώργος Παπανδρέου επιζητήσει να ανακαταλάβει ζωτικό πολιτικό χώρο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι αισιόδοξοι «βλέπουν» ότι ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί ευκολότερα να πλαγιοκοπήσει τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και να συγκροτήσει ένα πραγματικά ενδιάμεσο προοδευτικό κόμμα, που θα μπορεί να έχει κομβικό μερίδιο στην διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών ενόψει της απλής αναλογικής
