Στη Βουλή απέφυγε τις απαντήσεις για το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, επέλεξε αναρμοδιότητες και προσωπικές επιθέσεις, επιβεβαιώνοντας το κλίμα συγκάλυψης στο Μαξίμου
Η εμφάνιση στη Βουλή και η απογοήτευση
Όταν ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, Γιώργος Μυλωνάκης, πήρε τον λόγο στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα, οι βουλευτές αλλά και η κοινή γνώμη περίμεναν καθαρές απαντήσεις. Αντί για διαφώτιση, όμως, αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα μείγμα από θεσμική απαξίωση, επικοινωνιακή αλαζονεία και κλασικές υπεκφυγές.
Μπροστά στο βάρος των αποκαλύψεων για το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, ο «εκπρόσωπος» του Μαξίμου υιοθέτησε την πιο ασφαλή –αλλά και πιο εκτεθειμένη– στρατηγική: το καταφύγιο της «αναρμοδιότητας».
Οι καταγγελίες που δεν απαντήθηκαν
Η πρόεδρος της «Πλεύσης Ελευθερίας», Ζωή Κωνσταντοπούλου, έθεσε ξεκάθαρα το ερώτημα: Υπήρχε γνώση στο πρωθυπουργικό γραφείο για τις παρακολουθήσεις και ενημερώνονταν βουλευτές της ΝΔ για τις «νόμιμες» επισυνδέσεις της ΕΛ.ΑΣ.;
Αντί ο κ. Μυλωνάκης να δώσει ουσιαστικές εξηγήσεις, κατέφυγε στο τεχνικό τέχνασμα της μη συζήτησης λόγω «αναρμοδιότητας». Την ίδια στιγμή, στο Facebook έσπευσε να ειρωνευτεί την κ. Κωνσταντοπούλου, βαφτίζοντας τις καταγγελίες «φαντασιώσεις».
Μόνο που υπάρχει ένα «παραπονάκι»: ο πρώην υφυπουργός Χρήστος Μπουκώρος παραδέχτηκε δημόσια ότι είχε ενημερωθεί για στοιχεία εναντίον του, τα οποία απέτρεψαν την υπουργοποίησή του. Ένα γεγονός που καταρρίπτει το αφήγημα περί «θεωριών συνωμοσίας».
Η στάση του «θιγμένου» και η σκιά συγκάλυψης
Αντί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ο κ. Μυλωνάκης προτίμησε να εμφανιστεί ως «θιγμένος» πολιτικός, εκτοξεύοντας προσωπικές επιθέσεις αντί να τοποθετηθεί επί της ουσίας. Δεν έδωσε απάντηση για το αν γνώριζε ποιοι βουλευτές παρακολουθήθηκαν, πόσα πρόσωπα εμπλέκονται και πού βρίσκονται τα σχετικά στοιχεία.
Το αποτέλεσμα; Ένας υφυπουργός που παρουσιάζεται ως «προέκταση» του πρωθυπουργικού γραφείου, τη στιγμή της κρίσης θυμάται ξαφνικά ότι είναι απλώς «αναρμόδιος».
Η κοινωνία απαιτεί απαντήσεις – όχι υπεκφυγές
Η στάση του κ. Μυλωνάκη δεν εξέθεσε μόνο τον ίδιο, αλλά και το ίδιο το Μαξίμου, που δείχνει να επενδύει στη συγκάλυψη αντί στην κάθαρση. Η κοινωνία δεν τρέφεται με επικοινωνιακές ατάκες ούτε με τεχνικά προσχήματα. Απαιτεί αλήθειες και διαφάνεια.
Όσο κι αν επιχειρούν να θάψουν το σκάνδαλο, είναι θέμα χρόνου οι αλήθειες να βγουν στην επιφάνεια. Και τότε, η «αναρμοδιότητα» θα αποδειχθεί η πιο ενοχοποιητική ομολογία.
