Αν και ακόμα βρισκόμαστε στις αρχές του Οκτωβρίου, το τέταρτο κύμα της πανδημίας επελαύνει στη χώρα, με τις ΜΕΘ να βρίσκονται ξανά στο κόκκινο, ενώ επιβάλλονται νέα τοπικά lockdown, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη. “Είμαστε ήδη στο τέταρτο κύμα και δεν έχουμε διδαχθεί” τονίζουν γιατροί που μιλούν στην ΑΥΓΗ της Κυριακής. Άλλωστε, οι υγειονομικοί βλέπουν ότι καμία στήριξη στο ΕΣΥ δεν πρόκειται να υπάρξει, αφού το σχέδιο Μητσοτάκη είναι η ενίσχυση των ιδιωτών στην Υγεία.
Και στα σχολεία όμως η κυβέρνηση πορεύεται σαν να μην έχει υπάρξει η δραματική εμπειρία του 2020, με τη σχολική χρονιά να ξεκινά χωρίς μέτρα, χωρίς σχέδιο και με τους εκπαιδευτικούς απροστάτευτους. Στην ΑΥΓΗ της Κυριακής μιλούν επίσης εργαζόμενοι στην εστίαση αλλά και διανομείς, οι οποίοι, εν μέσω της διάλυσης της εργασίας που φέρνει η εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, κατάφεραν μέσα από τη συλλογική και δυναμική διεκδίκηση να κερδίσουν με τον αγώνα τους δικαιώματα, μισθό και συμβάσεις. Όσο περνά ο καιρός, η κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία φέρνει στο μυαλό παραφρασμένη μία από τις πλέον διάσημες τηλεοπτικές ατάκες: «Τι να κάνουμε που όλες οι κοινωνικές ομάδες αποδοκιμάζουν τον πρωθυπουργό;».
Οι ντελιβεράδες βρίσκονται συνεχώς σε μια οριακή κατάσταση
Οι ντελιβεράδες δεν έχουν μεγάλη προϊστορία. Είναι μια δουλειά που άνθησε τα τελευταία χρόνια, με την έκρηξη των φαγάδικων, και τη βρίσκεις εύκολα γιατί πάντα υπάρχει ζήτηση αρκεί να έχεις μηχανάκι. Συνήθως ξεκινάει ως δουλειά ανάγκης, αλλά μπορεί να γίνει μόνιμη, διότι «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού». Οδηγούν τα μηχανάκια τους σε παγωμένα οδοστρώματα, μέσα από νερά βροχής, κάτω από καύσωνα, βαρυφορτωμένοι τις παραγγελίες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις χωρίς να έχουν όλοι και πάντα την κατάλληλη προστασία.
Ειδικότερα τα δύο τελευταία χρόνια, με την έξαρση της Covid-19, οι ντελιβεράδες βρέθηκαν στην κυριολεξία στην πρώτη γραμμή. Κάποιοι δούλευαν ατελείωτες ώρες και κάτω από αντίξοες συνθήκες, ενώ άλλοι αναγκάστηκαν να κλειδώσουν τα μηχανάκια τους και να ζήσουν με 534 ευρώ.
Μετά από όλες τις δύσκολες κοινωνικές και υγειονομικές συνθήκες που επικράτησαν και συνεχίζουν να επικρατούν στη χώρα μας, υπογράφτηκε το νέο νομοσχέδιο που καταδεικνύει τη σύμβαση ανεξαρτήτων υπηρεσιών και σύμβασης εξαρτημένης εργασίας. Οι απεργίες είναι ένα άλλο δύσκολο κομμάτι, καθώς οι περισσότεροι δεν τολμούν καν να το σκεφτούν, γιατί ή θα χάσουν το μεροκάματο, ή θα απολυθούν, ή θα μπουν στο στόχαστρο του εργοδότη.
Οι ντελιβεράδες βρίσκονται συνεχώς σε μια οριακή κατάσταση, καθώς η πλειονότητα των εργοδοτών δεν πληρώνει για τη συντήρηση των οχημάτων, την προστασία (κράνος, αδιάβροχα κ.ά.) και τα ένσημα, με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του ανά πάσα στιγμή. Το θετικό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι πλέον ο κόσμος συμπαραστέκεται και δείχνει αλληλεγγύη στους ταχυμεταφορείς, με τρανό παράδειγμα τον αποκλεισμό της efood μέσα από τα social media.
Η νίκη μας αποτελεί παράδειγμα για όλον τον κλάδο της εστίασης
Βασιλής Κεφαλάς, μέλος του Δ.Σ. του Συνδικάτου Επισιτισμού – Τουρισμού Θεσσαλονίκης, μέλος της Επιτροπής Αγώνα Διανομέων και εργαζόμενος στην efood
Οι εργαζόμενοι της efood πέτυχαν μια μεγάλη και καθαρή νίκη, η οποία έχει πολλές διαστάσεις: αφενός απέναντι στην εταιρεία, αφετέρου απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και στις πολιτικές που εφαρμόζονται. Διότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη εμπεριείχε ένα άρθρο που «χαντάκωσε» τους διανομείς ανοίγοντας τον δρόμο για το freelancing, το νέο μοντέλο που οι εργοδότες θέλουν να επεκτείνουν σε πολλούς κλάδους, δηλαδή ένα νέο πεδίο μεγάλης εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζόμενων.
Η νίκη έχει λάβει επίσης και πανευρωπαϊκές διαστάσεις, γιατί η efood είναι γερμανικός κολοσσός, ενώ οι εργαζόμενοι παλεύουν σε παγκόσμιο επίπεδο απέναντι σ’ αυτές τις μορφές εργασίας. Βάλαμε κι εμείς λιθαράκι μας για να γείρει η πλάστιγγα προς την αντίσταση σ’ αυτές τις μορφές, όπως το freelancing, και υπέρ της μισθωτής εργασίας. Το καθεστώς του «συνεργάτη» συνοδεύεται από ωραία λόγια ότι βγάζεις περισσότερα σαν ελεύθερος επαγγελματίες, στην πραγματικότητα είσαι όμως ένας σύγχρονος σκλάβος, που δουλεύει με το κομμάτι και υφίσταται μεγαλύτερη εκμετάλλευση ακόμα κι από τον μισθωτό.
Τα προβλήματα του κλάδου βέβαια δεν λύθηκαν, ωστόσο αυτή η νίκη αποτελεί παράδειγμα για όλον τον κλάδο της εστίασης (και για όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα), ένα παράδειγμα για τους επόμενους αγώνες οι οποίοι θα έρθουν. Δείχνει ότι υπάρχει εναλλακτική, με αγώνες, απεργίες, συνελεύσεις και αυτοοργάνωση των εργαζομένων. Πέρα και έξω από τις συμβιβασμένες ή εργοδοτικές ηγεσίες των συνδικάτων, έναν σκόπελο που βαραίνει επί χρόνια το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας.
Η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων και το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού Θεσσαλονίκης θα συνεχίσουν να στέκονται απέναντι σε κάθε εργοδοσία, μικρή ή μεγάλη, ευρωπαϊκή ή όχι, που απομυζά τους εργαζόμενους και δεν τους καταβάλλει όσα δικαιούνται.
Επένδυσαν στα ΜΜΕ αντί για τα σχολεία
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκίνησε τη νέα χρόνια χωρίς να έχει πάρει απολύτως κανένα μέτρο προστασίας για τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς. Μέσα σε μια κατάσταση πανδημίας και με μεταλλάξεις που πλήττουν κυρίως άτομα μικρότερης ηλικίας, επέλεξε συνειδητά να μην κάνει απολύτως καμία αλλαγή στην εκπαιδευτική κοινότητα. Αντί να μειώσει τον αριθμό των παιδιών ανά τάξη, να προβεί στην πρόσληψη περισσότερων εκπαιδευτικών και να δημιουργήσει νέους χώρους διδασκαλίας, κάτι το οποίο, πέρα από τη μείωση της διασποράς του ιού, θα βοηθούσε στην εύρυθμη λειτουργία του σχολείου, επέλεξε να χρηματοδοτήσει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ταυτόχρονα εφαρμόζει νέα άνευ λογικής πρωτόκολλα, όπως το 50%+1, πουλώντας ένα success story ότι τα πράγματα πλέον είναι καλύτερα και την ίδια στιγμή τα κρούσματα, οι θάνατοι και οι εισαγωγές στις ΜΕΘ είναι αυξημένες σε σχέση με τα περσινά επίπεδα.
Σε καθημερινή βάση οι σύλλογοι διδασκόντων προσπαθούν να συζητήσουν και να αποφασίσουν πώς θα γίνει πράξη μια βεντάλια πρωτόκολλων και οδηγιών οι οποίες έχουν εμπνευστεί από ανθρώπους που δεν έχουν απολύτως καμία εμπειρία από σχολική ζωή και εκπαιδευτική διαδικασία. Δίχως να έχει τέλος το φετινό μαρτύριο για τα ελληνικά δημοτικά σχολεία, ψήφισαν ως μέσο πίεσης και συμμόρφωσης την εσωτερική αξιολόγηση, όπου απειλούν με ποινές όποιον/α εκπαιδευτικό δεν είναι εντός γραμμής. Το κερασάκι στη φετινή τούρτα είναι τα σεμινάρια για τις γνωστικές δεξιότητες, η υποχρεωτικότητά τους αλλά και το ανούσιο του θέματος σε μια εποχή που σίγουρα είναι το τελευταίο πράγμα το οποίο χρειάζεται το δημόσιο σχολείο.
Ανέστης Κιούλπαλης, διευθυντής ΜΕΘ Βενιζέλειου Νοσοκομείου Ηρακλείου
Το τελευταίο, που είναι τα μονοκλωνικά αντισώματα -που αποφάσισαν ενάμιση χρόνο μετά να τα εγκρίνουν-, δείχνει τη συνολική εικόνα. Στην ουσία δεν υπήρξε καμία σοβαρή αντιμετώπιση για την πανδημία, με την έννοια ότι όλα έγιναν εκ των ενόντων. Χωρίς να δημιουργηθούν μόνιμες δομές στα νοσοκομεία, οι πτέρυγες Covid σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας είναι στεγασμένες προσωρινά, καταλαμβάνοντας άλλα τμήματα. Με γιατρούς που ασχολούνται περιστασιακά με την Covid. Φαίνεται πως η αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν να κάνουμε υπομονή λίγους μήνες και θα περάσει. Από πέρσι, δηλαδή, νόμιζαν ότι είχαμε ξεμπερδέψει. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η πανδημία συνεχίζεται παγκόσμια και στην Ελλάδα, όπου πλέον απασχολεί νεότερους ανθρώπους.
Είμαστε ήδη στο τέταρτο κύμα και δεν έχουμε διδαχθεί. Οι προσωρινές εμβαλωματικές λύσεις δεν είναι αρκετές. Είναι σαφές ότι λείπουν οι κατάλληλοι χώροι, το κατάλληλο προσωπικό και υπάρχουν ελλείψεις. Στις ΜΕΘ μας πιέζουν να νοσηλεύουμε όλο και περισσότερους ασθενείς χωρίς το απαιτούμενο προσωπικό. Είμαστε στα όρια, σωματικά και ψυχολογικά. Οι δραστηριότητες των νοσοκομείων για τη λοιπή νοσηρότητα έχουν περιοριστεί. Τα χειρουργεία και οι επεμβάσεις έχουν μειωθεί, όπως και οι τακτικές εισαγωγές. Αναγκαστικά, γιατί υπάρχει ανάγκη για νοσηλεία των ασθενών με κορωνοϊό, μολονότι οι ανάγκες δεν έχουν μειωθεί. Το πρόβλημα είναι να νοσηλεύονται και οι μεν και οι δε στα όρια. Την κουβέντα που γίνεται για τον ιδιωτικό τομέα στην Υγεία μόνο ιδεοληπτικοί θα μπορούσαν να τη συνεχίσουν σε αυτή τη φάση, που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει την αξία του δημόσιου τομέα. Όλοι βλέπουν την αναγκαιότητα ενός δημόσιου τομέα, ακόμα και σε χώρες που ο ιδιωτικός τομέας Υγείας ήταν πάρα πολύ ανεπτυγμένος, όπως οι ΗΠΑ. Εδώ οι δικοί μας σκέφτονται τις ιδεοληψίες τους. Σύμπραξη δημοσίου με ιδιωτικό τομέα ξέρουμε ότι σημαίνει να πουληθούν κάποια επικερδή τμήματα των νοσοκομείων σε ιδιώτες και να κερδίζουν οι «φίλοι μας».
Δημήτριος Τσιφτσής, διευθυντής ΤΕΠ Γ.Ν. Νίκαιας
Τα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών των νοσοκομείων είναι τα τμήματα στα οποία ο κάθε πολίτης έχει άμεση και ελεύθερη πρόσβαση για κάθε θέμα υγείας που τον απασχολεί.
Δυστυχώς, η πανδημία πέτυχε τα ΤΕΠ των νοσοκομείων σε μεταβατική φάση, χωρίς σαφές καθηκοντολόγιο του προσωπικού, χωρίς στοχοθεσία και χωρίς πλάνο ανάπτυξης.
Ευτυχώς, η πανδημία έτυχε όταν τα ΤΕΠ είχαν αρχίσει ήδη μερικώς να στελεχώνονται, να εκπαιδεύεται το προσωπικό και να εξοπλίζονται (κατ’ εφαρμογή των ΦΕΚ Β/874/2012, Β/1044/2019, Γ4α/Γ.Π./21989/16-3-2018 Απόφαση υπουργείου Υγείας).
Δυστυχώς, ο συνολικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση της πανδημίας δεν στηρίχθηκε στην ενίσχυση των ΤΕΠ ως πραγματική πρώτη γραμμή άμυνας, αν και τελικά διαχειρίστηκε τον δεκαπλάσιο όγκο ασθενών σε σχέση με τα νοσηλευτικά τμήματα Covid και τις ΜΕΘ Covid.
Ευτυχώς, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των ΤΕΠ αρίστευσε στην αντιμετώπιση της πανδημίας από όποια θέση κλήθηκε να υπηρετήσει (ΤΕΠ Covid και non-Covid, κλινικές Covid και non-Covid, εμβολιαστικά κέντρα, ΜΕΘ).
Δυστυχώς, ένα νευραλγικό τμήμα των νοσοκομείων, το οποίο άρχισε πρακτικά να λειτουργεί από το 2018, δεν αξιοποιήθηκε με τον πλέον αποδοτικό τρόπο.
Δυστυχώς, οι πολλαπλές εισηγήσεις από επιστημονικούς, συνδικαλιστικούς, κομματικούς και υπηρεσιακούς φορείς με προτάσεις για την ανάπτυξη των ΤΕΠ άργησαν να αξιολογηθούν και να υλοποιηθούν.
Οι φιλότιμες προσπάθειες του προσωπικού των νοσοκομείων, πέρα και πάνω από τα στενά τους καθήκοντα, κάποιων διοικητών νοσοκομείων και ορισμένων διοικητών ΥΠΕ συνέβαλαν τα μέγιστα στη λειτουργία του συστήματος.
Ελπίζουμε πως το πρόγραμμα εμβολιασμών και η γνώση και εμπειρία των τελευταίων μηνών θα μας επιτρέψουν να περάσουμε σε μια σχετική κανονικότητα.
Δεν θα έχουμε όμως κερδίσει τίποτα από αυτή την περιπέτεια αν δεν επαναξιολογηθεί ο ρόλος των ΤΕΠ ώστε να αναπτυχθούν ουσιαστικά. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να αποτελέσουν την προμετωπίδα ενός σύγχρονου δημόσιου συστήματος Υγείας.
