Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος στην πατρίδα μας. Οποιος τολμήσει να πει κάτι διαφορετικό από την κυβέρνηση και τη δικτατορία της μοναδικής σκέψης που την υποστηρίζει βαπτίζεται «κινηματίας».
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος βρίσκεται σήμερα εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. (όχι με δική του επιλογή, αλλά επειδή διεγράφη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη), θεώρησε σκόπιμο να θέσει δημοσίως με άρθρο του στα «Νέα» συγκεκριμένα ερωτήματα για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και την πορεία του έθνους. Μπορεί οι αρμονικές σχέσεις του με τον πρωθυπουργό (2016-2024) να διαταράχθηκαν, όταν εκείνος δήλωσε ότι ο κύριος Μητσοτάκης «χαριεντιζόταν» ομού μετά του κυρίου Χριστοδουλίδη με τον πρόεδρο Ερντογάν σε έναν καναπέ στη Βουδαπέστη (και δικαιώθηκε, γιατί οι χαριεντισμοί Χριστοδουλίδη με τον Τούρκο πρόεδρο συνεχίστηκαν στα Τίρανα – να δούμε αν αύριο θα έχουμε και χαριεντισμούς Κυριάκου – Τατάρ), μπορεί να θεωρήθηκε η στάση του «προσβλητική» για το κύρος του κυρίου Μητσοτάκη και να τον έθεσε εκτός Ν.Δ. με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά αυτό δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να ανησυχεί γνησίως για την πορεία της χώρας. Οποιος έχει καθίσει στην καρέκλα του πρωθυπουργού -και ο Σαμαράς κάθισε σε αυτήν σε πολύ ταραγμένες περιόδους- ξέρει από πολύ μέσα τι σημαίνει για τη χώρα να είναι απούσα από τις διεθνείς εξελίξεις ή να υποχωρεί σε κρίσιμα μέτωπα. Ξέρει άριστα τι σημαίνει να είσαι αυτή την εποχή απομονωμένος από τη νέα αμερικανική ηγεσία (τα πρωτοσέλιδα του Μαρτίου, που εμφάνιζαν τον πρωθυπουργό να συναντάται με τον Τραμπ στην Ουάσινγκτον στις 20 Μαΐου φαίνεται μέχρι ώρας να διαψεύδονται, κι ας «κατασκήνωσε» στην αμερικανική πρωτεύουσα ο κύριος Μητσοτάκης), ξέρει άριστα τι σημαίνει να τα έχεις «σπάσει» με τους Γερμανούς και να θέλουν να σου στείλουν πίσω «πεσκέσι» 40.000 παράνομους μετανάστες, ξέρει τι είναι να είσαι ψυχραμένος με τους Γάλλους και να απαγορεύεις σε εταιρία τους να ποντίσει καλώδιο στην Κάσο, ξέρει, τέλος, τι σημαίνει για το Αιγαίο και τη Μεσόγειο να βάζει «πόδι», μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία, στην καρδιά της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας η Τουρκία! Το ότι ανησυχείς για την πατρίδα δεν σημαίνει ότι ονειρεύεσαι να γίνεις απαραιτήτως και κομματάρχης.
Αλλά η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα εκ μέρους της Ν.Δ. ήταν η κατηγορία «θέλεις να ρίξεις την κυβέρνηση Μητσοτάκη». Η αγωνία για τη διαιώνιση του είδους στην εξουσία, δηλαδή! Η απάντηση ήταν «τα λες όλα αυτά γιατί θες να κάνεις κόμμα!». Αλήθεια, όμως, το θέμα μας σήμερα είναι αν θα κάνει κόμμα ο Σαμαράς ή αν θα αντέξει όρθια η χώρα, για να μην εκχωρήσει θαλάσσια επικράτεια αιώνων στις θυελλώδεις εξελίξεις που έρχονται μετά την προσέγγιση ΗΠΑ – Τουρκίας στη Μέση Ανατολή (Συρία); Το θέμα μας είναι ο εσωκομματικός επαρχιωτισμός ή η εθνική επιβίωση στην Ανατολική Μεσόγειο (Καστελόριζο) και η αποτροπή της αναγνώρισης του ψευδοκράτους; Ηδη υπάρχουν δηλώσεις ενός ανιστόρητου υφυπουργού της Ν.Δ., του κυρίου Τσάφου, και δύο επίλεκτων βουλευτών του κόμματος, πρώην υπουργών, που προπαγανδίζουν εμμέσως την τουρκική θέση για τη διχοτόμηση και την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Και, αντί να δίδουν εξηγήσεις αυτοί -γιατί το θέμα είναι εθνικό και όχι εσωκομματικό-, καλείται σε εξηγήσεις ο πρώην πρωθυπουργός.
Λυπούμεθα, αλλά ο κύριος Σαμαράς, ανεξαρτήτως του τι θα αποφασίσει -και θα κριθεί τελικώς από τους Ελληνες-, δεν είναι το δάσος. Είναι το δέντρο. Το δάσος είναι η Ελλάς και, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, θα «καεί» στην πυρά.
Νέο κόμμα
Οσον αφορά την ουσία της υποθέσεως τώρα, το ζήτημα δεν είναι αν θα ιδρυθεί κόμμα, αλλά αν θα αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση. Οταν από τις εκλογές του 2023 και τις ευρωεκλογές του 2024 αφήνεις σταθερά ακάλυπτο με την πολιτική σου έναν ιδεολογικό χώρο που «παίζει» μεταξύ 16%-23% του εκλογικού σώματος, το πρόβλημά σου είναι πώς θα ονομάζεται αυτός που θα καλύψει τον χώρο (Βελόπουλος, Λατινοπούλου, Νατσιός χθες ή Σαμαράς αύριο); Η απάντηση είναι σαφής. Το πρόβλημά σου δεν ονομάζεται «Σαμαράς» – το πρόβλημά σου είσαι εσύ! Εάν τη μια προσβάλλεις τον κόσμο σου με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, την άλλη με τα τεκμήρια που τον θεωρούν απατεώνα και φοροφυγά, την άλλη με βέβηλους πίνακες, την τρίτη με τη νομιμοποίηση offshore συζύγων και τέκνων, την τέταρτη με παράλειψη της αναφοράς του όρου «Γενοκτονία Ποντίων», την πέμπτη με την οπισθοχώρησή σου από την Κάσο, την έκτη με τις δηλώσεις υφυπουργού που μιλά για «Βόρεια Κύπρο» (και δεν τον διώχνεις με τις κλοτσιές), την έβδομη με τις παλινωδίες που βγάζουν δύο εκατομμύρια λαό στον δρόμο για τα Τέμπη, τι περιμένεις αλήθεια από όλο αυτόν τον κόσμο, που βλέπει την παράταξή του και δεν την αναγνωρίζει; Το ότι η Ν.Δ. εκλαμβάνεται ως η κυβέρνηση του «ό,τι πείτε» το λέει η μισή πρώην εκλογική βάση της, το ότι το έγραψε ένας πρώην αρχηγός της είναι απλώς σύμπτωση. Τα πραγματικά ερωτήματα που έθεσε άλλωστε ο κύριος Σαμαράς, χωρίς να πάρει απάντηση, είναι σαφή και συγκεκριμένα: τι λάθος κάναμε και βάζουν «πόδι» στην καρδιά της ευρωπαϊκής άμυνας οι Τούρκοι; Γιατί εμείς επιμείναμε να (νομίζουμε ότι) «αγοράζουμε» συμμαχική στήριξη με πανάκριβους εξοπλισμούς, την ώρα που οι Τούρκοι κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα της Βιένης και να πορεύονται στις Βρυξέλλες κατασκευάζοντας και πουλώντας οι ίδιοι εξοπλισμούς made in Turkey με την εθνική αμυντική τους βιομηχανία; Γιατί επιτρέπουμε στους Τούρκους να εκδίδουν ανακοινώσεις και να μας υποδεικνύουν πώς να βλέπουμε την εθνική μας μνήμη και πώς να τιμούμε τους ήρωές μας, όπως προχθές, που έκαναν χλευαστικά λόγο για «ποντιακούς ισχυρισμούς»; Εκδώσαμε εμείς ποτέ ανακοίνωση, κατηγορώντας τους για το πώς εορτάζουν την εθνική τους μνήμη; Διαμαρτυρηθήκαμε; Οχι. Τα κόμματα ιδρύονται μέσα στο κενό που αφήνουν ηγεσίες αποκομμένες από τον λαό και όχι επειδή έχουν κάποιοι φιλοδοξία πολιτικής εκδίκησης για μια διαγραφή που δεν επεδίωξαν.
Αυτή η πρακτική, λοιπόν, να καταδικάζεται ως ύποπτος αποσταθεροποιήσεως όποιος τολμά να πει μια κουβέντα διαφορετική από τα non papers και να θέσει ένα ερώτημα πρέπει να εγκαταλειφθεί από τη Ν.Δ. Είναι αφόρητα καθεστωτική και πολιτικά καταστροφική. Σε κάθε περίπτωση, όποιος θέλει να κάνει δίκη προθέσεων και να αντιμετωπίσει ένα δυνητικό κόμμα πρέπει να απαντά στα επιχειρήματα με επιχειρήματα. Οχι με τη θεωρία της καρέκλας – «ελληνικέ λαέ, αυτός θέλει να μου πάρει το γλειφιτζούρι»! Ο πολιτικός χρόνος κυλά, και ο μέχρι χθες αδιάφορος για τα εθνικά και κυνικός ελληνικός λαός ξυπνά και έχει μεγάλες απορίες. Λύστε τες, λοιπόν, να πάμε παρακάτω, αντί να κλαψουρίζετε «μας ρίχνουν»!
