Από το Πόθεν Έσχες στην “πλυντήριο offshore”: Πώς η τροπολογία Φλωρίδη νομιμοποιεί το αόρατο χρήμα των συγγενών πολιτικών
Periodista
Μεσάνυχτα, Βουλή, άδεια έδρανα. Ό,τι πρέπει για να περάσει μια σκανδαλώδης τροπολογία μακριά από τα βλέμματα. Όχι οποιαδήποτε τροπολογία. Αυτή που νομιμοποιεί τις μπίζνες συγγενών πολιτικών με offshore. Αυτή που ξηλώνει το τελευταίο σοβαρό ανάχωμα διαφάνειας στο πολιτικό σύστημα. Αυτή που υπογράφει και υποστηρίζει με θράσος η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Με το άρθρο-δώρο που εισήγαγε ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης —σε άσχετο νομοσχέδιο— επιτρέπεται πλέον σε συζύγους, παιδιά και γονείς πολιτικών να μετέχουν σε αλλοδαπές εταιρείες, αρκεί οι χώρες αυτές να θεωρούνται φορολογικά «συνεργάσιμες» με την Ελλάδα.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η «παράκαμψη» του Πόθεν Έσχες είναι πλέον θεσμοθετημένη. Γιατί μέσα από τις “συνεργάσιμες” χώρες, η εμπλοκή σε offshore σε φορολογικούς παραδείσους μπορεί να γίνει πανεύκολα μέσω τρίτων εταιρειών. Οι συγγενείς πολιτικών αποκτούν λοιπόν, με τη βούλα του κράτους, δικαίωμα στην αδιαφάνεια — και οι πολίτες χάνουν το δικαίωμα στον έλεγχο.
Πρόκειται για την απόλυτη θεσμική κοροϊδία. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ρύθμιση προστατεύει την “επιχειρηματικότητα των πολιτών που συνδέονται με πολιτικά πρόσωπα”. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για επιχειρηματικότητα. Μιλάμε για ευθεία επίθεση στη λογοδοσία. Για μεθοδική αποδόμηση κάθε έννοιας ελέγχου πάνω στα οικονομικά των πολιτικών και των οικογενειών τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που είχε ψηφίσει το 2016 αυστηρό πλαίσιο αποκλεισμού των συγγενών πολιτικών από offshore, αντέδρασε δυναμικά: Κατήγγειλε τη ρύθμιση ως παράθυρο διαπλοκής και απαίτησε την άμεση απόσυρσή της. Ματαίως.
Η ΝΔ, αντί να απολογηθεί, επιμένει πως πρόκειται για «διευκρίνιση». Ακριβώς όπως επιμένει ότι οι παρακολουθήσεις ήταν “νόμιμες”, ότι οι απευθείας αναθέσεις ήταν “απαραίτητες” και ότι οι δολοφονημένοι στα Τέμπη “φταίνε όλοι”.
Το μοτίβο είναι ξεκάθαρο: Ό,τι δεν βολεύει την εξουσία, καταργείται ή ξηλώνεται. Κι αν ενοχλεί η διαφάνεια, τροποποιείται. Αν απαιτεί λογοδοσία, νομοθετείται η εξαίρεση.
Μπροστά σε αυτή τη νέα “κανονικότητα”, που νομιμοποιεί θεσμικά την αδιαφάνεια, η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή. Κι αν η κοινωνία θέλει να ξαναδεί πολιτική με ήθος, πρέπει να απαιτήσει την αποκατάσταση της λογοδοσίας – όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.
Γιατί αυτό που χάνεται σήμερα με μια τροπολογία στις 2 τα ξημερώματα, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γραμμή στο Πόθεν Έσχες.
Είναι το ίδιο το ηθικό θεμέλιο της Δημοκρατίας.
