Με μια ανάρτηση γεμάτη αυτοεπαίνους, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε για ακόμη μία φορά να παρουσιάσει ως «μεταρρυθμιστική τομή» ενέργειες που θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί δεκαετίες πριν ή που, στην πραγματικότητα, υπονομεύονται από τις ίδιες τις πολιτικές της κυβέρνησής του.
Ο κ. Μητσοτάκης μιλά για «επαναστατικά αυτονόητα», όπως η αξιολόγηση του Δημοσίου από τους πολίτες και η διαφάνεια στα πειθαρχικά συμβούλια των δημοσίων υπαλλήλων. Ωστόσο, δεν εξηγεί γιατί, πέντε χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, μόλις τώρα ανακοινώνονται βασικά εργαλεία διαφάνειας και αξιολόγησης. Αν αυτά είναι αυτονόητα, γιατί χρειάστηκε μισή δεκαετία για να δρομολογηθούν; Και, το κυριότερο: τι αποτέλεσμα έχουν όντως παράξει μέχρι σήμερα;
Η πλατφόρμα αξιολόγησης δημοσίων υπηρεσιών παρουσιάζεται ως καινοτομία, ενώ στην πράξη περιορίζεται σε ένα γενικόλογο ερωτηματολόγιο που δεν συνοδεύεται από δεσμευτικές διαδικασίες βελτίωσης. Το αν οι αξιολογήσεις θα οδηγήσουν σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις ή απλώς θα αποτελέσουν άλλοθι για επικοινωνιακή διαχείριση, μένει να φανεί. Η εμπειρία μέχρι τώρα δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.
Στο ίδιο πνεύμα, ο πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι η διαφάνεια στα πειθαρχικά είναι καινοτόμος κίνηση, παραγνωρίζοντας ότι η πειθαρχική διαδικασία στη δημόσια διοίκηση εξακολουθεί να είναι αδιαφανής, αργή και πολλές φορές… άκαρπη. Επιπλέον, η απειλή της απόλυσης για όσους «αρνούνται την αξιολόγηση» δείχνει ότι η κυβέρνηση συγχέει τη λογοδοσία με τον αυταρχισμό.
Η επίκληση της στρατηγικής κατά της παραβατικότητας ανηλίκων, της ενίσχυσης των ΑμεΑ και του κοινωνικού τουρισμού αποτελεί κλασική περίπτωση αποπροσανατολισμού. Σε μια περίοδο που η βία στα σχολεία αυξάνεται, οι κοινωνικές δομές αποδυναμώνονται και οι χαμηλοσυνταξιούχοι ζουν με τα απομεινάρια ενός πετσοκομμένου κοινωνικού κράτους, η κυβέρνηση επιλέγει να προβάλλει εφαρμογές όπως το Kids Wallet και το JOBmatch ως λύσεις για δομικά προβλήματα.
Η ίδια λογική εφαρμόζεται και στις εξαγγελίες για τον ΒΟΑΚ και τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Με καθυστέρηση ετών και έργα που υπογράφονται χωρίς διαφάνεια και δημόσιο έλεγχο, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να παρουσιάσει ως «μεγάλες κατακτήσεις» ό,τι θα έπρεπε να είναι το ελάχιστο καθήκον μιας υπεύθυνης κυβέρνησης.
Τέλος, η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης δύο υποθέσεων εγκληματικής δραστηριότητας (σε Θεσσαλονίκη και Κτηματολόγιο) αποδεικνύει τη διαρκή τάση της κυβέρνησης να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις ασφαλείας και τις διώξεις ως βιτρίνα ευταξίας, ενώ παραμένει απούσα στη δημιουργία προληπτικών μηχανισμών και συστημάτων ελέγχου.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει να συγχέει την επικοινωνία με την πολιτική, το αυτονόητο με το πρωτοποριακό και την επιβολή με την μεταρρύθμιση. Το πρόβλημα δεν είναι ότι κάνει λίγα. Είναι ότι συνεχώς υπόσχεται τα αυτονόητα, ενώ αδυνατεί να υλοποιήσει ακόμα και αυτά.
